Ο Σεξπήρος αναρωτιέται: Να ζει κανείς ή να μην ζει; Ο Neo –γράφε One αλλά και Zero για ευκολία-, μας βάζει μια πιο δύσκολη ερώτηση: Αφού το αρκούδι θα ζει που θα ζει, τί χρώμα χάπι τέλει; Μπλε της χαράς και της ησυχίας ή κόκκινο και να καταντήσει μ’ ένα βύσμα στο σβέρκο; Για τους μη γνωρίζοντες, η ερώτηση για την επιλογή του χρώματος του χαπιού προέρχεται απ’ το κινηματογραφικό έργο ΜΑΤΡΙΞ που θεωρώ ότι κάθε έμβιο πλάσμα κάτω των εβδομήντα με κινητό και υπολογιστή έχει δει –αν και αρκετοί από αυτούς που διατείνονται ότι το είδαν την ώρα της παράστασης κοιμόντουσαν. Είναι που αυτοί προτίμησαν μάλλον το Lexotanil-.
Επειδή μου είναι αδύνατο να κρατήσω την χιουμοριστική μου άποψη μέχρι το τέλος καλύτερα ν’ απαλλαγώ απ’ αυτήν το συντομότερο.
Το δίλλημα είναι απλό: Ο κόσμος που ζούμε είναι ψεύτικος. Είναι πολυδιάστατος και κατοικείται από πολλά πλάσματα. Στις δέκα διαστάσεις μας –τρομάρα μας!- ζούνε άνθρωποι, άγγελοι, δαίμονες, σαύρες, κλπ. Θέλουμε να βλέπουμε την αλήθεια ή προτιμάμε να βλέπουμε τα πάντα μέσα από πολύχρωμα γυαλιά;
Σας παρακαλώ ξαναδιαβάστε την τελευταία παράγραφο. Αν την βρήκατε ακατανόητη συνεχίστε το διάβασμα, αν όχι, αν δηλαδή συμφωνείτε με όλα, αλλάξτε κείμενο, η ανάρτηση αυτή δεν γράφτηκε για σας.
Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα.
Υπάρχουν πολλές διαστάσεις; Οι γνωρίζοντες λένε ότι υπάρχουν. Εγώ όμως μετακινούμε μόνο στις γνωστές μας τρεις.
Υπάρχουν κι άλλα σύμπαντα παράλληλα με το δικό μας; Οι γνωρίζοντες λένε ότι υπάρχουν. Εγώ όμως βρίσκομαι εγκλωβισμένος στο δικό μας.
Υπάρχουν άγγελοι; Οι γνωρίζοντες λένε ότι υπάρχουν. Εγώ όμως ακόμα δεν έχω δει κανέναν αν και κάποιες φορές κάποιος από αυτούς πρέπει να βάζει το δαχτυλάκι του στα δρώμενα αλλιώς δεν εξηγούνται.
Υπάρχουν άνθρωποι σαύρες και άλλα παρεμφερή; Οι γνωρίζοντες λένε ότι υπάρχουν. Εγώ ευτυχώς δεν έχω δει ακόμα κανένα τέτοιο πλάσμα.
Μήπως έχω πάρει κανένα χάπι και δεν το ξέρω; Λέτε το χάπι της πίεσης που παίρνω να έχει τέτοιες επιπτώσεις; Α ξέχασα, παίρνω που και που και κανένα Ντεπόν.
Με βεβαιότητα –και μην με ρωτήσετε από που προέρχεται-, θα σας πω ότι ΟΛΟΙ παίρνουν χάπια. Πείτε μου πως βλέπετε τα πράγματα να σας πω τι χρώμα χάπι παίρνετε.
Ένα παράδειγμα: Πιστεύετε στους αγγέλους; Το χρώμα του χαπιού είναι ροζ. Δεν πιστεύετε στους αγγέλους; Για καλό και για κακό πάλι ένα ροζουλί χαπάκι το παίρνετε. Και θα με ρωτήσετε: Υπάρχουν οι άγγελοι; Και θα σας απαντήσω με ειλικρίνεια: Έτσι φαίνεται. Όμως άλλο υπάρχουν άγγελοι κι άλλο έχει ο καθένας μας από μερικούς απ’ αυτούς για να του κάνουν τα καθημερινά του ψώνια. Κι αυτή είναι μια πρώτη προσέγγιση γιατί η συνέχεια είναι πιο τρομακτική. Αυτοί που δεν πιστεύουν στον αγγελικό κόσμο, ουκ ολίγες φορές τον έχουν παραδεχτεί λέγοντας: «τον φύλαξε ο άγγελος του!». Εκείνη την στιγμή τί ακριβώς παραδέχονται; Και οι άλλοι πάλι, αν όλα στην ζωή τους στραβώσουν, αν αρρωστήσουν βαριά και δεν υπάρχει γιατρειά, λένε πάλι: «Ο θεός μας έχει αφήσει στην τύχη μας! Δεν υπάρχει τίποτα!». Κι εγώ με την σειρά μου λέω: Ούτε το ένα είναι αλήθεια, ούτε το άλλο. Απλά πρέπει ν’ αλλάξετε την δοσολογία στα χάπια που παίρνετε.
Ζούμε τυλιγμένοι μέσα σε μια σχετικότητα. Είμαστε παιδιά αυτής της άθλιας γης και παίρνουμε ενέργεια απ’ τον ήλιο. Αν οι αισθήσεις μας ΔΕΝ έβλεπαν ή δεν λειτουργούσαν όπως λειτουργούν, πολύ μα πολύ απλά ΔΕΝ θα υπήρχαμε. Τα μάτια μας βλέπουν τα τρόλεϊ στους δρόμους κι όχι τους αγγέλους ή τους διαβόλους. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώτικα, αν δηλαδή τους βλέπαμε, τα τρόλεϊ θα μας πατούσαν και σ’ αυτήν την εναλλακτική περίπτωση, είτε βλέπαμε είτε όχι τους αγγέλους, μικρή σημασία θα είχε. Τελεία και παύλα.
Το χάπι επομένως έχει να κάνει με την ίδια την ζωή κι όχι με την ζωή από μια χρονική της στιγμή και μετά. Και για να μην το ξεχάσω. ΔΕΝ υπάρχει κανένας που να μην παίρνει ή να μην έχει πάρει το χάπι του.
Το ερώτημα παραμένει. Γιατί το βύσμα οι χαπακωμένοι –δηλαδή όλοι μας-, το έχουμε στο σβέρκο; Τι ήθελε να πει ο ποιητής;
Η ζωή, κάποιοι θα της δώσουν άλλο όνομα αλλά πάλι η ζωή είναι, έχει ανάγκη από έναν αισθητό κόσμο για να μπορέσει να διαχειριστεί το επίπεδο λειτουργίας της. Ο κόσμος αυτός όμως είναι προϊόν των αισθήσεων του ανθρώπου και είναι αναπτυγμένος τεχνολογικά μέσα από τις εγκεφαλικές του δραστηριότητες και πάντα με βάση τις δυνατότητες που η άθλια γη του δίνει. Αν η πυκνότητα του περιβάλλοντος ήταν για παράδειγμα διαφορετική, ΟΛΑ θα ήταν αλλιώτικα.
Για μένα, σ’ αυτήν την απλή παρατήρηση κρύβεται το μεγάλο μυστικό. Δηλαδή; Η πορεία της ύπαρξης είναι διαφορετική για κάθε περιβάλλον; ΟΧΙ. Το περιβάλλον καθορίζει το μέσον για να φτάσει το άτομο στην κατανόηση της πραγματικότητας.
Το μέσον λοιπόν πρέπει να το σεβόμαστε, να το φροντίζουμε, πρέπει με λίγα λόγια να το μετατρέπουμε στον πιο κατάλληλο φορέα για το δύσκολο παιχνίδι της ζωής. Και μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι πρέπει με ειλικρίνεια και κατανόηση να δούμε και όλα τ’ άλλα στοιχεία που το αποτελούν. Άγγελοι, δαίμονες, άνθρωποι, θεοί και διάβολοι, αποτελούν τέτοια στοιχεία. Η κατανόηση του ρόλου που παίζουν είναι το πρώτο βήμα.
Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Neo ήταν το να παραδεχθεί ότι ο κόσμος που ζούσε ήταν ένα ΜΑΤΡΙΞ. Η λέξη τώρα ΜΑΤΡΙΞ –α ρε φουκαρά Έλληνα-, προέρχεται από την ελληνική λέξη μήτρα που στα μαθηματικά είναι ένα σύνολο πληροφοριών. Στην εγκυκλοπαίδεια γι’ αυτήν την μήτρα γράφει: Μήτρα είναι ένας πίνακας αποτελούμενος από αριθμούς. Ακριβέστερα, είναι μία δισδιάστατη διάταξη αριθμών που τα στοιχεία της αποτελούν τις συνιστώσες ενός τελεστή ως προς μία βάση. Ο πίνακας καθορίζεται από δύο δείκτες… Ούτε λίγο ούτε πολύ, μια μήτρα είναι ένα σύνολο πληροφοριών.
Έτσι λοιπόν το ΜΑΤΡΙΞ έγινε συνώνυμο με το πλήθος των πληροφοριών που συνθέτουν την δημιουργία. Και βέβαια, η συγκεκριμένη μήτρα δεν έχει τέλος. Το μπλε και κόκκινο χάπι είναι μόνο η αρχή. Σε βοηθάει στο ξεκίνημα. Τα χρώματα στην συνέχεια αλλάζουν κι εσύ όλο και ανεβαίνεις. Και όλο και περισσότερα καταλαβαίνεις. Όμως δυστυχώς, σε κάθε καινούργια επιλογή καιροφυλαχτεί ο ίδιος κίνδυνος. Να διαλέξεις λάθος χρώμα. Και δυστυχώς η που@#να η ζωή είναι σαν το παιχνίδι που παίζαμε προ κινητών, το φιδάκι. Η σκάλα σε ξαναστέλνει στην αρχή.
ΥΓ. Όσο για τους αγγέλους, υπάρχουν και βοηθούν. Μόνο που δεν τους διέπει και απόλυτη ανιδιοτέλεια και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.