Το λογοπαίγνιο του τίτλου δεν είναι καθόλου τυχαίο. Δείχνει πως αν θέλουμε να κατανοήσουμε κάποιες έννοιες, πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο τι αυτές λένε.
Πριν προχωρήσω απ’ την εισαγωγή μου να προσθέσω απλά πως τα ονόματα των τόπων και των ανθρώπων μαρτυρούν πολλά. Για παράδειγμα στη Βόρεια Αμερική, οι γνωστοί μας Ινδιάνοι, ονόμαζαν τα παιδιά τους Καθιστό Βούβαλο, Γκρίζο Λύκο, Μαύρο Σύννεφο, Ανθισμένη Κερασιά –λάθος, αυτό είναι γιαπωνέζικο όνομα-, όταν κάπου αλλού τα έλεγαν Μενέλαο, Αντιγόνη, Ιφιγένεια, Αντίνοο, Λυσίμαχο και άλλα. Το κακό είναι πως οι κάτοικοι της δεύτερης αυτής περιοχής, δεν υπάρχουν πια για να μας δώσουν τα φώτα τους.
Και για να γίνω πιο σαφής θα ξεκινήσω με μια μικρή ιστορία που άκουσα πριν πολλά χρόνια από τον Ηλία Τσατσόμοιρο (αν το όνομα δεν σας λέει κάτι, γκουγκλάρετε –εκπληκτικά εύηχη λέξη- και θα βρείτε).
Στην αστεία ερώτηση εάν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα απαντούσε ως εξής: «Πώς θέλεις να προσεγγίσεις το θέμα; Αν θέλεις να δεις τί σημαίνει η λέξη αυγό, τότε ίσως πάρεις και την απάντηση». Και συνέχιζε: «Στα αγγλικά το αυγό λέγετε “egg”. Δηλαδή… τίποτα! Στα αρχαία ελληνικά όμως λέγετε “ωόν”. Αν πάρουμε τα γράμματα ένα-ένα έχουμε: Νι που σημαίνει γέννηση, Ωμέγα που προσδιορίζει τον άπειρο χώρο και Όμικρον που μας δείχνει το πεπερασμένο. Άρα ωόν σημαίνει την γέννηση του απείρου στον πεπερασμένο χώρο». Τελεία και παύλα.
«Εν αρχή εποίησε ο Θεός τον ουρανόν και την γην». Και καλά έκανε. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ξεκινήσει; Όμως σε ποιά γλώσσα γράφτηκε αυτό και τί ακριβώς εννοεί; Γιατί εάν θέλουμε να εξηγήσουμε αυτήν την πρόταση χρησιμοποιώντας ελληνική σκέψη, βρισκόμαστε σε λάθος κείμενο. Οι αρχαίοι Έλληνες είπαν αντίστοιχα: «Η τοι μεν πρώτιστα χάος».
Αυτό που θέλω να πω είναι πως στην προσπάθειά μας να καταλάβουμε αυτό που μας λένε τα διάφορα κείμενα, πρέπει να έχουμε τα κατάλληλα βοηθήματα και δεν μπορούμε να ερμηνεύουμε το ένα με τις έννοιες του άλλου.
Στη Γένεση λοιπόν αυτό που αναγράφουν σαν πρώτη λέξη οι αρχικές γραφές είναι η λέξη Bereshith (αν την γράφω σωστά). Κάθε γράμμα της λέξης και μια ερμηνεία για τους Καββαλιστές μελετητές του βιβλίου της Γένεσης. Δεν είναι ο σκοπός μου να πω τι σημαίνει –άσε που πολύ λίγα ξέρω-, αλλά ένα είναι βέβαιο: ο μεταφραστής δεν έμεινε και πολύ στο κείμενο παρά μόνο όταν λέει πως ο Θεός (ένας και μοναδικός) είπε “Ποιήσωμεν” (πληθυντικός και ουχί της ευγενείας).
Οι παραπάνω ερμηνευτές λένε καθαρά πως έγινε μια παραποίηση στην ερμηνεία των γραφών και αφαιρέθηκε η μικτή φύση της θεότητας. Λένε πως στην περίπτωση της λέξης Elohim –που αναφέρεται στο “Ποιήσωμεν”-, μετέφρασαν έναν θηλυκό πληθυντικό με έναν αρσενικό ενικό. Οι πολλοί έγιναν ένας. Η λέξη Elohim είναι πληθυντικός που σχηματίζεται από την λέξη Alh, Eloh, με την πρόσθεση του IM. Αλλά το IM είναι η κατάληξη του αρσενικού πληθυντικού που εδώ προστίθεται σ’ ένα θηλυκό ουσιαστικό και μας δίνει την λέξη Elohim, η έννοια της οποίας περιγράφει έναν θηλυκό δυναμισμό ενωμένο με μια αρσενική ιδέα που γι’ αυτό μπορεί και να δημιουργήσει.
Και όλα αυτά δεν θα είχαν καμιά απολύτως αξία εάν μέσα τους δεν κρυβόταν η προσπάθεια κάποιων να μας στερήσουν την δυνατότητα να καταλάβουμε την εξελικτική πορεία του ανθρώπου. Και σε αυτό εστιάζεται η δική μου προσπάθεια μέσα από αυτά που λέω και γράφω. Να το ξαναπώ για να μην μπλεχτούμε: η προσπάθεια να ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ την εξελικτική πορεία.
Οι Elohim λοιπόν που έφτιαξαν τον άνθρωπο κατά την Γένεση, ή οι θεοί κατά την Θεογονία ή δεν ξέρω ποιοί άλλοι στα υπόλοιπα θεοκρατικά συστήματα, είναι δυνάμεις δημιουργίας που εκ του αποτελέσματος κρινόμενες δεν μπορεί παρά να έχουν νομοτελειακό χαρακτήρα. Κοινώς είναι νόμοι γιατί μόνο οι νόμοι όταν εφαρμόζονται έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Φωνάξτε λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι κάποιο νόμο από αυτούς να σας βοηθήσει. Φωνάξτε για παράδειγμα τον Μιχαήλ – και μην μου πείτε πως δε γνωρίζετε πως είναι Elohim- να σας βοηθήσει να χτυπήσετε τον αντίπαλό σας. Και βάλτε το χέρι στην καρδιά και πες τε μου γιατί να το κάνει. Τί σας πείθει ότι ένας τέτοιος νόμος θα λειτουργήσει μονόπλευρα; Και το σπουδαιότερο; Θέλετε ν’ αφήσει αυτό που κάνει και να σπεύσει σ’ εσάς; Όχι βέβαια γιατί αυτό που κάνει ο κόκκινος νόμος της δημιουργίας –καλά καταλάβατε για τον αρχάγγελο Μιχαήλ μιλάω- είναι να κρατάει το σώμα μας ζωντανό.
Πάμε λοιπόν πίσω στην αρχή. Τί υπήρχε; Το Εν. Για τους πολλούς αυτό σημαίνει τον Θεό. Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Εντάξει; Πάλι είναι θέμα οπτικής γωνίας. Αν ό,τι περικλείεται σ’ έναν κύκλο που ζωγραφίσαμε σε μια επιφάνεια το πούμε Ένα, πως λέγεται η ίδια η επιφάνεια; Δεν έχει όνομα, αλλά κάπως μπορούμε να την πούμε. Αυτή δεν είναι ούτε το ένα ή αλλιώς “Μηδέ Εν”.
Έχουμε το ελληνικό Μηδέν λοιπόν. Πάνω σ’ αυτό χαράξαμε τον κύκλο. Η πράξη της χάραξης είναι το “πρώτιστον” Χάος. Αποτέλεσμα της δημιουργίας αυτής; Ο εκφρασμένος θεός. Και τι κουβαλάει αυτός; Μόνο αρετές. Και μάλιστα όχι πολλές, μόνο δύο. Οι αρετές αυτές στην συνέχεια θα γίνουν ιδιότητες στα δημιουργήματά του και το πράγμα από εκεί και κάτω πάει σχοινί κορδόνι.
Αυτά, με κάποιο διαφορετικό τρόπο τα έχω αναφέρει και στο κεφάλαιο που έχε τίτλο “Κατάγομαι απ’ τ’ αστέρια”.
Καταγόμαστε λοιπόν απ’ τα αστέρια και εάν αυτό έχει κάποια αξία δεν είναι για να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας εξωγήινους και να περιμένουμε βοήθεια από τους Σείριους –και όχι Σύριους- αδελφούς μας αλλά για να ξέρουμε την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης. Δεν ξέρουμε που δεν ξέρουμε που πάμε, μήπως αν δούμε το από που ερχόμαστε μας δώσει κάποια ιδέα για τον τελικό μας στόχο;
ΙΔΟΥ λοιπόν, ο Εαυτός που κάποιοι ψάχνουν. Φτιαγμένος καθ’ ομοίωση του Ενός και όχι του Μηδενός, προικισμένος από τις αρετές του Θεού, τις μετατρέπει σε ιδιότητες της ύπαρξής του για να ολοκληρώσει το έργο της δημιουργίας.
Τί κουβαλάει λοιπόν αυτός ο Εαυτός και τί σχέση έχει με τον κατά πολλούς αναφερόμενο σαν Ανώτερο Εαυτό; Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης απαντώ, καμία!
Και αυτός είναι ο τρόπος.