Η λέξη θεός είναι ίσως μια από τις λίγες λέξεις που με τον ένα ή άλλο τρόπο εμπεριέχεται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Το βασικό όμως ερώτημα έχει να κάνει με την ερμηνεία της λέξης και όχι με την εμφάνισή της. Πόσοι από αυτούς που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μπορούν να μας πουν κάτι παραπάνω από αυτά που παπαγαλίζουν από τις διάφορες γραφές; Γιατί ο δίκαιος θεός αποδέχεται τις τόσες αδικίες; Γιατί ο ελεήμων θεός δεν φροντίζει για τους τόσους ταλαίπωρους; Και πολλά άλλα που ο κάθε πικραμένος πιστός αντιμετωπίζει προβάλλοντας μια εντελώς ανούσια θεωρία. Οι άνθρωποι τιμωρούνται για σφάλματα από την προηγούμενη ζωή τους, λένε και σφυρίζουν αδιάφορα. Και τέλος δεν έχει ο κατάλογος αυτών των ερωτημάτων.
Έλεος! Αιδώς χριστιανοί καθολικώς διαμαρτυρόμενοι, αλλά και εσείς όλοι των άλλων θρησκευτικών δογμάτων!
Και το πρώτο συμπέρασμα είναι πως το 99% των ανθρώπων δεν έχει την παραμικρή ιδέα γι’ αυτόν που κάθε λίγο και λιγάκι επικαλείται σαν είναι ο πατέρας ή η μάννα του.
Η έννοια της θεότητας δεν μπορεί να προσεγγιστεί αν αυτός που το αποτολμά δεν έχει μια σφαιρική άποψη για την δημιουργία και τους κανόνες της Κυβερνητικής που την δομούν. Και δεν αναφέρομαι πάλι σε επιστημονικές παπαγαλίες. Αναφέρομαι σε προσωπική βιοθεωρία που να μπορεί κατ’ αρχάς να παρουσιάζει σε ένα ενιαίο σχέδιο όλες τις πτυχές της. Δεν λέω, ακόμα και σε γενικές γραμμές είναι αρκετό κάτι τέτοιο. Όχι όμως τσιτάτα και παρόλες που στο επόμενη στάδιο προσέγγισης να βγαίνουν έξω από το πλάνο που ο ίδιος έχεις αποδεχθεί σαν βασικό σχέδιο.
Σας παρακαλώ να μην ακούσω ερωτήσεις του στυλ, εσύ τι προτείνεις; Δεν προτείνω τίποτα. Ερωτήματα βάζω που κι εγώ προσπαθώ ν΄απαντήσω και αυτά είναι που το παρόν άρθρο θέλει να παρουσιάσει.
Το πρώτο είναι πως ο θεός δεν είναι πρόσωπο. Δεν μπορεί να είναι μια οποιασδήποτε μορφής ατομικοποιημένη μονάδα. Δεν μπορεί λοιπόν ούτε να βλέπει, ούτε να ακούει, ούτε να κάνει οτιδήποτε προϋποθέτει τα όργανα που ένα άτομο μπορεί να έχει. Θα πρέπει άρα να τον ταυτίσουμε με κάτι που βρίσκεται σε πολύ υψηλότερη βαθμίδα συνείδησης και που πάλι επιμένω δεν φέρει κανένα από τα δικά μας χαρακτηριστικά. Πώς λοιπόν περιμένουμε να συμμετέχει στα δικά μας καθημερινά δρώμενα;
Μέσα στις χιλιάδες εκατομμύρια πλανητών που λογικό είναι να φιλοξενούν αντίστοιχους ανθρώπινους πολιτισμούς, καταλήγουμε να μιλάμε για έναν ανυπολόγιστο αριθμό ανθρώπων που με βάση την λογική έχουν τα ίδια μ’ εμάς δικαιώματα. Επομένως, τι ακριβώς περιμένουμε από αυτήν την υπεροντότητα;
Είναι ώρα να ξεχάσουμε την δυνατότητα επικοινωνίας όχι μόνο μαζί της αλλά και πιθανόν και με τις όποιες πρώτες εκφράσεις της. Με άλλα λόγια, έχει έρθει ο καιρός να αντιμετωπίσουμε την δική μας καθημερινότητα με όρους που οι ίδιοι θεσπίζουμε αλλά και υπηρετούμε. Αν θέλουμε να εξαλείψουμε την παιδική πείνα, ας μην περιμένουμε τον θεό να βρέξει μάνα. Μπορούμε και μόνοι μας σαν σύνολο, σαν ανθρωπότητα, να το καταφέρουμε.
Όμως η αναφορά μας στον θεό δεν είναι μόνο για τόσο καθημερινά θέματα. Θα πρόσθετα πως έχει να κάνει με τα λεγόμενα υπαρξιακά προβλήματα.
Ας ξεχάσουμε λοιπόν τον θεό που φτιάξαμε καθ΄ομοίωσή μας και ας δούμε την σχέση του με την δημιουργία.
Το επόμενο λοιπόν ερώτημα που θέτω είναι μήπως δημιουργία και θεός είναι έννοιες ταυτόσημες, ή καλύτερα μήπως είναι ένα και τ’ αυτό;
Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν είναι. Η δημιουργία θα έλεγα χαριτολογώντας είναι το Ένα ενώ ο θεός είναι το Μηδέν (Μηδέ Εν). Δηλαδή; Δηλαδή τον ξεχνάμε και ψάχνουμε να βρούμε το αποτύπωμά του στην πράξη της δημιουργίας.
Μην με ρωτήσετε αν κάτι τέτοιο είναι εύκολο. Μπορεί φιλοσοφικά να είναι μια τέτοια αναζήτηση μονόδρομος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και εφικτή για τον φουκαρά τον άνθρωπο που αναγκάζεται να μοιράζει τον χρόνο του σε χίλιες δυο αηδίες.
Και επειδή η σημερινή ανθρωπότητα έχει τελείως τρελαθεί, βάζει δίπλα του τον διάβολο! Πιο χαζομάρα δεν έχω ακούσει, ούτε διαβάσει. Ο διάβολος, επονομαζόμενος και Εωσφόρος, είναι αδύνατο να βρίσκεται τόσο ψηλά στην ιεραρχία της δημιουργίας. Εκφράζει κάτι εντελώς διαφορετικό από την θεότητα. Εκφράζει την έκφραση του χάους. Δίπλα του ο αγγελικός κόσμος εκφράζει την τάξη. Για να ξέρουμε τι λέμε.
Για να τα καταλάβουμε πάντως αυτά πρέπει να έχουμε κατά νου την θεωρία των αντιθέτων και εναντίων. Πολύ μεγάλο κλειδί για την κατανόηση όχι μόνο της δημιουργίας αλλά και της καθημερινής της λειτουργίας στον χώρο που μας περιβάλλει αλλά και μέσα στην λειτουργία της ψυχικής μας μορφής.
Αντίθετες είναι έννοιες που μπορούν να συνεργάζονται και να συνθέτουν. Οι ενάντιες δεν μπορούν να συνθέσουν όσο και αν συνεργαστούν. Παράδειγμα: Βουνό και θάλασσα είναι αντίθετες. Βουνό και μη-βουνό είναι ενάντιες. Και για να μην πείτε ότι κρύβομαι πίσω από τις λέξεις, άνδρας και γυναίκα είναι αντίθετες. Άνδρας και μη-άνδρας είναι ενάντιες. Το καλό και το κακό είναι ενάντιες. Η σοφία και η βλακεία είναι ενάντιες. Η αγάπη και το μίσος είναι ενάντιες.
Και για να το κλείσω εδώ το θέμα. Όσο περισσότερο επικρατεί η μία απ’ τις ενάντιες, τόσο ελαττώνεται η άλλη. Όσο δυνάμεις της δημιουργίας βάζουν τάξη στο χάος, τόσο λιγότερο χάος θα υπάρχει. Και ότι καταλάβατε, καταλάβατε. Η ιδέα άνθρωπος πάντως ανήκει στις δυνάμεις της τάξης. Ο ρόλος του είναι να κλείσει μέσα του εκείνο το μέρος της δημιουργίας που γίνεται η πάλη χάους και αταξίας. Πολλοί όταν αναφέρονται σ’ αυτό το κομμάτι, το λένε ψυχή. Εκεί μέσα λοιπόν οι άγγελοι και οι δαίμονες παλεύουν. Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος ο άσωτος αυτός της δημιουργίας να κερδίζει τον μόσχο τον σιτευτό, και όχι οι άλλοι πρωτότοκοι (άγγελοι και δαίμονες).
Πίσω στον Θεό. Ο θεός λοιπόν δεν είναι τίποτα από όλα αυτά που είπαμε. Ούτε από αυτά που δεν είπαμε. Είναι πέρα και πάνω από όλα. Τώρα αν κάποιοι θέλουν έναν Θεούλη πιο χαμηλά στην κλίμακα της δημιουργίας ώστε να εμπλέκεται στην διαδικασία χάους και τάξης, αυτό είναι άλλο. Τέτοιοι Θεούληδες υπάρχουν πάμπολλοι, αν και ο όρος αυτός είναι εντελώς γελοιογραφικός. Πρόκειται για δυναμικές οντότητες που εκπροσωπούν μια βαθμίδα της παγκόσμιας ιεραρχίας σε ένα κατώτερο κυβερνητικό επίπεδο. Ο Εωσφόρος, αλλά και ο ανάλογος του αγγελικού κόσμου δεν είναι τέτοιοι θεούληδες. Βρίσκονται την ψυχή αυτών των οντοτήτων, και εκεί δίνουν την μάχη να επικρατήσουν έναντι των ομολόγων τους. Το αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης καθορίζει το επίπεδο εξέλιξης αυτού του επιπέδου.
Και για έρθουμε στην δική μας ανθρωπότητα, την γήινη, οι ενδείξεις μας λένε πως έχει πολύ δρόμο ακόμα η τάξη να κάνει για να κερδηθεί αυτό το πεδίο. Όσο οι άνθρωποι τσακώνονται για το αν ο δικός τους προφήτης ή αρχηγός έχει πιο μεγάλα ούμπαλα, τόσο το χάος σταθεροποιείται. Αν αυτό θέλουμε, πετύχαμε. Αν όχι, χάνουμε.
Και αυτός είναι ο τρόπος.