Πιστέψτε με, όταν ξεκίνησα να καταγράφω για τα τρία σώματα, το τελευταίο πράγμα που πέρασε απ’ το μυαλό μου ήταν το βιβλίο του Liu Cixin “Το πρόβλημα των τριών σωμάτων”. Καλά τα μυθιστορήματα και ακόμα καλύτερη η μεταφορά τους στον κινηματογράφο αλλά το δικό μας πρόβλημα με τα τρία σώματα είναι εντελώς διαφορετικό. Έχουμε φτάσει πια σ’ εκείνο το σημείο που το να εστιαστούμε στην προσωπική μας πορεία είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα τα προβλήματα που πρέπει να λύσουμε.
Και το πρώτο που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι όλα που είπαμε στις πρόσφατες αναρτήσεις μας, δηλαδή αντιθέσεις και εναντιότητες, δίνουν την δική τους μάχη μέσα σ’ αυτό που ονομάζουμε συναισθηματικό κόσμο ή αλλιώς ψυχή. Κι αυτή στο γενικό της σύνολο είναι μια από τις τρεις μορφές που σε ατομικό επίπεδο έχει ο κάθε άνθρωπος. Έχει μια φυσική μορφή, μια ψυχική και μια πνευματική. Στην δεύτερη μέσα είναι που γίνεται το σεξουαλικό μπέρδεμα, μαζί με πολλές άλλες ιδεοληψίες, που πολλοί προσπαθούν να τις μετατοπίσουν σαν να είναι θέμα της υλικής μορφής. Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε. Στόχος της ανάρτησης δεν είναι κάτι τέτοιο. Ευτυχώς στην πνευματική μορφή τα πράγματα είναι μάλλον αδιάφορα. Εκεί η γένεση των ιδεών κλπ, δεν χρειάζονται πράξεις γονιμοποίησης. Στην υλική τα πάντα έχουν σταθεροποιηθεί εδώ και αιώνες
Το θέμα αυτό μας έχει απασχολήσει και άλλοτε αλλά ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά το θέμα των τριών μορφών, που πολλές φορές και για ευνόητους λόγους τις αναφέρουμε σαν σώματα. Ο κύριος λόγος είναι γιατί η έννοια του σώματος περικλείει ένα σύνολο από διεργασίες που περιορίζονται από τα όρια που καταλαμβάνει το σώμα που τις περικλείει. Είτε όμως αναφέρονται σαν σώματα είτε σαν μορφές δεν παύουν από το να είναι καταστάσεις ενός και του ιδίου πράγματος που βασικά χαρακτηρίζει μια ενότητα σε ζωή.
Η υπόσταση του ανθρώπου μόνο για λόγους μελέτης μπορεί να καθορίζεται από τα επιμέρους του στοιχεία. Είναι ένα δυναμικό σύνολο ανεξάρτητα αν μπορεί μερικές φορές να επιβιώνει και χωρίς κάποιο από τα υποσύνολα που το καθορίζουν. Ζει με ένα νεφρό, ένα χέρι, και χωρίς και κάποια όργανα που δεν υπάρχει λόγος να τα απαριθμήσουμε. Ζει ακόμα και με μεταμοσχεύσεις κάποιων οργάνων. Αυτό δεν σημαίνει πως τα όργανα αυτά λειτουργούν ανεξάρτητα. Η ύπαρξη τα αφομοιώνει και τα ενσωματώνει στο δικό της σύνολο.
Αυτό είναι σαφέστατο όσον αφορά το υλικό σώμα. Το γνωρίζουμε γιατί οι σύγχρονοι επιστήμονες το έχουν αποδείξει. Μήπως όμως το ίδιο δεν συμβαίνει και με το ψυχικό σώμα; Σας ομολογώ ότι συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Συναναστραφείτε με άτομα άρρωστα ψυχικά και ένα είναι σίγουρο. Θα σας επηρεάσουν σε βαθμό που δεν πιστεύετε. Το ψυχικό σώμα είναι σαν ένα επαγωγικό πηνίο που ότι δέχεται το πρωτεύον κύκλωμα το μεταφέρει στο δευτερεύον. Φανταστείτε ότι το πρωτεύον είναι τα ψυχικά ρευστά των ατόμων που συναναστρεφόμαστε και το δευτερεύον η δική μας ψυχική μορφή.
Στο πνευματικό μας σώμα η αλλοίωση από το περιβάλλον είναι εμφανής. Η λαϊκή σοφία λέει: Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Τώρα γιατί επιλέγουμε ώστε όλοι οι βλάκες και οι ψυχικά ασθενείς να ηγούνται της κοινωνίας μας, είναι άξιο μελέτης.
Ας μείνουμε όμως στο ψυχικό σώμα μια που αυτό είναι το πιο ευάλωτο και είναι αυτό που υφίσταται τις περισσότερες κακώσεις από τον περίγυρο. Αρχικά να σημειώσουμε ότι σαν λειτουργία έχει άμεση σχέση με το αντίστοιχο σώμα της δημιουργίας μια και από αυτήν τρέφεται. Δεν είναι δηλαδή μόνο ο περίγυρός μας που το επηρεάζει, αλλά και το κοσμικό σώμα της ψυχής.
Και εκεί είναι που γίνεται το έλα να δεις. Εκεί είναι που παλεύουν οι δυνάμεις του χάους και της αταξίας με αυτές της τάξης. Το ότι εμείς σαν άνθρωποι έχουμε προσδώσει μορφές σ’ αυτές δεν αλλάζει την ουσία της διαμάχης. Τις δυνάμεις της τάξης τις αναφέρουμε σαν αγγελικό κόσμο, ενώ αυτές τις αταξίας σαν δαιμονικό.
Μένω σ’ αυτό γιατί δεν θέλω να μπω σε όρους που δεν θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε το τι πραγματικά γίνεται. Οι δυνάμεις αυτές είναι ενάντιες δυνάμεις. Όσο δηλαδή αυξάνεται η μία, τόσο ελαττώνεται η άλλη. Όσο περισσότερη τάξη, τόσο λιγότερη αταξία. Δεν έχουμε δηλαδή από την μια μεριά εκατό αγγέλους και από την άλλη εκατό διαβόλους. Έχουμε εκατό ανάμεικτες μονάδες που αποτελούν το ψυχικό σώμα της δημιουργίας. Το τελικό στάδιο θα είναι ή το ένα ή το άλλο. Δηλαδή ή θα επικρατήσουν οι δυνάμεις του χάους ή αυτές της τάξης.
Και που γίνεται αυτό στο επίπεδο της ανθρώπινης μορφής; Στην ψυχική του μορφή ή όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε στην καρδιά του. Τόσο απλά. Όμως τι γίνεται εκεί; Για να χρησιμοποιήσω μια λαϊκή έκφραση, το κλέψιμο της αρκούδας. Το χειρότερο δε που συμβαίνει είναι που η κοινωνία προσπαθεί να θεσμοθετήσει τα ψυχικά δρώμενα. Και για τις ακραίες περιπτώσεις καλά κάνει. Δεν μπορεί άτομα που βρίσκονται στο έλεος των παθών τους να κάνουν ότι θέλουν ανεξέλεγκτα. Όμως άλλο αυτό και άλλο να νομοθετείται η λεπτομέρεια μιας μέσης λειτουργίας.
Και κάτι τέτοιο έχει γίνει σ’ έναν ευαίσθητο τομέα της ζωής, στην ερωτική συμπεριφορά. Η επιλογή του ερωτικού συντρόφου δεν αποτελεί ταμπού. Υπάρχουν όμως όρια. Η συναίνεση είναι βασική προϋπόθεση, και βέβαια όχι ερμηνευμένη από οποιονδήποτε, αλλά από μια ψυχικά υγιή κοινωνία. Δεν θέλω ν’ αναφερθώ πιο εκτεταμένα στο θέμα. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θέλω απλά να πω ότι η ψυχική μορφή είναι η μορφή εκείνη για την οποία παλεύει η ανθρωπότητα. Και όταν λέω παλεύει, εννοώ πως παλεύει να την ισορροπήσει. Αν η ψυχική μορφή μπορούσε να είναι ορατή όπως και η υλική, δεν θα βλέπαμε δυο παρόμοια άτομα. Θα ήταν σαν να κυκλοφορούσαν άτομα με τρία πόδια, ένα μάτι και όποια άλλη δυσμορφία μπορείτε να φανταστείτε.
Επανέρχομαι όμως στο ψυχικό σώμα της δημιουργίας γιατί αυτό είναι που πρέπει σταδιακά να βάλουμε στο μυαλό μας για μελέτη. Αν σκεφτούμε πάνω στις λειτουργίες του θα μπορέσουμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα για την προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε σαν άτομα ώστε να διαμορφώσουμε σωστά την ψυχική μας μορφή.
Εκεί μέσα είναι που οι αντιθέσεις και οι εναντιότητες εκφράζονται αρχικά και αυτήν την τόσο παράξενη δυαδικότητα είναι που πρέπει να καταλάβουμε. Και για να γίνω πιο σαφής. Ιδέες και έννοιες αντίθετες να τις αφήνουμε να γονιμοποιούνται. Στις ενάντιες να βοηθούμε αυτές που προσομοιάζουν με την τάξη να επικρατούν. Προσοχή όμως. Αν κάτι είναι πολύ ισχυρό μέσα μας, καλύτερα να μην προσπαθούμε να το εξοστρακίσουμε με την μια αλλά πρώτα να το ισορροπήσουμε και βήμα βήμα αφού το μελετήσουμε να πάρουμε εκείνα τα μέτρα που θα το ελαχιστοποιήσουν.
Δεν μπορώ να μιλήσω πιο ανοικτά γιατί όλα έχουν προσωπικό χαρακτήρα και είναι πολλά αυτά που κουβαλάμε από παιδικά τραύματα και όχι μόνο. Δεν μπορεί όμως να είμαστε δέσμιοι όλων των προκαταλήψεων, των βάρβαρων εθίμων και όλων των καθωσπρεπισμών που το μόνο που κάνουν είναι να μην αφήνουν τις ψυχές μας ν’ ανασάνουν.
Βήμα βήμα πρέπει να καθαρίσουμε όλα τα ψεύτικα που κουβαλάμε και σαν πρώτο στόχο να πετύχουμε να είμαστε αληθινοί. Μόνο τότε θα μπορέσουμε με καθαρή ματιά να δούμε μέσα μας και ν’ αναγνωρίσουμε την πάλη των εναντιοτήτων. Δυστυχώς όμως η αναγνώρισή τους δεν είναι πάντα εύκολη. Μην ξεχνάτε πως η αντίθετη έννοια της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η αδιαφορία. Το μίσος είναι ενάντια έννοια ως προς αυτήν της αγάπης.
Και αυτός είναι ο τρόπος.