Αγαπητό μου παιδί,
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου μιλήσω για κάτι που μου συμβαίνει και που, πίστεψέ με, θέλω να το μοιραστώ μαζί σου γιατί είσαι και εσύ ένα μέρος του. Μετά από αυτά που θα ακολουθήσουν πολλά θα αλλάξουν μεταξύ μας. Πάντα όμως θα σε αποκαλώ παιδί μου. Βλέπεις εγώ είμαι ο μεγάλος και εσύ είσαι σε αρκετά πιο μικρή ηλικία.
Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή. Εδώ και καιρό μου συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Η σημαντικότερη αίσθηση είναι πως ένας μεγάλος κύκλος στην ζωή μου τελείωσε. Ούτε που θυμάμαι πότε ο κύκλος αυτός είχε αρχίσει. Νομίζω τότε που είμουνα 20 χρονών. Δουλειά, σπουδές, οικογένεια, παιδιά, όνειρα για μια ζωή κάπως.
Για μένα πια, αυτά είναι παρελθόν. Ανήκουν στον κύκλο που έκλεισε. Η δουλειά τελείωσε, οι σπουδές πλέον δεν προσφέρουν τίποτα. Η οικογένεια δεν μου λέει τίποτα. Τα παιδιά μου είναι πια όντα ανεξάρτητες και δεν νοιώθω γι’ αυτά σαν πατέρας. Είναι φίλοι, συμπολεμιστές, είναι άτομα που ζουν τον δικό τους πρώτο κύκλο. Με τα γραφόμενά μου δεν βάζω στην μπάντα την αγάπη μου. Απλά κόβω τα δεσμά που με κρατούν δεμένο μαζί τους σ’ ένα κύκλο που εάν δεν ξεφύγω τώρα, θα με οδηγήσει με ακρίβεια σ’ αυτό που εγώ αποκαλώ «θάνατο». Και το πρόβλημα παιδί μου είναι πως ο δεσμός αυτός δεν μπορεί να λυθεί μόνο από την μια άκρη. Γι΄αυτό και ζητάω και εσύ να αφήσεις την άλλη άκρη του σχοινιού και να πεις; «Στο καλό πολεμιστή, καλούς αγώνες». Και να ξέρεις πως αν το κάνεις, οι συναντήσεις μας θα είναι ουσιαστικές, θα είναι γεμάτες ουσία και αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι πέρα από κύκλους, πέρα από τα δεσμά, πέρα από όλα. Δεν είναι δεσμός, είναι η γνώση που λέει πως είμαστε ακτίνες από την ίδια πηγή.
Όμως πρόσεξε! Εάν δεν αφήσει κάποιος την άκρη με οικεία βούληση, μην νομίσεις ότι θα αναιρεθεί η πράξη. Η απόφαση έχει ληφθεί σ’ άλλο επίπεδο και οι δυνάμεις απλά περιμένουν τον πρώτο να κάνει την κίνηση. Εάν ο δεύτερος αργήσει ή αρνηθεί, τότε παρεμβαίνουν και η διακοπή γίνεται βίαια. Και δυστυχώς αυτό σημαίνει πόνο.
Εγώ από την μεριά μου, μπήκα συνειδητά στον δεύτερο κύκλο και έχω ξεκινήσει την τελευταία μου προσπάθεια. Έχω ζητήσει –από ποιούς άραγε- να με βοηθήσουν. Τους νοιώθω δίπλα μου και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.
Σε αποχαιρετώ λοιπόν αγαπητό μου παιδί, και σε καλωσορίζω στην νέα πραγματικότητα που πρέπει να μας καθορίζει. Μην τρομάξεις από την νέα αυτή σχέση. Μακάρι και άλλοι γονείς να μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτήν την κατάσταση που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ανάποδη κληρονομιά. Κληρονομούν τον κύκλο των παιδιών τους –αρνούνται να ξεκινήσουν τον δεύτερο κύκλο τους με δυστυχώς πολύ αρνητικές για αυτούς επιπτώσεις- και εγκλωβίζονται σε μια διαδικασία που τους αναγκάζει να ξαναζήσουν πάλι τον πρώτο κύκλο. Τίποτα πιο άσχημο από αυτό! Αν μπορούσα να το παρομοιάσω με κάτι, πάλι θα το ονόμαζα θάνατο. Μην σε τρομάζει η λέξη. Ο Χριστός είχε μιλήσει για τους ζωντανούς νεκρούς. Αυτοί είναι ένα μέρος από αυτούς. Και μην ξεχνάς ότι ο φυσικός θάνατος είναι ο πιό απλός, γιατί εδώ έχουμε το μαρτύριο του Ταντάλου. Η συνεχής επανάληψη του ίδιου κύκλου, είναι το τέλμα που σκοτώνει το Εγώ και που κόβει το χρυσό νήμα που μας ενώνει με τον μέσα μας Θεό.
Εμείς λοιπόν ξεκινάμε την νέα αυτή αρχή. Δεν είναι βέβαια αρχή γιατί την αγάπη την έχουμε ήδη κερδίσει και αποτελεί συστατικό αυτής της σχέσης. Και εάν δεν κάνω λάθος κερδίσαμε και την κατανόηση. Την κατανόηση της σχέσης μας, την κατανόηση της μοναδικότητάς μας, την κατανόηση ότι όταν θα ξανασυναντηθούμε σε κάποια άλλη διάσταση οι ματιέ μας θα ξεκουραστούν η μια στην θωριά της άλλης. Γιατί παιδί μου είμαστε Ψυχοσύντροφοι.
Όμως άσε με να σου πω λίγα πράγματα γι αυτόν τον δεύτερο κύκλο που νοιώθω ότι άρχισα να ζω –όχι σαν πατέρας σε παιδί και επ’ ουδενί σαν δάσκαλος σε μαθητή. Θέλω να σου πω λίγα πράγματα σαν φίλος σε φίλο.
Για να καταλάβεις τι θέλω να σου πω, θα σου ζητήσω να σχεδιάσεις κάτι. Σχεδίασε το σήμα το απείρου. Ξέρεις, το πλαγιαστό οκτάρι. Πάρε τώρα ένα φανταστικό ζουζούνι, ένα σκαραβαίο, και τοποθέτησέ τον στην μέση από την έξω μεριά. Πες του να ξεκινήσει το ταξίδι του περπατώντας πάνω στο αριστερό ημικύκλιο. Παρατήρησε ότι μόλις τελειώσει αυτό το ημικύκλιο, συνεχίζοντας θα βρεθεί στην εσωτερική μεριά του δεύτερου ημικύκλιου. Η πορεία δηλαδή ενώ ξεκινάει σαν εξωτερική διαδρομή καταλήγει να γίνεται εσωτερική.
Αυτή είναι η ζωή. Και πίστεψέ με οι δύο ενωμένοι κύκλοι δεν είναι η ζωή, είναι αυτό τούτο το άπειρο. Μακάριος αυτός που έχει δύο όμορφα κατανεμημένα ημικύκλια. Δυστυχισμένος αυτός που το δεύτερο είναι μικρό ή και μηδενικό γιατί είναι υποχρεωμένος –μην ρωτάς από ποιόν- να περάσει και τον δεύτερο. Σ΄αυτόν όταν θα έρθει ο θάνατος δεν θα βρει τίποτα!
Όπως και να ‘χει ο δεύτερος κύκλος είναι μια επανάληψη των δομών του πρώτου. Υπάρχει γέννηση, υπάρχει πίστεψέ με παιδεία, υπάρχουν σχέσεις, υπάρχει πορεία. Όλα αυτά κάτω από την έννοια του «εσωτερικού». Δηλαδή; Ο άνθρωπος έχει πάρει όλες τις αναγκαίες εμπειρίες από την εξωτερική πορεία στο άπειρο και πλέον αρχίζει την μερουσίωσή τους στην εωτερική πορεία. Τα κρυφά νοήματα τώρα παρουσιάζονται ή μάλλον τώρα αποκαλύπτονται. Ο λόγος είναι ότι πια δεν υπάρχει μόνο η γενική εικόνα αλλά και όλα τα κομμάτια που συνθέτουν το νέο puzzle. Η εικόνα είναι υπέροχη, υπάρχει γαλήνη –πρέπει να υπάρχει γαλήνη-, υπάρχει αγάπη γαι το σύμπαν –πρέπει να υπάρχει αγάπη για το σύμπαν-, δεν υπάρχουν εχθροί ή φίλοι –δεν πρέπει να υπάρχουν- αφού είναι πια δεδομένη η κοινή μας καταγωγή.
Σε αυτόν τον μαγικό κόσμο παιδί μου πλέον έχω αρχίσει να περπατάω βήμα-βήμα, με δυσκολία δεν λέω, όμως αυτό διάλεξα και εκεί πορεύομαι.
Συγχώρεσέ μας όλους τις γενιάς μας εάν έχοντας μπει σε’ αυτήν την διαδικασία φαίνεται ότι αλλάξαμε την πορεία και ότι αυτά που σας λέγαμε ήταν διαφορετικά από αυτά που τώρα σας λέμε βιώνοντας την νέα πραγματικότητα. Δεν ξέραμε και τώρα που ίσως μάθαμε θα ήταν αμαρτία να σιωπήσουμε ξανά. Εγώ δεν μπορώ.
Με πήρε όμως η νύχτα και όπως διαπίστωσα έχω μια διάθεση να επαναλαμβάνομαι. Πρέπει λοιπόν να σταματήσω. Καλό σου βράδυ και να ξέρεις πως η αγάπη –όποια και εάν είναι η εξωτερική μορφή της- είναι αληθινή.
Ένας Πατέρας