Κι εκεί που πας να καταλάβεις πέντε πράγματα, τα βρίσκουν –προσωρινά και μόνο για ένα θέμα- οι επιστήμονες μέσω των μαθηματικών με τους μεταφυσικούς μέσω των εσωτεριστών (ο θεός να τους κάνει τέτοιους).
«Υπάρχουν τουλάχιστον δέκα διαστάσεις», διατείνονται οι μαθηματικοί και αρχίζουν να γράφουν εξισώσεις στον μαυροπίνακα που μόνο αυτοί τις καταλαβαίνουν.
«Έχουν δίκιο», φωνάζουν σε όλους τους τόνους κάποιοι απ’ τους μεταφυσικούς κύκλους –οι περισσότεροι- που άλλο που δεν ήθελαν άρχισαν να περιγράφουν τους κόσμους των περισσοτέρων διαστάσεων και να τους ντύνουν με φυτά και ανθρωπόμορφα πλάσματα.
Κάποιοι, οι πολύ προχωρημένοι, δήλωσαν με αυταρέσκεια: «Ο Χριστός είναι ένα Ον της δέκατης διάστασης. Το ίδιο και ο Βούδας».
Και ακριβώς εκείνη την στιγμή κάποιος αναφέρθηκε στην κβαντική φυσική.
Όπα μεγάλοι! Είπαμε να ξεμπλέξουμε τα πράγματα, όχι να τα κάνουμε χειρότερα. Το σύμπαν δεν είναι μια πολυκατοικία που οι καλοί ζουν στα πάνω διαμερίσματα και εμείς η πλέμπα στα κάτω.
Μην βιαστείτε να με κατατάξετε στους αντιρρησίες συνείδησης (αν κι αυτό που εννοώ δεν λέγετε έτσι). Δεν είμαι. Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Έχουμε ένα σύμπαν καλό κ’ αγαθό. Το βλέπουμε και κυρίως το ζούμε και κανένας δεν μπορεί να πει κάτι το ενάντιο. Το σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε είναι αληθινό. Πόσο όμως πραγματικό είναι;
Έχει τρεις διαστάσεις, τις πολύ γνωστές μας (ύψος-πλάτος-μήκος) και εδώ και κάμποσα χρόνια στις διαστάσεις βάλανε και τον χρόνο και τις έκαναν τέσσερεις. Για να μην μείνουν στα παλιά, το είπανε χωροχρονικό και του κόλλησαν και τον προσδιορισμό του συνεχούς για να ησυχάσουν τα πνεύματα.
Το χωροχρονικό συνεχές λοιπόν είναι μια αλήθεια που αναδιπλώνεται γραμμικά. Αυτό το τελευταίο οφείλεται στον χρόνο. Ο χρόνος για μας έχει μια γραμμική διάσταση, τουτέστιν μόνο νοερά πάμε είτε μπρος είτε πίσω. Το «ξανάνιωσες» ή άλλα φαντεζί είναι απλές εκφράσεις. Τίποτα δεν γίνεται νεότερο μια που ο χρόνος κυλάει με την ίδια ταχύτητα στο εδώ και τώρα. Κάθε πρωτοχρονιά δεν φεύγει ένας χρόνος αλλά μια στιγμή. Ο χρόνος για μας είναι γραμμικός και αυτό δεν χωράει και μεγάλη αμφισβήτηση.
Για το σύμπαν (το αναφερόμενο και σαν κόσμο);
Εκεί σε σχέση με το εδώ, θεωρητικά, τα πράγματα μάλλον είναι αλλιώς. Εκεί ο χρόνος δεν είναι γραμμικός. Πολλοί τον λένε κοσμικό, εμένα μου αρέσει να τον λέω «κβαντικό». Το ίδιο και οι διαστάσεις. Και αυτό όμως με μια μικρή παρατήρηση. Εκεί, για αυτούς που μένουν εκεί, πάλι γραμμικό χρόνο ζούνε. Η κβαντικότητα του σύμπαντος κρύβεται κατά πως φαίνεται στα πολύ μεγάλα σύνολα.
Έχουμε λοιπόν μια γραμμική πραγματικότητα της δημιουργίας και μια κβαντική.
Για ποια θέλετε να μιλήσουμε; Για την γραμμική μπορούμε να πούμε πολλά. Για την άλλη μπορούμε να εικάσουμε πολλά. Αλλά και για να πούμε και για να εικάσουμε πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και είτε να σκεφτούμε κάποια πράγματα είτε να πιστέψουμε κάποια πράγματα.
Παρακαλώ; Θεωρείτε ότι η πίστη δεν είναι λειτουργία του εγκέφαλου; Έχετε δει κανέναν βλάκα να πιστεύει σε τίποτα; Το κακό όμως είναι άλλο. Αυτοί που πιστεύουν και αυτοί που σκέπτονται δεν τα βρίσκουν. Η κάθε ομάδα νομίζει ότι κάτι μονοπωλεί και δεν καταλαβαίνει ότι ναι μεν έχει την δική της αλήθεια αλλά η αλήθεια αυτή είναι ανίκανη να περιγράψει την πραγματικότητα που δεν μπορεί παρά να είναι κοινή για όλους.
Με θεωρίες λοιπόν προχωράμε και η γραμμική πραγματικότητα που ζούμε μας δίνει τα εφόδια να τις επαληθεύουμε. Θα σας πω λοιπόν ακόμα μια θεωρία.
Ερχόμαστε από μια κβαντική πραγματικότητα, ζούμε σε μια γραμμική και μόλις κλείσουμε τα μάτια μας θα ξαναγυρίσουμε εκεί.
Πως το ξέρω; Δεν το ξέρω αλλά το πιστεύω και τούτο θα σας πω: Αυτό που λέμε Πίστη δεν είναι τίποτα άλλο από μια υποβόσκουσα γνώση της κβαντικής πραγματικότητας. Στους περισσότερους από εμάς είναι φορτωμένη με προλήψεις, με δεισιδαιμονίες, με γενικά π@!#%… που τόσοι πολλοί έχουν φροντίσει να μας φορτώσουν.
Χρειάζεται λοιπόν μια σιωπή –αυτοί που ξέρουν την λένε σιγή- ώστε ο Εαυτός μας ν’ ακούσει αυτήν την φωνή της κβαντικής πραγματικότητας. Δεν θα μπορέσει να καταλάβει τι του λέει η φωνή γιατί οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις του είναι δομημένες από στοιχεία του κόσμου που μας περιβάλλει, αλλά όμως μέσα από αυτήν την διαδικασία θα δημιουργήσει εικόνες που μπορεί να είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα της δημιουργίας.
Πιθανόν τέτοιοι άνθρωποι να ήταν ο Χριστός, ο Βούδας και αρκετοί άλλοι. Δεν ήρθαν από την δέκατη ή την δωδέκατη διάσταση, δεν ήρθαν από το ρετιρέ της ανθρωπότητας και σίγουρα όταν πέθαναν δεν πήγαν σε κανέναν παράδεισο. Γύρισαν στην κβαντική πραγματικότητα της Αρχής και δεν τους τιμούμε όταν στο άκουσμα του ονόματός τους νοιώθουμε τρόμο. Τους τιμούμε όταν στην σιγή του νου μας, ακούμε την δική τους αλήθεια και με την βοήθειά τους οικοδομούμε καινούργιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις, κοινώς καινούργιες συνάψεις στον εγκέφαλό μας.
Οι αδελφοί μας από την ανατολή κάτι τέτοιο προτείνουν, αν και άκομψα. Και το άκομψο βρίσκεται στην παθητικότητα της διαλογιστικής τους στάσης. Χρειάζεται μια ενεργητική στάση που είτε μας αρέσει είτε όχι πρότεινε η αρχαιοελληνική σκέψη. Και το πάντρεμα της ανατολής με την δύση, από αιώνες τώρα γινόταν στην ανατολική Μεσόγειο. Ξέφυγα και δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου.
Σαν ανθρώπινα όντα λοιπόν, μετατρέπουμε την κβαντική γνώση σε ιδέες, σε παρορμήσεις, σε τρόπο ζωής, ώστε η γνώση που μας προσφέρει η γραμμική ζωή, να μας βοηθήσει να στήσουμε τις διαδικασίες για να ανακαλύψουμε το πλάνο της πραγματικότητας της δημιουργίας. Όποιος καταφέρει να το δει –γιατί κυριολεκτικά πρόκειται για ενορατική προβολή- ξέρει και τι θα κάνει. Η ζωή του αποκτά αξία και ο Εαυτός ξεκινά την πορεία που ίσως τον οδηγήσει στην αναγέννησή του σε Ανώτερο εαυτό.
Και αυτός είναι ο τρόπος.