Επειδή επισημάνθηκε από μια καλή φίλη ότι ίσως η λέξη “παραμυθία” που κατά καιρούς χρησιμοποιώ στους τίτλους των αναρτήσεων μου να μην είναι η πιο κατάλληλη για τον σκοπό μου, προσπάθησα να βρω κάποια άλλη αλλά μάταια. Η έννοια που της δίνω είναι αυτή της παράφρασης της αρχικής έννοιας, από τα πολλά που ακούγονται, και εξ αιτίας αυτού, η παρανόηση μιας πιο καθαρής ερμηνείας.
Πάμε λοιπόν να δούμε την παραμυθία των ανώτερων διαστάσεων.
Αρχικά όταν αναφερόμαστε σε διαστάσεις ο νους μας δικαιολογημένα πάει σε μαθηματικές έννοιες. Για το δικό μου μυαλό υπάρχουν μόνο αυτές που χαρακτηρίζουν τον χώρο και είναι νομοτελειακά τρεις. Οι λιγότερες ή οι περισσότερες είναι φυσικομαθηματικές έννοιες και πρέπει σαν τέτοιες ν’ αντιμετωπίζονται.
Ο στόχος μου δεν είναι ν’ αναφερθώ σ’ αυτές. Δηλώνω ακατάλληλος.
Θα μου πείτε, τι είναι αυτό που σε κάνει κατάλληλο ν’ αναφερθείς στην όποια άλλη έννοια; Η νεκροψία θα δείξει.
Η έννοια που με ταλανίζει είναι αυτή των διαστάσεων που όταν έρθει η ώρα μας, αναφέρομαι στην στερνή ώρα, θα πάρουμε το δρόμο γι’ αυτές.
Όλοι λοιπόν μιλάνε για αυτές τις διαστάσεις και για το ταξίδι αναψυχής που μας περιμένει. (Κούνια που μας κούναγε). Η τέταρτη διάσταση έχει την τιμητική της και όλοι που γνωρίζουν, βιάζονται να πουλήσουν τα κατάλληλα εισιτήρια. Τι μας λένε όμως στην πραγματικότητα;
Χωρίς να είμαι βέβαιος, κάπου διάβασα πως ο Γιούνγκ αναφερόμενος στο θέμα δήλωσε ότι τρεις αρχές είναι αυτές που χαρακτηρίζουν την ύπαρξη, ο χώρος, ο χρόνος και η αιτία.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι λάθος αν στην θέση της αιτίας βάλουμε την έννοια της συνειδητότητας. Η αρχική αιτία των πάντων, επαγωγικά συλλογιζόμενοι από αυτό που ζούμε, είναι η απόκτηση διευρυμένης συνείδησης, γιατί όπως και να την δούμε, η εξέλιξη δεν είναι παρά διεύρυνση της συνείδησης. Γιατί αυτό που συμβαίνει τουλάχιστον στο συμβιωτικό πλάσμα που λέγεται άνθρωπος, είναι, όταν συμβιώνουν τα στοιχεία που τον αποτελούν, να του προσδίδουν μια ευρύτερη συνείδηση, αν και πρέπει να πούμε πως αυτό δεν γίνεται χωρίς απώλεια της πλέον κατώτερης. Χάνουμε την συνείδηση της λειτουργίας των κυττάρων, κερδίζουμε την συνείδηση του ανθρώπου.
Κι αυτό που παρατηρούμε στον άνθρωπο, γιατί να μην ισχύει και παραπέρα; Αναφέρομαι, αν και καλυμμένα, σ’ αυτήν τούτη την δημιουργία.
Όμως εδώ διέκρινα μια ατασθαλία. Τις έννοιες του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου. Υπάρχει υποσυνείδητο; Και αν υπάρχει για ποιον;
Βασικά αυτό που λέμε είναι ότι ο άνθρωπος έχει υποσυνείδητο και ασυνείδητο και στο μυαλό μας είναι σαν να υπάρχουν λειτουργίες στα σώματά μας που δεν έχουν άμεση συνειδητότητα του τι πράττουν. Αν αυτό γινόταν καθ’ οιονδήποτε τρόπο, απλά δεν θα υπήρχαμε σαν μονάδες. Τα όργανά μας για παράδειγμα, που κατά γενική ομολογία λέμε ότι ανήκουν σ’ αυτό το επίπεδο, αν δεν ήταν απόλυτα συνειδητά σ’ αυτό που κάνουν, δεν θα λειτουργούσαν με την ακρίβεια που λειτουργούν. Το ίδιο και για το παρακάτω επίπεδο λειτουργίας του ανθρώπινου σώματος. Αν για ν’ αναπνεύσουμε, έπρεπε να είχαμε έναν απόλυτα συνειδητό έλεγχο, θα είχαμε πεθάνει. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;
Ο άνθρωπος έχει πολλές λειτουργίες που χωρίζονται για τον χειριστή τους σε αυτές που γίνονται αντιληπτές απόλυτα συνειδητά, άλλες που γίνονται με μικρότερο βαθμό συνειδητοποίησης και άλλες με ακόμα πιο χαμηλό βαθμό. Και ποιος είναι ο χειριστής; Όχι, δεν είναι ο εγκέφαλος. Αυτός είναι ένα όργανο. Ο χειριστής είναι αυτός που κατοικοεδρεύει στον εγκέφαλο και κατευθύνει το είναι μας, το Εγώ. Και όχι το εγώ σαν ταυτότητα της ύπαρξης, αλλά το Εγώ σαν συνειδησιακός σπινθήρας άλλης διάστασης ύπαρξης ή καλύτερα ανωτέρας βαθμίδας συνείδησης.
Για το Εγώ λοιπόν, υπάρχει μια γκάμα από συνειδητές λειτουργίες. Μέσω αυτών διευρύνει τον έλεγχο προς τα κάτω στον χώρο των ημισυνειδητών λειτουργιών. Για το Εγώ είναι που η βαθμίδα αυτή γίνεται κατανοητή μέσα από την λειτουργία των συνειδητών διαδικασιών. Είναι σαν να φορά το Εγώ ένα σκάφανδρο και να βυθίζεται στον χώρο αυτό. Για να πάει μάλιστα πιο κάτω, χρειάζεται δεύτερο σκάφανδρο.
Μέσα τώρα από διαλογιστική πρακτική ή και συγκέντρωση, μπορεί και αντιλαμβάνεται καλύτερα τα δρώμενα αλλά και αυτά τον ακούνε μια που κατεβαίνει στο επίπεδο τους. Σ’ αυτήν την διαδικασία είναι που αρκετές φορές συμβαίνουν τα λεγόμενα θαύματα, αν και δεν είναι μόνο από αυτήν. Η δύναμη της θέλησης, μια καθαρά πνευματική διαδικασία, γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο ένα από τα εργαλεία παρέμβασης στα κατώτερα συνειδησιακά επίπεδα για το Εγώ.
Τα λεγόμενα παράξενα επίσης ανήκουν σ’ αυτήν την διαδικασία. Το Εγώ ερμηνεύει τα δρώμενα στα λιγότερο συνειδητά αλλά εξόχως δυναμικά πεδία, με όρους που αυτό καταλαβαίνει.
Το ταξίδι της ύπαρξης είναι ένα ταξίδι διεύρυνσης της συνείδησης. Έτσι, όταν φεύγουμε από τον μάταιο αυτόν κόσμο, το γιατί μάταιος ποτέ δεν το κατάλαβα, δεν πάμε ούτε επάνω ούτε κάτω τοπικά, και βέβαια ούτε μπρος ή πίσω χρονικά. Στον χώρο της συνείδησης είναι που διαγωνιζόμαστε. Και εκεί, είτε περνάμε, είτε η ζυγαριά μας βρίσκει λειψούς και μας στέλνει στο πυρ το εξώτερο.
Δεν υπάρχουν διαστάσεις εν είδη ορόφων που θα μας υποδεχθούν στην περίπτωση της επιτυχούς προσπάθειας ώστε κατά κάποιο τρόπο ν’ απολαύσουμε μια καλύτερη θέα ή καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Έτσι, οι ανώτερες διαστάσεις γίνονται διευρυμένα επίπεδα συνειδητότητας, κάτι που σαν ορολογία, τουλάχιστον για εμένα, είναι πιο κοντά στην αλήθεια. Πάλι σύμφωνα μ’ εμένα. Βλέπετε, από το ταξίδι αυτό κανένας δεν έχει γυρίσει και αυτοί που διατείνονται κάτι τέτοιο δεν έχουν ικανοποιητικές αποδείξεις που να κάνουν τον σύγχρονο σκεπτόμενο να αποδεχθεί τα λόγια τους. Είναι ένα παιχνίδι εικόνων και συναισθημάτων που μόνο σαν τέτοιο μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Αυτή τώρα η διαβάθμιση ισχύει σε όλη την προς τα επάνω κλίμακα. Στην εξελικτική πορεία, το Εγώ κάποια στιγμή είναι πιθανό να γίνει ένα υποσυνείδητο σύνολο διαδικασιών και όλα τα παρακάτω ασυνείδητα σύνολα ενός διευρυμένου σχήματος συνείδησης. Και τέλος δεν έχει αυτή η πορεία. Όσο ανεβαίνουμε στην κλίμακα της δημιουργίας, τόσο ευρύτερη συνείδηση συναντάμε (το ανεβαίνουμε και συναντάνε είναι σχήματα λόγου). Πιθανόν στην άκρη της κλίμακας μας περιμένει η ιδέα της Εκδηλωμένης Θεότητας.
Αν τώρα θέλουμε να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει να κλείσουμε το θέμα αυτό παραδεχόμενοι ότι η διαδικασία αυτή δεν είναι μια στατική διαδικασία, αλλά ένα γίγνεσθαι που συμβαίνει συγχρόνως σ’ όλη την γκάμα της δημιουργίας. Ένας αέναος συνειδησιακός κύκλος γίγνεσθαι. Νυν και αεί.
Και αυτός είναι ο τρόπος