Πολλές φορές λέμε με σχετική ευκολία «κατάγομαι απ’ τα αστέρια και εκεί νοιώθω το σπίτι μου». Τί όμως σημαίνει αυτό; Πόσο αναγκαίο είναι να γνωρίζουμε την καταγωγή μας ώστε να μπορούμε να ζούμε μια πιο ολοκληρωμένη ζωή; Η προσωπική μου άποψη γι’ αυτού του τύπου τα ερωτήματα είναι θετική. Πρέπει δηλαδή πράγματι και να ξέρουμε τι σημαίνει αυτό που αισθανόμαστε και να σκεφτούμε ένα σχέδιο που να βάζει τα πράγματα σε κάποια τάξη. Δεν είναι κακό ν’ αλλάξουμε το πλάνο αυτό αν στην διάρκεια της ζωής μας αλλάξουν τα δεδομένα. Τουναντίον η αναθεώρηση του αρχικού δικού μας πλάνου είναι η μόνη αναγκαία συνθήκη ώστε να μείνουμε στο παιχνίδι της ζωής ζωντανοί μέχρι το τέλος και ζωντανοί να πορευτούμε στο επέκεινα.
Το τελευταίο πάντως που χρειάζεται να κάνουμε είναι να μπούμε σε μια ατέρμονα συζήτηση προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Στην πορεία αυτού του ημερολογίου θα αναφερθούμε σε θέσεις που λίγο ή πολύ είναι πια καθιερωμένες στην ανθρώπινη κοινωνία αλλά δεν μπορώ ν’ αποδεχθώ ότι στο σύνολό τους έχουν ξεκάθαρη άποψη. Ωραίες όλες οι χριστιανικές θρησκείες αλλά ο Αδάμ και η Εύα δεν αρκούν για να θεωρήσω ότι η καταγωγή μου σαν άνθρωπος βρισκόταν κάποια στιγμή στα χέρια τους. Η απάντηση της εξωγήινης καταγωγής είναι ακόμα πιο αστεία γιατί το ερώτημα που και ένα παιδί θα έκανε θα ήταν «και εκεί πώς»;
Το να μετατοπίζουμε πάλι την καταγωγή μας σε μια άλλη διάσταση, πιο υψηλή, πιο κοντά στον Θεό, πάλι εμένα δεν με ικανοποιεί. Νοιώθω σαν κάποιος να έχει βάλει ψηλά στην βιβλιοθήκη το βιβλίο της καταγωγής μόνο και μόνο για να μην το φτάνω.
Και το βασικότερο πρόβλημα που προσωπικά αντιμετωπίζω είναι ότι δεν κατανοώ την πολλαπλότητα των διαστάσεων. Δεν καταλαβαίνω την λειτουργία ενός κόσμου δύο διαστάσεων παρά μόνο σαν θεωρία ή σαν μαθηματική απόδειξη προκειμένου να αποδεχθούμε μια άλλη πολύ πιο δύσκολη προσέγγιση στα δρώμενα. Ακόμα πιο δύσκολα ένα κόσμο μιας διάστασης. Αν πάλι ανέβω προς τα επάνω, εκεί τα πράγματα γίνονται τραγικά ακατανόητα. Όταν πάλι ρωτάω κάποιους άλλους να μου περιγράψουν αυτές τις διαστάσεις, χρησιμοποιούν το μοντέλο μιας πολυκατοικίας. Στο ρετιρέ μένουν οι πλούσιοι και στο ισόγειο οι φτωχοί.
Θα μου πει κάποιος «Κάπως δεν πρέπει να περιγράψουμε την Θεότητα»; Ρωτάω με αφέλεια, «Αν βάλουμε τον Θεό κάτοικο κάποιας διάστασης, αυτό δεν είναι περιορισμός; Αυτόματα δεν βάζουμε την πιθανότητα ύπαρξης μιας άλλης παραπάνω διάστασης που έχει σαν αποτέλεσμα να ανατρέπεται η Θεότητα του ίδιου του Θεού»;
Η έννοια του Θεού, τουλάχιστον για μένα, δεν έχει να κάνει ούτε με τα Ολύμπια Όντα ούτε με οποιεσδήποτε άλλες συμπαντικές δυνάμεις που κατοικοεδρεύουν στο αιθερικό πεδίο οποιουδήποτε διαστρικού συστήματος. Ο Θεός ή η Θεότητα καλύτερα, αποτελούν το Απόλυτο Εν ή καλύτερα ακόμα το Απόλυτο Μη-Εν αφού και αυτό ακόμα το Εν οφείλει να βρίσκεται κάπου. [Και για να μην μείνει μετέωρο σαν θέση, το Εν αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι εσωτερική κατάσταση του Απολύτου Μη-Ενός]. Το Μη-Εν λοιπόν είναι η ύψιστη φιλοσοφική θέση της αρχής, το σημείο από όπου εγώ τουλάχιστον μπορώ να αρχίσω να συζητώ τα της καταγωγής του σύμπαντος και του ανθρώπου σαν μέρος αναπόσπαστο αυτής της ενότητας.
Και εδώ είναι που μπαίνει σαν προσέγγιση το παραμύθι, η μυθοπλασία, γιατί απλούστατα τα πιθανά πρώτα βήματα της Δημιουργίας μόνο σαν παραμύθι μπορούμε να τα προσεγγίσουμε. Δυστυχώς εδώ βρίσκεται μαζί με το τυρί και η φάκα. Αντί να μείνουμε σε μια πρώτη προσέγγιση και να αρνηθούμε τις πολλές λεπτομέρειες, αποδεχόμαστε μια πλήρη παραμυθένια ανάλυση ικανή να δώσει απαντήσεις ακόμα και για τα κακά κείμενα της προσωπικής μας ζωής.
Θέλουμε ένα παραμύθι για να το αποστηθίσουμε και όταν μιλάμε με τους άλλους να αναφέρουμε αποσπάσματα σαν απόλυτες αλήθειες. Μα η ουσία του παραμυθιού είναι ακριβώς το ομιχλώδες περιβάλλον του, δεν είναι η ξεκάθαρη θέση του. Το νόημα του παραμυθιού είναι αυτό που μας ενδιαφέρει και όχι οι λεπτομέρειές του. Η Χιονάτη δεν είναι το κοριτσάκι που το έδιωξε η κακιά μητριά. Κάτι άλλο κρύβεται πίσω από το παραμύθι κι’ αυτό είναι που πρέπει πάντα ν’ αποζητούμε.
Τί μας λέει λοιπόν το παραμύθι της αρχής; Μας λέει πως σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης, οι πρωτότοκοι ανέλαβαν να βάλουν τάξη σε αυτό που θα ονομάζαμε επίπεδο Ουσίας. Το όνομα αυτού του άλλου επιπέδου είναι αυτό της Υπερουσίας, του επιπέδου που αφενός σαν ιδέα υπέρκειται αυτού της Ουσίας αλλά που αφ’ ετέρου την περιλαμβάνει σαν μέρος του. Η δημιουργία όπως την γνωρίζουμε είναι απλά ένα μέρος του επίπεδου της Ουσίας. Η ουσία είναι κατά κάποιο τρόπο το Χάος του Ησίοδου για να χρησιμοποιήσω την πιο γνωστή θέση. Και τι έκαναν οι Πρωτότοκοι; Φύτεψαν στην Ουσία την Νομοτέλεια, τους Νόμους. Τίποτα άλλο.
Το ουσιαστικό επίπεδο έτσι αναγκάστηκε ν’ αρχίσει να λειτουργεί αποδεχόμενο τους Νόμους του Υπερουσιαστικού επιπέδου μετατρέποντάς τους σε Ουσιαστικούς Νόμους και βάζοντας σ’ εφαρμογή τις διαδικασίες που θα επέτρεπαν σταδιακά την πραγματοποίηση του έργου των Πρωτοτόκων. Ο στόχος είναι ένας και μοναδικός, να λειτουργεί το επίπεδο αυτό με την Υπερουσιαστική νομοτέλεια ώστε κάποτε να καθρεφτίζει με τον πιο απόλυτο τρόπο το επίπεδο της Αρχής.
Όλα τα άλλα είναι αποτέλεσμα αυτής της μοναδικής πράξης της δημιουργίας. Ένα μικρό παράδειγμα είναι ο Νόμος της Βαρύτητας. Αυτός είναι που επίδρασε ώστε να σχηματιστούν τα ουράνια σώματα απ’ τα πρωτογενή αέρια ή απ’ τα πρώτα στοιχεία. Από εκεί και πέρα πάλι αυτός ο νόμος είναι που πρωτοστατεί στην δημιουργία του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε, των ορυκτών και των φυτών, ακόμα και των ζώων.
Η δημιουργία δεν είναι ένα πείραμα που κάποιος έβαλε σε εφαρμογή αφού στο εργαστήριό του δοκίμασε την ορθότητά του. Τα πειράματα καταλήγουν σ’ ένα πρωτότυπο απ’ το οποίο ξεκινάει η παραγωγή αντιτύπων. Δεν είναι το ίδιο με την δημιουργία. Η δημιουργία είναι μια σύλληψη που αφέθηκε από μόνη της να προχωρήσει δημιουργώντας απευθείας την πολλαπλότητα των αποτελεσμάτων. Οι διαδικασίες που θεσπίστηκαν στην συνέχεια, είναι εσωτερικές υποθέσεις της νομοτέλειας της πρώτης Ιδέας.
Αυτό που επιδίωκαν οι πρωτότοκοι ήταν να φτάσουν οι νόμοι και οι διαδικασίες που απορρέουν απ’ αυτούς σ’ ένα τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης, ώστε η συνείδηση που μ’ αυτό τον τρόπο θα γεννιόταν, να είναι ικανή να δεχθεί την Υπερουσιαστική Δύναμη σαν μια επιπλέον λειτουργία. Όταν αυτό γίνεται, όπου και αν γίνεται και με όποια μορφή και αν γίνεται, δημιουργείται ένα κατασκεύασμα που παίρνει το όνομα ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Σαν κατασκεύασμα είναι προϊόν της Ουσίας που απλά έχει την δυνατότητα να συλλάβει την Υπερουσιαστική αλήθεια. Στην γλώσσα της μεταφυσικής λέμε ότι το πλάσμα αυτό κρύβει μέσα του τον Θείο Σπινθήρα. Είναι το τελειότερο δημιούργημα των Νόμων της Ουσίας και είναι αυτό που θα φέρει σταδιακά την εφαρμογή της πλήρους νομοτέλειας στο Ουσιαστικό Επίπεδο.
Και αυτός είναι ο τρόπος.