Για κάτι ήμουνα πάντα βέβαιος αλλά δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Θα μου πείτε, και τώρα μπορείς; Σιγά μην μπορώ, αλλά τουλάχιστον κάτι μπορώ να πω που να έχει κάποιο νόημα.
Στο θέμα μας τώρα! Αφού ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο, πού στο μπιπ βρέθηκε τόσο κακό και τον γέμισε; Αν πάλι τον κόσμο τον έφτιαξε κάποιος άλλος, αυτόν τον άλλο δεν τον έφτιαξε ο Θεός;
Όπα, τι λες τώρα! Αν τον κόσμο τον έφτιαξε ο Εωσφόρος, και τον Εωσφόρο –πρωτάγγελος κατά τις γραφές πάντα- τον έφτιαξε ο Θεός [αυτό αδιαφιλονίκητα], ένα είναι σίγουρο, ή έκανε λάθος στην εκτέλεση των σχεδίων που του ανέθεσε ή το σχέδιο της δημιουργίας το εκτέλεσε μια χαρά και αυτήν την εντολή είχε.
Καταλάβατε τώρα; Εγώ, όχι. Ο ίσιος δρόμος δεν μας βγάζει πουθενά εκτός κι αν θέλουμε να μπλέξουμε με στριφνές ερμηνείες που καταλήγουν στο γνωστό ανέκδοτο «κουστουμιά ο σακάτης!»
Ας το πάρουμε αλλιώς και ας ξεχάσουμε προς στιγμή το δίπολο καλό-κακό. Έχουμε και λέμε: αρσενικό-θηλυκό, θετικό-αρνητικό, επάνω-κάτω κλπ.
Η αναλογία τους βέβαια δεν είναι από την μια μεριά αρσενικό, θετικό, επάνω και από την άλλη θηλυκό, αρνητικό, κάτω! Για να ισχύσει μια αναλογία πρέπει να ισχύουν πολλά περισσότερα. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε είναι πως τα δίπολα που γράψαμε είναι αντίθετα, δεν είναι ενάντια. Ενάντια είναι το αρσενικό και το όχι αρσενικό, το θηλυκό και το όχι θηλυκό κοκ.
Τα αντίθετα αν συνδυαστούν παράγουν έναν τρίτο όρο που είτε θα είναι το ένα είτε το άλλο. Τα ενάντια δεν βγάζουν τίποτα, ο όρος που παράγεται δεν είναι γόνιμος. Όλα αυτά βέβαια σε μια πρώτη προσέγγιση. Στο ζωικό βασίλειο για παράδειγμα εάν ένα άλογο ζευγαρώσει με ένα γαϊδούρι (άλογο με μη-άλογο) θα έχουμε την γέννηση ενός μουλαριού που από την φύση του είναι στείρο.
Ένα παράδειγμα από τις ανθρώπινες σχέσεις: Εάν στην γυναίκα αρέσει η θάλασσα και στον άντρα αρέσει το βουνό, λύση υπάρχει. Μπορούν να πάνε λίγο στο ένα και λίγο στο άλλο. Εάν όμως στον άντρα δεν αρέσει η θάλασσα (θάλασσα και μη-θάλασσα στην περίπτωσή μας), δεν υπάρχει λύση.
Έστω ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Με το καλό και το κακό τί γίνεται; Θα πρόσθετα και με το δίκαιο-άδικο, ηθικό-ανήθικο κλπ.
Αυτά δεν είναι πραγματικά δίπολα, είναι ψευδοδίπολα, κοινώς δεν είναι αντίθετες έννοιες αλλά ενάντιες. Το κακό δεν είναι αυθύπαρκτο, είναι η έκφραση λιγότερου καλού. Το ίδιο και το άδικο ή το ανήθικο. Και αυτή είναι μια πιθανή απάντηση γι’ αυτό που έγινε και με την δημιουργία.
Από την στιγμή που στην τέλεια Θεότητα ή σ’ αυτό που εκφράζει η θεϊκή τελειότητα, εμφανίζεται σαν εσωτερική διαδικασία κάτι νέο, δεν μπορεί παρά να υπολείπεται της αρχής που το δημιούργησε. Εξ ορισμού δηλαδή, η δημιουργία εμπεριέχει την σχετικότητα. Είναι λιγότερο τέλεια από τον Θεό, λιγότερο καλή, λιγότερο δίκαια, λιγότερο ηθική και όλα τα «λιγότερα» που μπορείτε να φανταστείτε!
Ο κύριος… Εωσφόρος, και να ήθελε δεν μπορούσε να φτιάξει τίποτα καλύτερο. Επομένως αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού.
Τώρα, για να μην λέμε τουλάχιστον σε επίπεδο μιας πρώτης φιλοσοφικής προσέγγισης ό,τι θέλουμε, υπάρχει απ’ την στιγμή εκείνη και μετά μια κάποια διαδικασία που στέλνει τον εν λόγω κύριο στο πυρ το εξώτερο μαζί με όλη του την παρέα. Και πάλι όμως θα πρέπει να είναι άλλο οι εκπεσόντες άγγελοι και άλλο όλο αυτό το κακό που χαρακτηρίζει τον συναισθηματικό κόσμο της ανθρωπότητας –που οι εσωτεριστές αρέσκονται να ονομάζουν «αστρικό επίπεδο» και που δεν έχει σχέση με τ’ αστέρια.
Βλέπετε άλλο η αναρχία που υπάρχει στην δημιουργία ή κι εγώ δεν ξέρω πως αλλιώς μπορείτε να την πείτε –που θέλει τον φορέα της-, και άλλο η χρήση της αστρικής λάσπης που ο καθημερινός άνθρωπος χρησιμοποιεί στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.
Εκεί νομίζω πως βρίσκεται το κουμπί της Αλέξαινας.
Σαν άνθρωποι εκφράζουμε την σχετικότητα και χωρίς να δίνω άλλοθι σε καμία πράξη, άλλο ο από την φύση του ενάρετος που εκφράζει ας πούμε καλοσύνη 7 μονάδες με άριστα το 10 και άλλο κάποιος άλλος που εκφράζει 5 μονάδες στην ίδια κλίμακα. Αν ο πρώτος όμως έπρεπε να εκφράζει 9, βρίσκεται κάτω 2 μονάδες. Αντικειμενικά είναι λιγότερο καλός από αυτό που θα μπορούσε να είναι. Αν ο δεύτερος ήταν στο 3 και κατάφερε να φτάσει το 5, είναι 2 μονάδες επάνω, είναι επομένως καλύτερος από αυτό που η φύση του τον έχει προικίσει.
Αφελής και πρωτόλεια προσέγγιση στο θέμα, αλλά κάποιες σκέψεις μπορούν εύκολα να γίνουν. Το παιχνίδι βέβαια περνάει στον Κριτή που θα βάλει στην ζυγαριά τον καθένα μας για να βγάλει την τελική του απόφαση. Όλα τελικά έχουν σημασία και μερικές φορές κάποιοι που φαινομενικά κρίνονται από την κοινωνία σαν αποτυχημένοι, πιθανόν ο Μεγάλος Κριτής να τους βάλει μεγαλύτερο βαθμό, ενώ εμάς να μας αφήσει μεταξεταστέους.
Υ.Γ. Μην ψάχνετε λοιπόν να βρείτε την αδικία ή την ανηθικότητα ή και την βλακεία σαν να προέρχονται από πηγές του απόλυτου. Είναι καλά κρυμμένες στην διάθεσή μας να λειτουργούμε όπως μας βολεύει και όχι να εκφράζουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με το «είναι» μας. Προσοχή, τα «πρέπει», «τα τι θα πει ο κόσμος» και άλλα παρόμοια φαντεζί, κρύβουν την σχετικότητα και μαζί μ’ αυτήν και την κακία, την αδικία, την ανηθικότητα και θα συνεχίσω να λέω και την ανοησία, γιατί αυτός που κινείτε ενάντια στους νόμους της δημιουργίας είναι ανόητος. Θα τον συμβούλευα για να το καταλάβει να κάνει ένα απλό πείραμα. Να προσπαθήσει αδιαφορώντας για τον νόμο της βαρύτητας, να προσπαθήσει να πετάξει από το μπαλκόνι του τέταρτου ορόφου.
Και αυτός είναι ο τρόπος.