Και εκεί που τα είχες βάλει όλα σε τάξη, εμφανίζεται ένα παλιόπαιδο από την Νορβηγία και σου φέρνει τα επάνω κάτω. Τώρα το κατά πόσο το ξυπόλητο κοριτσάκι, αναφέρομαι στην Αντζελίνα Τζόρνταν, είναι παλιόπαιδο, αφήστε το καλύτερα, γιατί αν υπάρχει περίπτωση κάποια φωνή να σχίσει τα «αστρικά διαστήματα» και να την ακούσει ο… γιαραμπής, είναι σίγουρο πως θα είναι κάποια φωνή σαν την δική της. Αν τώρα ο εν λόγω κύριος είναι και λίγο Τζαζ, τότε σίγουρα θα είναι η φωνή της.
Όμως παλιόπαιδο είναι γι’ άλλο λόγο. Φέρνει στο προσκήνιο μια άποψη που την έχεις μετρήσει και την έχεις ρίξει στον καιάδα, αυτήν της μετενσάρκωσης. Λες ένα «δεν γίνεται να γεννιούνται παιδιά με τέτοια προσόντα» και τραβάς για ύπνο. Κι εκεί, στην χαλάρωση πριν το όνειρο, ξαναλές: Βρε μπας;
Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία σαν παραμύθι κι ο καθένας ας βγάλει ό,τι συμπέρασμα θέλει. Για μένα κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα. Τώρα όρκο δεν παίρνει κανένας για τέτοια πράγματα –εδώ δεν μπορείς να πάρεις όρκο για σιγουράκια-, γι’ αυτά θα πάρεις;
Λοιπόν. Κάπου αλλού, κάπου που το μόνο που υπάρχει είναι η ενιαία οντότητα, το απόλυτο Εν, εκφράζεται μια εσωτερική ανάγκη που προσπαθεί να εκδηλωθεί. Αυτό όμως μόνο προς τα μέσα της οντότητας μπορεί να γίνει. Κι αυτή η ανάγκη και μόνο αυτή, κάνει αυτό το Ένα να γίνει εκατομμύρια αχτίνες που προσπαθούν να την εκφράσουν. Και εκεί, μέσα στο ΕΝ, ανακαλύπτουν το χωροχρονικό συνεχές της δημιουργίας.
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν την πορεία μιας από τις αχτίνες μπας και βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Αρχικά έχει κάποιες ανέκφραστες ακόμα ποιότητες που την έλκουν προς κάποια κατεύθυνση, τόσο χρονικά όσο και τοπικά. Και κάπου κάτω στην δική μας γεώσφαιρα, δυο από πριν ατομικοποιημένες αχτίνες το έχουν ρίξει στον έρωτα. Ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο κάποια στιγμή ενώνονται κι ένα ζωντανό κύτταρο ξεκινάει να υπάρχει. Τα στοιχεία που το λούζουν εκείνη την στιγμή έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα και είναι τρία. Είναι το παγκόσμιο πνεύμα, η παγκόσμια ύλη και η παγκόσμια ψυχή μια που μέσα σ’ αυτά έγινε ό,τι έγινε. Και το κύτταρο αυτό δανείζεται αυτές τις ιδιότητες και έτσι οικειοποιείται ολίγον από το πνεύμα, αποκτά δηλαδή μια μικρή ατομικοποίηση του παγκόσμιου πνεύματος, μια μικρή ατομικοποίηση της παγκόσμιας ύλης και μια εξίσου μικρή ατομικοποίηση της παγκόσμιας ψυχής. Έχει δηλαδή το δικό του πνεύμα –μπορεί και νοεί-, την δική του ψυχή –μπορεί και αισθάνεται- και την δική του ύλη –μπορεί και να υπάρχει. Και αυτά, σαν εντοπισμένες πληροφορίες στο σώμα που αρχίζει να σχηματίζεται. ΤΙΠΟΤΑ άλλο.
Και ξεκινάει την ζωή του και πολλαπλασιάζεται και κάποια στιγμή, η επάνω αχτίνα το βλέπει σαν μια καλή λύση για την προσπάθεια που αποφάσισε να υλοποιήσει. Και αρχίζει να διεισδύει μέσα σ’ αυτό το σύνολο και κομματάκι κομματάκι να το οικειοποιείται. Το τακτοποιεί, το γνωρίζει και κυρίως το αξιοποιεί. Βάζει τα επιμέρους του στοιχεία να συνεργαστούν και έτσι το καινούργιο του σπίτι αποκτά και άλλες ιδιότητες που οφείλονται σε κοινές δραστηριότητες. Τέτοιες είναι η νοητική κατάσταση του εμβρύου αλλά και η αισθητική του κατάσταση. Ο ζωικός δυναμισμός του, ήδη υπάρχει από την πράξη της παραγωγής του.
Κάποια στιγμή η εγκατάσταση της αχτίδας γίνεται σταθερή και μόνιμη. Στην αρχή απλά επισκέπτεται το σπίτι του μέχρι να ετοιμαστεί. Κάπου έχω διαβάσει πως γύρω στον έκτο μήνα της κύησης παρουσιάζεται μια έντονη ηλεκτρομαγνητική δραστηριότητα στον εγκέφαλο του εμβρύου –πού ξέρετε, μπορεί τότε απλά να σήκωσε τις ασφάλειες για να φωτίσει το σπίτι του. Η ηλεκτρική εταιρεία καθώς και η εταιρεία τηλεπικοινωνιών σιγά να έχαναν την ευκαιρία ν είναι παρούσες!
Το ερώτημα όμως πλέον είναι υπαρκτό. Από πού έρχονται οι πληροφορίες που σαν πρώτες ύλες χρησιμοποιούνται στην καινούργια κατασκευή; Από τις αντίστοιχες αποθήκες! Από πού αλλού; Δηλαδή; Η ύλη παίρνεται από το περιβάλλον ή τουλάχιστον μέσω του άμεσου περιβάλλοντος. Υγιής ή μάννα; Υγιές και το παιδί. Άρρωστη η μάννα; Άρρωστο και το παιδί. Όχι αποκλειστικά, γιατί κυριολεκτικά κανένας δεν έχει καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει το πως ανδρώνεται το καινούργιο πλάσμα.
Δηλαδή; [Αρχίζουν οι δύσκολες απαντήσεις]. Τί θα γίνει αν στην διαδικασία κτισίματος των επιμέρους στοιχείων, χρησιμοποιηθούν πρώτες ύλες που βρε αδελφέ δεν ήταν και πεντακάθαρες; Το λογικό είναι να κουβαλήσουν τις πληροφορίες που έχουν στον καινούργιο κάτοικο. Με την ύλη αυτό είναι ξεκάθαρο. Ο Γιαπωνέζος θα βγάλει Γιαπωνεζάκι, ο Ινδός Ινδιανάκι, ο Αφρικανός Αφρικανάκι κοκ. Και αν δεν γίνει έτσι, αρκεί να ψάξουμε και σίγουρα θα βρούμε κάποια επιμιξία στους προγόνους. Το ίδιο σαν βάση όμως γίνεται και για τον κόσμο των συναισθημάτων. Οι άνθρωποι είναι προικισμένοι με άλλη γκάμα συναισθημάτων απ’ αυτήν των ζώων ή των αμφίβιων. Αλλά αυτό συμβαίνει ακόμα και διαχρονικά μέσα στην ίδια φυλή. Οι πρώτοι άνθρωποι δεν είχαν ανεπτυγμένα τα συναισθήματα των σύγχρονων. Κι αυτό, η βελτίωση δηλαδή, δεν γίνεται επειδή ο άνθρωπος μετενσαρκώνεται κουβαλώντας συνέχεια τα παλιά συναισθήματα ξανά και ξανά. Απλά οι βελτιωμένες από την ζωή πληροφορίες αποθηκεύονται σταδιακά στην πρώτη ύλη και κάθε καινούργια ύπαρξη τις παραλαμβάνει σαν δυνατότητες στο λειτουργικό της σύστημα–κάτι ξέρουμε και από υπολογιστές!
Αλλά και στο πεδίο της νόησης αυτό είναι εμφανές. Τα παιδιά που γεννιόνται στις ημέρες μας είναι πιο έξυπνα από αυτά άλλων αιώνων. Η εμφάνιση βέβαια κάποιων εξαιρετικών ατόμων μάλλον επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Θα ρωτήσει τώρα κάποιος: Έστω ότι τα πράγματα γίνονται έτσι. Τί σημασία έχει; Έχει μεγάλη σημασία, γιατί όλοι οι άνθρωποι κάτω από αυτό το πρίσμα έχουν κοινή αρχή και επιδιώκουν κοινή πορεία που σαν στόχο έχει να κάνει με τον λόγο που έκανε την ακτίνα να μπει στην ταλαιπωρία να κατοικίσει στα στοιχεία του χωροχρονικού συνεχούς της δημιουργίας.
Και για ένα πράγμα μόνο εγώ προσωπικά είμαι σίγουρος: Αποκλείεται η ακτίνα που ξεκίνησε από το Εν, να έκανε όλο αυτό το παιχνίδι για να ξαναγυρίσει εκεί που βρισκόταν. Τέτοιες βλακείες μόνο οι άνθρωποι κάνουν.
ΥΓ. Αυτή η ακτίνα –που οι περισσότεροι μάλλον την αποκαλούνε «ψυχή»- είναι που δεν γεννιέται άρα και δεν πεθαίνει όσο και να προσπαθούμε. Τώρα αν έρχεται εδώ κάτω και δεν κάνει απολύτως τίποτα, ας πρόσεχε!
