Και ο εφιάλτης του να καταθέσω τα ανεκδιήγητα συνεχίζεται.
Στο σημείο αυτό είμαι υποχρεωμένος να καταγράψω μια παρένθεση που ξεκαθαρίζει την προσωπική μου βιοθεωρία. Το βασικό αξίωμα πάνω στο οποίο στοιχειοθετούνται όλα όσα γράφω προϋποθέτει ότι τα πάντα προέρχονται από το ΕΝ που πολλαπλασιάζεται με μια εσωτερική διαίρεση δημιουργώντας εσωτερικά συνειδησιακά σύνολα. Οι μονάδες μέσα σε αυτά τα σύνολα εμψυχώνονται από έναν θείο σπινθήρα, το Υπερουσιαστικό Εγώ, που ΔΕΝ είναι ατομικότητα αλλά διαφορετική κατάσταση της θειότητας. Η θειότητα είναι σαν έναν ηθοποιό που καλείται σε κάθε περίπτωση να παίζει και έναν διαφορετικό ρόλο. Η γνώση και η εμπειρία αυτού του ρόλου είναι ο στόχος της εμψύχωσης των όντων και είναι αυτό που κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να αποτελέσει την απαρχή ενός νέου Υπερουσιαστικού Εγώ μιας ανώτερης συνειδητότητας που καλείται να διαδραματίσει έναν καινούργιο ρόλο κουβαλώντας την μνήμη του προηγούμενου. Όχι την μνήμη της προηγούμενης ζωής αλλά μιας συγκεκριμένης και μοναδικής πληροφορίας που προσωπικά την αναφέρω σαν την πληροφορία του ΕΓΩ ΕΙΜΙ.
Το Υπερουσιαστικό μας λοιπόν Εγώ, μέσα από κάποια ενορατική, διαλογιστική ή και διαμεσική διαδικασία βρίσκεται στον κοινό χώρο των δύο συνειδησιακών επιπέδων και προσπαθεί να μεταφράσει αυτά που αντιλαμβάνεται. Βέβαια το ίδιο συμβαίνει και με την διαδικασία του θανάτου αλλά εδώ περιγράφω απλά μια προσέγγιση του χώρου όντας ο άνθρωπος εν ζωή. Περισσότερα έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου.
Και στο σημείο αυτό συμβαίνει το εξής παράξενο. Υπάρχει η δυνατότητα να έρθει το Υπερουσιαστικό Εγώ σε επαφή με ένα άλλο Υπερουσιαστικό Εγώ που ήδη λειτουργεί στο παραπάνω επίπεδο. Όμως τουλάχιστον για μένα είναι σαφές πως αυτά που θα μπορέσει να πάρει σαν πληροφορίες είναι η ερμηνεία των δονήσεων του δικού του επιπέδου. Ανεξάρτητα δηλαδή με την μορφή που θα έχει το ον της παραπάνω συνειδησιακής κατάστασης, αυτός θα το μετατρέψει στην πλησιέστερη εικόνα του δικού μας επιπέδου. Και δυστυχώς η εικόνα αυτή καταλήγει για τους ερευνητές του ενδιάμεσου χώρου να είναι θέσφατο και οποιαδήποτε άλλη εικόνα να απορρίπτεται σαν λανθασμένη.
Οι εικόνες όμως που «βλέπει» ή «ακούει» ή «καταλαβαίνει» μεταφράζονται από τις συνάψεις του εγκεφάλου σε πληροφορίες. Και σ’ αυτήν την ιδιαιτερότητα είναι που αν υπάρχουν πολλές και κατάλληλες συνάψεις, το μήνυμα θα είναι πιο κατανοητό. Άλλο να ξέρετε μόνο την καλημέρα και την καλησπέρα σε μια γλώσσα και άλλο να ξέρετε χίλιες διαφορετικές λέξεις. Αν δεν ξέρετε τίποτα, τότε χρειαζόσαστε μεταφραστή.
Όμως στον χώρο αυτό δεν υπάρχουν μόνο όντα. Υπάρχουν και οντότητες που και αυτές, μια που δεν γίνεται αλλοιώς, μεταφράζονται πάλι σε ανθρωπόμορφες φιγούρες με κάποια επιπλέον στοιχεία (παράδειγμα φτερά ή φωτοστέφανα κλπ.). Και δεν είναι λάθος μια τέτοια άποψη αλλά ο σοβαρός ερευνητής πρέπει να καταλάβει ότι η συγκεκριμένη ερμηνεία είναι σχετική και να προσπαθήσει να βγάλει τα ωφέλιμα γι’ αυτόν συμπεράσματα από μια τέτοια «συνάντηση».
Πριν τώρα αναφερθώ στα όντα και στις οντότητες ας μου επιτρέψετε ν’ αναφερθώ στην έννοια του χώρου που βρίσκεται αυτό το τόσο περίεργο ενδιάμεσο συνειδησιακό επίπεδο, το κατ’ άλλους αστρικό. Μα φυσικά εδώ, ότι και να σημαίνει αυτό το «εδώ». Το ταξίδι μας σε αυτό δεν είναι ένα ταξίδι στον χώρο ή στον χρόνο αλλά ένα ταξίδι σ’ ένα άλλο συνειδησιακό επίπεδο. Άρα δεν χρειάζεται κάποιος χρόνος για να βρεθούμε εκεί, ούτε να διανύσουμε κάποιο διάστημα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μπούμε σε μια διαφορετική κατάσταση συνείδησης. Και εδώ είναι που κάποιες ασκήσεις τύπου γιόγκα ή για να είμαι πιο σαφής, μέσα από αυτό που πετυχαίνει ένας σωστός διαλογισμός, καταφέρνουν να μας περάσουν «εκεί».
Χρειάζεται αυτό να γίνεται;
Και ναι και όχι. Αν η επιθυμία μας στηρίζεται καθαρά στην περιέργεια, ΟΧΙ. Η περιέργεια είναι από μόνη της μια διαδικασία που δεσμεύει τον νου και τον υποχρεώνει να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες ομάδες συνάψεων, άρα οι πληροφορίες που θα κουβαλήσουμε θα είναι εσφαλμένες. Αν ο λόγος είναι διαφορετικός, διαφορετικά θα είναι και τα αποτελέσματα. Μην με ρωτήσετε ποιοί μπορεί να είναι οι άλλοι λόγοι, δεν θα σας απαντήσω. Ψάξτε το και είμαι βέβαιος ότι θα βρείτε την σωστή απάντηση.
Και ας έρθουμε σε μια συγκεκριμένη κατηγορία οντοτήτων που μας απασχολεί και που είναι καταγεγραμμένη στην μνήμη των ανθρώπων. Όμως ξέρουμε την διαφορά όντος και οντότητας; Η έννοια Ον είναι θεωρώ γνωστή. Οντότητα τώρα είναι κάτι το διαφορετικό. Η οντότητα αποτελεί ένα σύνολο μονάδων που λειτουργούν σαν μία, ανεξάρτητα αν τα μέλη της βρίσκονται διασκορπισμένα. Ένα μελίσσι για παράδειγμα αποτελεί μια οντότητα. Αυτό βέβαια είναι κάτι που έχει να κάνει μόνο με το χωροχρονικό που μας χαρακτηρίζει. Υπάρχουν όμως Οντότητες που λειτουργούν πέρα από τα καθιερωμένα και έχουν κατά την ταπεινή μου γνώμη την δυνατότητα να κινούνται σε πολλαπλά συνειδησιακά επίπεδα.
Η πιο σοβαρή τέτοια Οντότητα, που πολλοί διορατικοί αντιλαμβάνονται και που ΔΕΝ έχει ατομικά σώματα άρα δεν περιορίζεται στο εδώ και τώρα, είναι αυτοί των πάσης φύσεως Αγγέλων. Θα με ρωτήσετε: Γιατί «πάσης» φύσεως; Την οντότητα αυτή προσωπικά θα την ονόμαζα «Αγγελοδαίμονες». Είναι αυτή που οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν Δαίμονες και είχαν σαν υποκατηγορίες τους Αγαθοδαίμονες και τους Κακοδαίμονες.
Όμως επειδή στο επόμενο άρθρο –το επιδόρπιο- θα αναφερθούμε στην πιθανή βοήθειά τους, ας πούμε μερικά πράγματα γι’ αυτούς.
Οι δύο αυτές ομάδες είναι οι δύο όψεις ενός και του ίδιου νομίσματος. Η μία όψη, αυτή των Αγγέλων, αντιπροσωπεύεται με την Κορώνα/Στέμμα του νομίσματος και είναι η όψη που είναι προσανατολισμένη προς την Θειότητα, προς το Εν. Η άλλη κοιτάει προς την δημιουργία και κάνει ότι μπορεί για να την διατηρεί και αντιπροσωπεύεται στο νόμισμα από τα Γράμματα. Όλη η οντότητα έχει σαν χαρακτηριστικό την άμεση επικοινωνία των μελών της και βέβαια αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η νομοτέλεια. Υπακούει σε απόλυτους νόμους και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να λειτουργήσει διαφορετικά. Ό,τι και να λένε οι καλοί μου φίλοι που ασχολούνται μ’ αυτό το θέμα, αν επικαλεστεί κάποιος έναν άγγελο για θεραπεία και η επίκλησή του εισακουστεί (?), η μονάδα που θα παρέμβει είναι αυτή ενός αγγέλου θεραπευτή και όχι ενός αγγέλου μαχητή (πχ. του Αρχαγγέλου Μιχαήλ). Προσέξτε λοιπόν ιδιαίτερα τί καλείτε, πότε το καλείτε και γιατί το καλείτε.
Η οντότητα αυτή είναι ο πρωτότοκος της παραβολής του άσωτου υιού. Ο καλός θεός την έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση ανεξάρτητα αν τον μόσχο τον σιτευτό το έσφαξε για τον άσωτο που δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο. Βλέπετε του αναγνωρίζει την ανάγκη να γίνει άτομο και ν’ απομακρυνθεί από τον κεντρικό κορμό ώστε να κερδίσει την προσωπικότητά του. Αυτός είναι που αφού περιπλανηθεί στην δημιουργία θα επιστρέψει στους κόλπους της θειότητας προσφέροντας την γνώση του ΕΓΩ ΕΙΜΙ στην ύπατη αρχή. Οι Αγγελοδαίμονες ποτέ δεν έφυγαν μια που εκφράζουν την απόλυτη νομοτέλεια.
Όποιος μπορεί τώρα να επικοινωνήσει με αυτήν την οντότητα –προσοχή αναφέρομαι μόνο στο υποσύνολο των αγγέλων, οι δαίμονες κάνουν τα δικά τους- πιθανόν να πάρει πληροφορίες αξιόλογες αρκεί βέβαια να μπορεί και να τις αποκρυπτογραφήσει. Βλέπετε ο καλός θεός της Παλαιάς Διαθήκης όταν ήθελε να πει κάτι στους εκλεκτούς του, έστελνε περισσότερους από έναν αγγέλους. Ο καθένας από αυτούς μπορεί να μεταφέρει μόνο μια πληροφορία και μόνο ο συνδυασμός τους έβγαζε νόημα. Τώρα τί νόημα βγάζουν αυτοί που επικοινωνούν μαζί τους; Ρωτήστε τους, είναι πιο κατάλληλοι να σας απαντήσουν. Για μένα η βοήθεια των Αγγέλων σ’ αυτές τις διαδικασίες είναι άλλη. Αλλά γι’ αυτήν θα αναφερθώ στο επιδόρπιο.
