Η μικρή μου αυτή ανάρτηση είναι σκέψεις που θέλω να μοιραστώ με τους φίλους μου Χριστιανούς ή αλλιώς η πορεία του Γολγοθά μέσα από τα δικά μου μάτια. Σέβομαι τις θρησκευτικές πεποιθήσεις όλου του κόσμου και η πρόθεσή μου δεν είναι να ιντριγκάρω κανέναν. Σέβομαι απόλυτα ακόμα κι αυτούς που δεν έχουν, ή νομίζουν πως δεν έχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Ξεκινάω από τον τίτλο. Διαβατήριο versus Ταυτότητας.
Πρώτα ας δούμε το διαβατήριο. Τα πάντα ήταν ξεκάθαρα και όσον αφορά το όνομα αλλά και την κατάσταση του είναι. Έγραφε με φαρδιά πλατιά γράμματα ΙΗΣΟΥΣ, υιός Θεού. Και εκεί τελειώνανε όλα. Άμα είσαι ο γιος του Θεού και μάλιστα χωρίς άλλα αδέλφια, τίποτα δεν είναι σοβαρό. Όλα είναι εύκολα. Ακόμα και αν σπάσεις το αυτοκίνητο, ο καλός και πλούσιος μπαμπάς θα σου πάρει άλλο. Άσε την ανθρωπότητα! Δεν σου κάνει αυτή της γης; Διαλέγεις μια άλλη και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Και στο τελωνείο όταν σου ζητήσουν το διαβατήριο, με το που θα δουν αυτά που είδαν, όλοι στέκονται κλαρίνο
Με την Ταυτότητα όμως δεν παίζει κανένας. Την ταυτότητα στην ζητάει ο αστυνομικός της γειτονιάς σου. Και εκεί έγραφε ξεκάθαρα, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, από την Ναζαρέτ, γεννημένος στην Βηθλεέμ. Τελεία και παύλα. Και αν εσύ τυχαίνει να είσαι από κάπου κοντά, λες απλά: Καλό παιδί το γειτονάκι μου!
Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη κρύβουν μια τρομακτική αλήθεια.
Ο εν λόγω άνθρωπος το δρομολόγιο Δικαστήρια-Γολγοθάς ΔΕΝ το έκανε επιδεικνύοντας το διαβατήριό του, αλλά την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του.
Ο Εμμανουήλ ήταν που κατηγορήθηκε άδικα. Ο Εμμανουήλ ήταν που λοιδωρήθηκε, που προπηλακίστηκε, που καρφώθηκε στον σταυρό. Και αυτό, μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας, το ξεχνάμε. Μένουμε στο Ανέστη εκ Νεκρών και ρίχνουμε στράκα στρούκες για το κατόρθωμα. Αφού αναστήθηκε τίποτα δεν μας φοβίζει. Αφού αυτός τα κατάφερε μπορούμε να το καταφέρουμε κι εμείς. Στο φινάλε οι σταυρώσεις δεν είναι πια της μόδας. Θα υποστούμε κάποιες δυσκολίες κι αυτό είναι όλο. Λίγο το έχεις να μην μπορείς να πας στο καφενείο ή να πας να φτιάξεις τα μαλλιά σου; Ο κορονοϊός θεωρούμε πως είναι ο δικός μας Γολγοθάς και επομένως την Ανάσταση την έχουμε στο τσεπάκι μας.
Κούνια που μας κούναγε ή όπως έγραψε μια αγαπητή φίλη, Τα φώτα είναι αναμμένα αλλά κανένας δεν είναι στο σπίτι.
Ο Εμμανουήλ πήρε τον δρόμο του Γολγοθά με την ταυτότητά του, σταυρώθηκε με την ταυτότητά του, πόνεσε με την ταυτότητά του. Έγινε Ιησούς με την Ανάσταση, όχι πριν. Πέθανε ο Εμμανουήλ και αναστήθηκε ο Ιησούς. Σαν Ιησούς ξεκίνησε το επόμενο δρομολόγιο και μάλιστα με τα πόδια. Και στην άκρη αυτού του δρόμου είναι που θα δείξει το διαβατήριό του. Και εκεί αν κριθεί ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, θα περάσει την πύλη για την συνέχεια. Και το όνομα της πύλης είναι Ανάληψη. Αυτός είναι ο λόγος της Ανάστασης, η δυνατότητα της πορείας προς την Ανάληψη.
Και είτε μας αρέσει είτε όχι, τους φρουρούς της πύλης δεν τους ενδιαφέρει ο υπότιτλος. Και το δικό σου διαβατήριο θα γράφει κάποιο όνομα σου και μετά Υιός ή Κόρη του θεού. Το όνομα έχει την σημασία. Ο υπότιτλος είναι απλά δυο τετραγωνάκια που ο ελεγκτής απλά βλέπει το φύλλο, αν και στην πραγματικότητα είναι απλά ένα που με πολύ λιτό τρόπο δηλώνει: Παιδί του Θεού.
Κι αν ο Εμμανουήλ ακολούθησε την συγκεκριμένη πορεία προς τον Γολγοθά, δεν το έκανε γι’ άλλον λόγο παρά για να μας πει ότι η Ανάσταση είναι μια υπερεκτιμημένη πράξη. Όλοι θ’ αναστηθούμε. Όποιος πεθαίνει ανασταίνεται. Γιατί λοιπόν τόσος φραμπαλάς; Γιατί το γλεντάμε αντί να μας πιάνει σύγκρυο;
Ο Εμμανουήλ τα κατάφερε. Εσύ και εγώ θα τα καταφέρουμε; Θα μπορέσουμε τουλάχιστον να δικαιολογηθούμε πως προσπαθήσαμε;
Η δική μου ευχή, εφόσον η Δίοδος (Πάσχα κατά την εβραϊκή ερμηνεία της λέξης) θα περάσει σύντομα, είναι μία και μοναδική: Καλή τύχη σε όλους μας!
Και κάτι ακόμα, ο εν λόγω υπέροχος άνθρωπος έγινε Χριστός μετά την Ανάληψη. Επίσης, όλα τα παραπάνω είναι δικές μου απόψεις, οπότε μπορείτε πολύ εύκολα να τις πετάξετε στα σκουπίδια.
Καλή συνέχεια σε ό,τι και αν κάνετε.