Δηλαδή θέλεις να πεις, πως εδώ κάτω, στην «γραμμική μας πραγματικότητα», όλοι είμαστε το ίδιο; Την ίδια αναζήτηση επιδιώκουμε όλοι μας; Έξυπνοι και βλάκες, όμορφοι και άσχημοι, προνομιούχοι και παρίες, για το ίδιο παλεύουμε; Και ο δημιουργός μας; Δεν είμαστε καθ’ ομοίωση και καθ’ εικόνα;
Θα μπορούσα να συνεχίσω λέγοντας: Αυτά είπε η πατατομηχανή και κοίταξε την τοστιέρα που στεκόταν στο ράφι δίπλα της στο εργαστήριο κατασκευής της.
Υπάρχει ένα παιδικό παιχνίδι, ο κύριος πατάτας. Σ’ ένα σακουλάκι υπάρχουν διάφορα πλαστικά κομμάτια από ένα πρόσωπο, υπάρχει ακόμα κι ένα σώμα κι εκεί επάνω τα παιδιά μπορούν να βάλουν μια πατάτα –στην κυριολεξία να την καρφώσουν- και επάνω της να τοποθετήσουν τα μάτια, την μύτη, τ’ αυτιά και το στόμα. Μόλις τα μικρά παιδιά φτιάξουν τον πρώτο τους πατατάνθρωπο, αρχίζουν και του μιλάνε. Και το ωραίο είναι πως κάνουν ότι κι αυτός τους απαντάει.
Είμαστε οι πατατάνθρωποι ενός κατά τα άλλα άγνωστου δημιουργού ή πιο σωστά μιας κατά τα άλλα άγνωστης δημιουργικής δύναμης. Η σχέση μας μαζί της είναι αυτή ενός δημιουργού και του δημιουργήματός του. Παρατηρούμε τον εαυτό μας και λέμε: Ο δημιουργός μας μάς έβαλε μάτια, άρα έχει κι αυτός. [Καθ’ εικόνα]. Και μετά λέμε: Είμαστε από πατάτα, άρα κι αυτός από το ίδιο υλικό θα είναι [καθ’ ομοίωση, αν και η ομοίωση μπορεί ν’ αποδίδετε από κάποιους στον λειτουργικό μας κόσμο].
Έχουμε λάθος; Και ναι και όχι. Τα μόνα που μπορούμε να εικάσουμε για τον δημιουργό μας, είναι τα δικά μας στοιχεία που λογικό είναι τουλάχιστον να τα γνωρίζει για να μας τα κληρονομήσει. Ξέρει μια πατατομηχανή αν αυτός που την κατασκεύασε ήξερε και μουσική; Από που να βγάλει αυτό το συμπέρασμα; Άρα κυριολεκτικά τα συμπεράσματά μας, τουλάχιστον σαν δομές λειτουργίας, είναι κληροδοτήματα ιδιοτήτων του δημιουργού μας.
Μένει η αποκρυπτογράφηση.
Ένα όμως είναι σίγουρο. Τον δημιουργό μας τον φτιάξαμε 100% καθ’ εικόνα και ομοίωση δική μας!
Μα καλέ μου φίλε, τί σχέση έχει πάλι αυτό με την πορεία του ανθρώπου γιατί εσύ μ’ αυτήν είσαι κολλημένος! Η σχέση της στηρίζεται στην απλή λογική ότι αν καταλάβουμε τι σόι μηχανή είμαστε, το λιγότερο, θα κερδίσουμε τον σκοπό της δημιουργίας μας. Αν είμαστε πατατομηχανές, ας μην συμπεριφερόμαστε σαν τοστιέρες.
Εμπρός λοιπόν, ας καταγράψουμε τα εξαρτήματά μας για να δούμε αν τα δουλεύουμε κατά πως πρέπει.
Αρχικά έχουμε ένα σώμα, αναφέρομαι στο υλικό σώμα. Αυτό το ξέρουμε καλά γιατί κάνουμε ό,τι είναι δυνατό να το ταλαιπωρούμε χωρίς λόγο. Το πως κάνουμε κάτι τέτοιο, είναι γνωστό, και για οικονομία χρόνου δεν σκοπεύω ν’ αναφερθώ σ’ αυτό.
Μετά διαπιστώνουμε ότι έχουμε συναισθήματα. Μας ταλανίζουν αφάνταστα με την ευμεταβλητότητά τους. Υπάρχουν όμως και μάλιστα μέσα μας! Μέσα μας; Πού ακριβώς μέσα μας; Όποιος είναι σίγουρος να μας πει. Όχι ό,τι έχει διαβάσει αλλά ό,τι ξέρει με σιγουριά. Γιατί καλοί μου φίλοι είμαστε απόλυτα σίγουροι πως συναισθανόμαστε, αλλά δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για το που βρίσκονται τα συναισθήματα. Και για να μην μακρηγορούμε, ας φτιάξουμε έναν φορέα και ας πούμε ότι είναι δικός μας και βρίσκεται κι αυτός κάπου στο ανθρώπινο σύνολο. Τον φορέα αυτόν πολλοί τον αποκαλούν «ψυχή» αν και όχι αποκλειστικά.
Και είναι σχεδόν σίγουρο πως όλοι μας, κατά καιρούς και όχι πάντα με σοβαρότητα, σκεπτόμαστε, διανοούμαστε. Μια από τα ίδια κι η νόηση με το συναίσθημα. Έχει κι αυτή τον δικό της φορέα που για λόγους μάλλον αδιευκρίνιστους το ονομάζουμε κι αυτό σώμα και κυρίως το λέμε «πνεύμα».
Τα τρία επομένως σχετικά καθαρά μας στοιχεία, είναι η ύλη μας, η ψυχή μας και το πνεύμα μας. Και μην κολλήσετε στα ονόματά τους. Μείνετε στην λειτουργία τους. –Ακούγονται τύμπανα που χαιρετίζουν την ιδέα της τριαδικότητας-
Τα τρία λοιπόν αυτά βασικά γρανάζια αποτελούν ένα σύνολο που όμως δεν μπορεί παρά με κάποιο τρόπο το ένα να επηρεάζει το άλλο. Δεν είναι δηλαδή ανεξάρτητα. Δεν μπορεί να φύγει το ένα και να μείνουν τα άλλα δύο. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι υπάρχουν και άλλα τουλάχιστον τρία συνδετικά στοιχεία, ίσως μικρότερα, που αποτελούν τον συνδετικό τους κρίκο. Ένα για να παίξει τον ρόλο της σύνδεσης ύλης και πνεύματος, ένα για την ύλη με την ψυχή και τέλος ένα για την σύνδεση ψυχής και πνεύματος.
Και επειδή όλα αυτά αποτελούν ένα καινούργιο λειτουργικό σύνολο, μπορούμε με καμάρι να πούμε πως έχουμε έξη στοιχεία και έναν κυβερνήτη. Καλώς ήρθατε στο γνωστό –ή και όχι- «Επταδικό» των μεταφυσικών.
Το έβδομο στοιχείο είναι το Εγώ –μην φωνάζετε γιατί η κάθε ομάδα το λέει και διαφορετικά. Όμως αν κάποιο από τα στοιχεία που μας αποτελούν μπορεί να μας κατευθύνει στην υπαρξιακή μας αναζήτηση, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο απ’ αυτό το έβδομο στοιχείο που κυριολεκτικά προσπαθεί να μας μιλήσει και που εμείς ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην ακούγεται η φωνή του.
Υπάρχει τρόπος ν’ ακουστεί; Ναι, και αυτός είναι Η ΣΙΓΗ. Μόνο μέσα σε συνειδητή σιωπή ακούγεται η φωνή του. Όλες τις άλλες φορές τον ρόλο του κυβερνήτη τον παίζει κάποιο από τα έξι στοιχεία με δυστυχώς θλιβερά αποτελέσματα.
Όμως υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό που μάλλον το ξεπεράσαμε μ’ ευκολία. Αφού είμαστε δημιουργήματα που αντανακλούμε τον δημιουργό μας, ΑΡΑ κι αυτός θα έχει τουλάχιστον αυτά τα εφτά χαρακτηριστικά στοιχεία σ’ αυτό που τον εκφράζει. Παράλογο;
Πού καταλήξαμε; Υπάρχει μια γραμμή, κάτι σαν βιομηχανική γραμμή παραγωγής, που δημιουργεί ζωή. Η Δημιουργία –πες την και θεό- σαν ιδέα ανήκει στα πολύ μεγάλα σύνολα και επομένως την διέπει μια κβαντική πραγματικότητα. Όσο και να προσπαθούμε δεν θα την καταλάβουμε. Η Ζωή στον δικό μας πλανητικό μικρόκοσμο, χαρακτηρίζεται από γραμμικότητα και επομένως βρίσκεται μέσα στην δυνατότητα κατανόησής μας.
Μέσα στην κατανόηση της Ζωής κρύβεται το κλειδί της Δημιουργίας. Και όπως ο λαϊκός βάρδος με δυνατή και κρυστάλλινη φωνή έλεγε: Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα κι ως που να ‘ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα. Αυτή η δεύτερη είναι η πόρτα του θανάτου. Μας στέλνει τσιφ στο κβαντικό μέρος της δημιουργίας.
Και το ερώτημα απλό και αμείλικτο: Τί πρέπει να κρατάμε στα χέρια μας; Όταν η μαμά χρειαστεί την πατάτα, τί μένει πίσω; Τα πλαστικά εξαρτήματα του κυρίου πατάτα; Έλεος!
Υστερόγραφο: Με αφορμή την παρατήρηση μιας διαδικτυακής φίλης ζητώ συγνώμη και εντός/εκτός θέματος θα αναφερθώ σε μια έννοια που προσωπικά μου αρέσει ιδιαίτερα. Δεν είναι δική μου –όπως εξάλλου και τα περισσότερα από αυτά που γράφω- αλλά τουλάχιστον εμένα με βοήθησε πολύ στην κατανόηση της έννοιας της… σχετικότητας. Πρόκειται για την έννοια της “κατάστασης”.
Ο ορισμός – ο επίσημος κατά τον συγγραφέα της- είναι πως: κατάσταση είναι ο διαφορετικός τρόπος του είσθε και ευρίσκεσθε μιας ή και περισσοτέρων αρχών (συμπληρώνω εγώ: ακόμα και πρότερων καταστάσεων).
Παράδειγμα: Μια γυναίκα είναι ένα θηλυκό ον. Η αρχή της δηλαδή είναι η θηλυκή αρχή. Μπορεί τώρα να είναι παντρεμένη. Αυτό είναι μια κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Μπορεί να είναι και μητέρα, αυτό είναι μια δεύτερη κατάσταση. Για να βρεθεί σε μια από αυτές τις καταστάσεις συντελεί οπωσδήποτε η βασική της αρχή (αν δεν ήταν ανθρώπινο ον δεν θα μπορούσε να ήταν παντρεμένη, και αν δεν ήταν θηλυκό ον δεν θα μπορούσε να είναι μητέρα).
Αυτές οι έννοιες –παντρεμένη και μητέρα- είναι καταστάσεις που περιγράφουν το είναι της. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος της εκδήλωσης της σε εξειδικευμένο περιβάλλον.
Γιατί τώρα αυτό έχει σημασία. Αν ξεφύγουμε από τον άνθρωπο και πάμε σε μια άλλη αρχή, αν δηλαδή αποδεχθούμε ότι η ανθρωπότητα είναι μια «οικουμενική αρχή», τότε, ο κάθε ένας από εμάς δεν είναι παρά μια διαφορετική κατάσταση αυτής της αρχής;
Το ΜΑΤΡΙΞ της αλληλοσύνδεσης μ’ αυτόν τον τρόπο αποκτά έννοια.
Αφήνω στον καθένα να φανταστεί το πως αυτό μπορεί να ερμηνευτεί αν σε κάποιο ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, πιο κοντά προς την συνείδηση εκείνη που μας αρέσει να ονομάζουμε θεό, όλοι μας δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά δικές του καταστάσεις. Γινόμαστε έτσι σαν ακτίνες ενός και ενιαίου ήλιου.
