Μη… τζιζ! Είναι πολλοί οι οπαδοί της Αγάπης και…
Κανένας δεν έχασε όταν μίλησε για την αγάπη. Η αγάπη όλα τα φροντίζει, η αγάπη όλα τα συμμαζεύει, η αγάπη… άστα να πάνε στο διάολο! Και ποιος δεν έχει μιλήσει γι’ αυτήν!
Τί είναι όμως τελικά η Αγάπη; Ένα συναίσθημα; Μια αρετή της δημιουργίας; Μια δύναμη αγνώστων λοιπών στοιχείων ή ένα παράξενο σύνολο λέξεων και απόψεων που ο κάθε πικραμένος χρησιμοποιεί για δικό του όφελος;
Προσωπικά και μετά τα τελευταία χρόνια που παρακολουθώ τα διαδικτυακά δρώμενα, τείνω να πιστέψω το τελευταίο. Μην με παρεξηγήσετε αλλά η “Αγάπη” είναι η λύση δια πάσαν νόσον και δυστυχώς και πάσαν μαλακίαν (κατά τας γραφάς η ερμηνεία της τελευταίας λέξης).
Ας τα πάρουμε από την αρχή και ας δούμε πρώτα το φυσικό επίπεδο, κοινώς την φύση (Την Δραστηριοποιημένη Φύση για τους περίεργους φίλους μου [ή Nature Naturata και ξερό ψωμί]).
Υπάρχει στην φύση η λογική της αγάπης; Δεν θα το έλεγα. Ξεκινώντας απ’ το πιο μικρό σωματίδιο μέχρι το ποιο μεγάλο διακρίνουμε έναν ανταγωνισμό χωρίς προηγούμενο. Ό,τι μπει στο σώμα μας σαν βακτιρίδιο, το αίμα το καταστρέφει με την μια. Στα ζώα; Το ίδιο. Και μην αναφερθείτε στο ότι τα ζώα αγαπιούνται επειδή η γάτα σας και ο σκύλος σας κάνουν καλή παρέα. Τα χορτάτα λιοντάρια πίνουν νερό δίπλα στις αντιλόπες. Αυτό δεν σημαίνει πως τις αγαπάνε. Μάλλον υπακούουν στον νόμο της οικονομίας. Τις αφήνουν για όταν πεινάσουν.
Βιάζεσαι φίλε μου! Δεν είπα ότι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ δεν πρέπει ν’ αγαπούν τα ζώα και να τα φροντίζουν. Κάτι τέτοιο είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ τους. Αυτό που λέω είναι πως τόσο στο φυτικό όσο και στο ζωικό βασίλειο (βγάζω έξω τους ανθρώπους) η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να την παρατηρήσουμε. Βρίσκουμε την αρμονία, βρίσκουμε την συμπαράσταση, βρίσκουμε πολλά, αλλά την αγάπη;
Το λάθος βέβαια το κάναμε. Πήραμε μια έννοια από τον ανθρώπινο συναισθηματικό κόσμο και προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε μ’ αυτήν ό,τι κινείται. Λάθος. Αυτό που κάπως πλησιάζει σαν ερμηνεία το ανθρώπινο συναίσθημα της αγάπης είναι ο φυσικός νόμος της Έλξης και της Άπωσης (όχι αγάπης και μίσους, αλλά αν θέλουμε σώνει και ντε να έχουμε έννοιες από τον συναισθηματικό μας κόσμο, της Αγάπης και της Αποστροφής).
Αν περάσουμε στο μακρόκοσμο τα πράγματα είναι ακριβώς τα ίδια. Οι γαλαξίες αλληλοσπαράσσονται αδιαφορώντας αν στα σπλάχνα τους μπορεί να υπάρχουν εκατομμύρια κόσμοι.
Πρώτο συμπέρασμα: Αγάπη και Φύση δεν κολλάνε και πολύ σαν λογική. Μήπως και κολλάει αγάπη και νόηση; Πάλι η απάντηση στηρίζεται στο σκαλί που καθόμαστε.
Επιτρέψτε μου μια μικρή παρένθεση. Θέλω να ξεκαθαρίσω την διαφορά μεταξύ μιας αρετής και μιας ιδιότητας. Στην επιστήμη της κυβερνητικής υπάρχουν διαστρωματώσεις λειτουργίας. Αυτό που αποφασίζετε στο ένα επίπεδο, έρχεται το επόμενο και το βάζει σ΄ εφαρμογή. Δεν μπορεί όλα να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Όταν αυτό συμβαίνει υπάρχει σύγχυση και τ’ αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα. Αυτό που στο ένα επίπεδο είναι ιδέα, στο επόμενο γίνεται σχέδιο και στο τρίτο γίνεται δράση. Το αποτέλεσμα επομένως πάντα θα φανεί στο αμέσως επόμενο. Το σχέδιο αυτό όμως θα το εξετάσουμε πιο διεξοδικά άλλη φορά.
Μ’ αυτήν την λογική αυτό που στο ένα επίπεδο συλλαμβάνεται –ας πούμε μια σκέψη-, στο επόμενο σταθεροποιείται –αυτό το κάνει η επιθυμία- και καταλήγει να εφαρμοστεί στο επόμενο επίπεδο –πράξη-. Όμως στην ουσία είναι η μετατροπή του ιδίου πράγματος. Αυτό που στην αρχή είναι μια αρετή, πρέπει να γίνει ιδιότητα ώστε σαν αρετή δεύτερης κατηγορίας να δώσει έκφραση στο επόμενο επίπεδο. Η αρχική αρετή, γίνεται ιδιότητα, αυτή μετατρέπεται σε αρετή δεύτερης κατηγορίας κοκ σε όλες τις βαθμίδες της λειτουργίας ενός συστήματος.
Μια αρετή του Θεού κατ’ επέκταση (στο ανθρωπομορφικό σύστημα που ακολουθούν οι πάντες), θα γίνει ιδιότητα και με την σειρά της θα δημιουργήσει μια κατιούσα κλίμακα αρετών-ιδιοτήτων που σαν στόχο θα έχουν την εφαρμογή της αρχικής αρετής στο δημιουργημένο περιβάλλον. Γι αυτό καταλήγει ο άνθρωπος να είναι εν τοις πράγμασι ένας δημιουργός ενός κατώτερου επιπέδου και να θεωρεί τον εαυτό του παιδί του θεού. Το ότι ανήκει στα πλάσματα της δημιουργίας δεν τον κάνει παιδί του θεού, τον κάνει δημιούργημα του θεού. Άλλο βούρτσες και άλλο…
Όλα λοιπόν όσα είπαμε για νόμους έλξης και άπωσης, γι’ αγάπες και γι’ αποστροφές, για κινήσεις κι εγώ δεν ξέρω για τι άλλο, πηγάζουν από κάποια ή κάποιες θείες αρετές. Όμως οι αρετές της θεότητας δεν μπορεί να είναι άπειρες στον αριθμό. Φιλοσοφικά βρισκόμαστε στην απαρχή των αριθμών και από το Εν της αρχής, μόνο το Δύο μπορεί να προκύψει.
Δύο λοιπόν αρετές έχει ο δικός μου θεός, την Αγάπη και την Σοφία. Η μετατροπή τους σε ιδιότητες στο αμέσως επόμενο επίπεδο έφτιαξε τους κόσμους κι έβαλε σε λειτουργία την δημιουργία. Όλα όσα λοιπόν λέμε για ηθική, δικαιοσύνη, καλοσύνη, ελεημοσύνη, πίστη, αλήθεια κοκ είναι εκφράσεις των δύο πρωταρχικών αρετών στα επόμενα επίπεδα της θεότητας.
Όταν λοιπόν λέμε Αγάπη, τί ακριβώς εννοούμε; Ένα συναίσθημα χωρίς καλοσύνη; Μήπως χωρίς δικαιοσύνη ή χωρίς ηθική για να μείνω μόνο σ’ αυτές. Αν πάλι μείνουμε στο αγάπη νάναι κι ό,τι νάναι, αδικούμε το πλαίσιο λειτουργίας του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος ΔΕΝ βρίσκεται στο επίπεδο λειτουργίας των ανώτερων πεδίων και ευτελίζει όλες αυτές τις έννοιες όταν τις χρησιμοποιεί χωρίς να καταλαβαίνει τι κρύβουν. Οφείλουμε και πρέπει να καταλάβουμε την διαβάθμιση των αρετών σε ιδιότητες και στη συνέχεια σε εκφράσεις ύπαρξης.
Μ’ αυτό δεν θέλω ν’ αμφισβητήσω τις καλές μας προθέσεις αλλά μην ξεχνάτε ότι ακόμα και οι απόστολοι ενός απ’ τα πιο γνήσια παιδιά του θεού, του Χριστού, όχι μόνο τον λοιδόρησαν, τον αμφισβήτησαν και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αλλά εάν δεν είχε παρέμβει η επιφοίτηση του αγίου πνεύματος –πάντα κατά τις γραφές- ακόμα ψαράδες θα ήταν. Και είχαν ζήσει δίπλα του.
Το να ζω λοιπόν κάτω από τις επιταγές της Αγάπης είναι για τους ανθρώπους προσταγή κενή περιεχομένου. Το να ζω όμως σαν Άνθρωπος είναι η ουσία της ύπαρξης.
You must log in to post a comment.