Και να ήταν μόνο αυτό; Αλλά θα κάνω μια προσπάθεια ώστε ξεχνώντας αυτά που έχω διαβάσει, να βάλω σε μια βάση αυτό που τελικά έχω καταλάβει. Καταλήξαμε λοιπόν στο ότι ανάμεσα στο εδώ και στο επέκεινα υπάρχει ένας χώρος, ξαναλέω πρόκειται για λογικό συμπέρασμα, στον οποίο οι δύο αυτές καταστάσεις συνείδησης συνυπάρχουν.
Η πρώτη δυσκολία που απ’ την αρχή φάνηκε, είναι αυτή τούτη η αναφορά στην προσέγγιση του επέκεινα σαν συνειδησιακό επίπεδο. Θα έλεγα ελαφρά τη καρδία πως αφού αποτελεί μέρος του ίδιου συνόλου της δημιουργίας, η προσέγγισή του δεν μπορεί παρά να είναι καθαρά θέμα συνείδησης. Προσωπικά αποδέχθηκα πως κι εκεί θα υπάρχει μια διαφορετική μορφή που σαν συστατικά δεν μπορεί παρά να έχει πνεύμα, ύλη και ψυχή που να μπορούν να λειτουργούν όμως στο εκεί περιβάλλον. Το εκεί όμως αυτό σύνολο, που πάλι συνθέτει μια ιδιότυπη μορφή, μπορεί να αντιληφθεί την εκεί κατάσταση μόνο μέσα από το συνειδησιακό γίγνεσθαι που το χαρακτηρίζει.
Δεν θα πω επ’ ουδενί ότι το άρθρο μου αυτό είναι ευκολονόητο, αλλά και να θέλω δεν μπορώ να τα περιγράψω πιο απλά. Συνεχίζω και βλέπουμε.
Έχει σχεδόν γίνει καθεστώς η σύγχυση μεταξύ αυτού που οι εσωτεριστές αναφέρουν σαν παγκόσμια ψυχή και αυτού του κοινού τόπου των δύο συνειδησιακών καταστάσεων. Για μένα είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα κι αυτοί που λένε πως κάνουν αστρικά ταξίδια δεν φεύγουν από την ατομική τους ψυχή και κολυμπούν στην παγκόσμια, αλλά εκμεταλλεύονται τα κοσμικά ρεύματα (πνεύμα-ψυχή-ύλη) και είτε βλέπουν τον ενδιάμεσο χώρο είτε καταφέρνουν και να μπουν με κίνδυνο να εγκλωβιστούν σ’ αυτόν. Από την στιγμή δηλαδή που η ατομική συνείδηση ξεφύγει από την ατομικότητα που χαρακτηρίζει τις αρχές της, παύει να υπάρχει και γίνεται μια σταγόνα σε έναν ωκεανό, στην συγκεκριμένη περίπτωση στην παγκόσμια ψυχή, χωρίς δυνατότητα επανάκαμψης.
Τώρα τα περί προστασίας και λοιπών απόψεων, είναι άλλο κεφάλαιο και δυστυχώς είναι αδύνατο να το προσεγγίσουμε. Πάντως, ένα μεγάλο ποσοστό απ’ αυτά που γράφονται και λέγονται, είναι κυριολεκτικά αρλούμπες και τα μόνα ταξίδια που γίνονται στις πλείστες των περιπτώσεων είναι σε μια ονειρική κατάσταση που χαρακτηρίζει τους δόκιμους ταξιδευτές, που δεν λαμβάνουν χώρα πουθενά αλλού παρά μόνο μέσα στο μυαλό τους.
Πάμε παρακάτω γιατί έτσι όπως πάω θα μπλέξω και δεν ξέρω πως να ξεμπλέξω. Εδώ όμως χρειάζεται μια μικρή παρέμβαση. Ακόμα και στα πιο τρελλά μας όνειρα –κυριολεκτώ- δεν βλέπουμε πως είμαστε κάτι που δεν μας είναι κατά κάποιο τρόπο γνωστό ή γνώριμο. Οι εξωτερικοί ή οι εσωτερικοί ερεθισμοί πρέπει να βρουν στην βιβλιοθήκη του μυαλού μας κάποια γνώριμη καταχώρηση για να ταυτοποιήσουν αυτό που αντιλαμβάνονται. Και σταματώ εδώ γιατί το θέμα είναι φοβερά ενδιαφέρον και υπάρχει περίπτωση να εκτραπώ.
Όταν λοιπόν κάποιος άνθρωπος, είτε μέσα από μια διαλογιστική προσπάθεια, είτε μέσα από κάποια διαμεσική, καταφέρνει να φτάσει στον ενδιάμεσο αυτόν χώρο, τί ακριβώς θα δει; Ούτε ο θεός ο ίδιος δεν ξέρει. Εξαρτάται από τον ίδιο, δηλαδή εξαρτάται από το πως η νόησή του θα μεταφράσει τις δονήσεις που επικρατούν στον χώρο.
Όμως ο χώρος αυτός δεν είναι άλλος από αυτόν που σχεδόν όλοι περιγράφουν σαν Καθαρτήριο. Ο κοινός όρος είναι Κόλαση, όχι όμως σαν χώρος εξιλεασμού, τίποτα δεν συγχωρείτε εκεί, αλλά σαν τόπος αποδόμησης και καθαρισμού των συστατικών των όντων. Και αυτήν την διαδικασία είναι που οι διορατικοί, τεχνιτοί ή φυσικοί, αντιλαμβάνονται και βέβαια εικονοποιούν.
Όμως σαν ποιά εικόνα μπορεί να έχει μια αποσύνθεση; Μήπως αυτή η γνωστή πλέον των ζόμπι; Αναμενόμενο. Προφανώς είναι η εικόνα των δονήσεων της αποσύνθεσης των υλικών στοιχείων, δηλαδή η απομορφοποίησή τους και η επαναφορά τους σε υλική πρώτη μορφή. Με τις δονήσεις των συναισθημάτων; Πάλι κάτι ανάλογο. Οι φόβοι, οι κακίες, τα πάθη και όλα τα άλλα κατώτερα συναισθήματα, πάλι θα εικονοποιηθούν και αντίστοιχες δονήσεις θα κατακλύσουν τον άφρονα που μπαίνει σ’ αυτήν την περιπέτεια. Ο καθένας δηλαδή θα αισθανθεί αυτά που «βλέπει» και επειδή οι δονήσεις αυτές προσομοιάζουν με ήχους δεν θα «δει» αλλά μάλλον θα «ακούσει» στριγκλιές, θορύβους και άλλα παρόμοια.
Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος: Και με τα καλά συναισθήματα τί γίνεται; Αυτά πάλι θα είναι όμορφα χρώματα και αρμονικοί ήχοι. Όμως τί σας πείθει ότι η ποσότητα αυτών είναι ικανός παράγοντας για ν’ ανατρέψει την γενική εικόνα; Η ανθρωπότητα έχει πολύ χρόνο ακόμα εξέλιξης ώστε να μπορέσουν τα ευγενή συναισθήματα να υπερκεράσουν την βρωμιά και την δυσωδία που οι άνθρωποι κουβαλάνε στις ψυχές τους.
Κάτι ανάλογο και με την πνευματικότητα.
Οι εικόνες επομένως που θα σχηματιστούν και τα ανάλογα συναισθήματα που θα γεννηθούν στον ταξιδιώτη είναι μάλλον τραγικά και αποτρόπαια και απέχουν από τις εικόνες ομορφιάς και αρμονίας. Ίσως γι’ αυτό οι πίνακες της αναγέννησης που περιγράφουν την κόλαση είναι τόσο ζοφερές. Δεν έχει νόημα να σας αναφέρω τα ονόματα που έχουν δοθεί σ’ αυτές τις διαδικασίες κάθαρσης γιατί ο κάθε πικραμένος δίνει και τις δικές του. Για να μην μιλήσω για τις εγκλωβισμένες ψυχές που σέρνουν την ύπαρξή τους σε μια ανέλπιδα προσπάθεια κάθαρσης και που παραμένουν σέρνοντας τις αλυσίδες που οι ίδιοι σφυρηλάτησαν.
Όμως ο χώρος αυτός έχει μία ακόμα διάσταση, αυτήν του επέκεινα που κι αυτός εμπεριέχει αυτό το μεσοδιάστημα. Αυτός όμως δεν είναι κατάσταση θανάτου αλλά κατάσταση γέννησης. Και λέγοντας λίγα πράγματα γι’ αυτήν θα κλείσω αυτό μου το άρθρο που για γίνει κατανοητό πρέπει ν’ αναφερθώ σ’ αυτόν τούτο τον Θείο Σπινθήρα.
Ο Θείος Σπινθήρας δεν είναι μια κατάσταση ατομικότητας αλλά προσωπικότητας. Εξ ορισμού η θειότητα δεν μπορεί να τμηθεί, άρα η ατομικότητα αποκλείεται. Δηλαδή; Αυτό που πρεσβεύω είναι ότι στο επίπεδο συνείδησης που ζούμε, μια έκφραση της θειότητας εμψυχώνει την μορφή μας σαν ένα Εγώ μια ανώτερης κατάστασης, ένα δηλαδή Υπερουσιαστικό Εγώ. Αυτό είναι ο Θείος Σπινθήρας και αυτό είναι που μας εμπνέει τον δρόμο της Επανόδου που όμως για να το πετύχουμε πρέπει να καταφέρουμε στην ζωή μας να δώσουμε σ’ αυτό την γνώση της ατομικότητας. Το Υπερουσιαστικό Εγώ χρειάζεται αυτήν την γνώση για να συνεχίσει την ανοδική του πορεία. Το μάθημα δηλαδή που χρειάζεται, είναι ένα και μοναδικό και είναι η γνώση της ατομικότητας και όχι η ίδια η ατομικότητα. Με πιό απλά λόγια είναι η γνώση του ΕΓΩ ΕΙΜΙ και είναι το διαβατήριο της συνέχειας.
Αυτή η υπερουσιαστική κατάσταση είναι το τελικό εξαγώμενο της διαδικασίας του θανάτου. Και τί θα γίνει αν η πληροφορία δεν μπορέσει να κρυσταλλωθεί; Απολύτως τίποτα. Είναι πάντα μέρος μιάς Μονάδας και έτσι θα εξακολουθήσει να είναι. Δεν συνεχίζει τον δρόμο του και θα ξαναγυρίσει στην ίδια προσπάθεια. Όχι σαν μονάδα που θα ενσαρκωθεί ξανά –δεν είναι μονάδα- αλλά σαν μια νέα κατάσταση της θειότητας που θα εμψυχώσει μια εντελώς καινούργια μορφή ζωής.
Ο απεγκλωβισμός της θα γίνει όταν τα περιβλήματά της αποδοθούν στις αρχές τους. Και τότε ή θα μπορέσει να συνεχίσει προς το επόμενο επίπεδο συνείδησης, ή θα ξαναγίνει ένα με την αρχική της κατάσταση.
Υπάρχει περίπτωση να μην γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο; Τελικά φαίνεται πως και αυτό είναι δυνατό. Να μείνει δηλαδή εγκλωβισμένη στον ενδιάμεσο χώρο μέσα σε ένα κέλυφος που κάποτε ήταν κάποια ανθρώπινη ύπαρξη.
Θα κλείσω το άρθρο μου με μια παρένθεση.
Οι μεγάλες ψυχές όταν υπόκεινται στην διαδικασία της κάθαρσης πετυχαίνουν να βελτιώνουν σε κάποιο ποσοστό την ενδιάμεση κατάσταση. Θεωρητικά τουλάχιστον, ένας από αυτούς, αποδέχθηκε να παραμείνει για μεγάλο διάστημα εκεί και να βοηθήσει αυτές τις ψυχές. Αναφέρομαι στον Ιησού και βέβαια είναι μια πληροφορία που αν θέλετε την αποδέχεστε μια που δεν μπορεί με τίποτα να επιβεβαιωθεί. Αυτό που έκανε κατά τους εσωτεριστές ήταν να απεγκλωβίσει τους Θείους Σπινθήρες από τα κελύφη εκείνων που είχαν καταδικαστεί σε αιώνια εξορία.
Με το πρώτο πιάτο τελειώσαμε. Εύχομαι ευκολοχώνευτο πριν προχωρήσουμε στο επόμενο.
