Οι άνθρωποι έμαθαν πια να γεννούν ανθρώπους. Τελεία και παύλα. Η μορφή άνθρωπος στον πλανήτη μας έχει σταθεροποιηθεί. Ίσως και σε άλλους πλανήτες αλλά στη Γη σίγουρα. Και θα μου πείτε, σιγά την αποκάλυψη! Αλήθεια; Για φανταστείτε ακόμα να ψαχνότανε η εξέλιξη και να βγαίνανε άνθρωποι με περισσότερα πόδια ή χέρια ή μάτια ή γενικά με διαφορετικά όργανα;
Όμως η μορφή σταθεροποιήθηκε. Δεν ξέρω πόσοι αιώνες χρειάστηκαν, αλλά αυτό πια έγινε. Μικροπράγματα έχουν απομείνει αλλά η ουσία είναι πως η μορφή του ανθρώπου είναι ένα αδιάβλητο καλούπι. Για τον άνθρωπο μέχρι εκεί.
Και λέω μέχρι εκεί γιατί όσο το σώμα είναι η μια του μορφή άλλο τόσο και ο συναισθηματικός του κόσμος είναι μια δεύτερη μορφή. Κι αυτή η ριμάδα η δεύτερη μορφή βρίσκεται ακόμα στην αρχή. Βήματα έχουν γίνει πολλά. Μερικούς αιώνες πίσω η ανθρωπότητα ήταν πολύ πιο βάρβαρη. Και όταν λέω πολύ, εννοώ ΠΟΛΥ! Όμως ακόμα η μορφή αυτή δεν έχει αποκτήσει το σωστό της καλούπι.
Για την τρίτη μορφή ζωής, την νοητική, αφήστε καλύτερα! Αποτελεί μοντέλο υπό δοκιμή. Είναι απλά μέρος της προσφοράς για να μας κάνουν να ψωνίσουμε το προϊόν.
Αν όμως το καλούπι ή καλύτερα οι πληροφορίες για το υλικό σώμα βρίσκονται κατά κάποιο τρόπο αποθηκευμένες στο DNA της ανθρωπότητας, πού βρίσκονται αποθηκευμένες οι πληροφορίες του συναισθηματικού σώματος; Η ερώτησή μου αφορά την ρίζα των συναισθηματικών σωμάτων και όχι τον φορέα της στο ανθρώπινο πλάσμα. Όχι πάντως στον εγκέφαλο ούτε στην καρδιά, και δεν είναι αποτέλεσμα χημικών αντιδράσεων. Αυτή η ερμηνεία είναι πολύ πρόχειρη. Μοιάζει με την Αστρολογία που επειδή δεν ξέρουν πως να ερμηνεύσουν κάποια συμπεράσματα, εφηύραν μια ψευδοεπιστήμη και της τα φόρτωσαν.
Ο άνθρωπος είναι κάτι άλλο, δεν είναι τα σώματα. Κάπου βρίσκεται και μέσα από την διαδικασία της γένεσης δανείζεται τα τρία σώματα για να πορευτεί. Τα παλεύει, τα αλλάζει, τα προσαρμόζει –αυτό προσέξτε το ιδιαίτερα- αλλά τα επιστρέφει στο τέλος της πορείας προκειμένου να ξαναχρησιμοποιηθούν. ΟΧΙ όπως είναι! Οι καθαριστές τα παίρνουν, τα πλένουν, τα καθαρίζουν, τα κάνουν κοινώς φύλλο και φτερό και τα ετοιμάζουν για επανάχρηση. Κάνουν όμως και κάτι ακόμα. Τα επιστρέφουν στις βασικές τους αποθήκες. Άνθρακες και άλλα παρεμφερή εξαρτήματα, επιστρέφουν σαν αρχέγονες πληροφορίες στην Γη. Γίνονται στην συνέχεια ουσίες και σαν ουσίες περνάνε στον ανθρώπινο οργανισμό για αξιοποίηση.
Είναι λογικό να γίνεται το ίδιο και για τις πληροφορίες των συναισθηματικών σωμάτων. Το checking list είναι το ίδιο με πριν, απλά έχουμε την ανάλυση σε άλλα υλικά και απόδοση σε άλλη αποθήκη.
Και τώρα το Colpo Grosso –κοινώς το μεγάλο κόλπο. Τί κάνει ο θάνατος στο υλικό σώμα; Κάτι ανάλογο θα πρέπει να γίνεται και στο συναισθηματικό σώμα. Όμως προσέξτε! Το συναισθηματικό σώμα ΔΕΝ είναι η ψυχή ή εάν για κάποιους είναι η ψυχή, τότε θα πρέπει να αποσαφηνιστεί η ερμηνεία αυτής της ταλαίπωρης λέξης.
Παρένθεση: Οι φίλτατοι μεταφυσικοί οφείλουν να συμφωνήσουν στην ορολογία που χρησιμοποιούν. Σήμερα πολύ εύκολα έννοιες όπως Πνεύμα, Ψυχή, Εαυτός, Ανώτερος Εαυτός, και πολλές άλλες λέξεις, χρησιμοποιούνται συλλήβδην και αναφέρονται στο ίδιο πράγμα. Σε τί; Τα παιδιά όταν δεν θέλουν ν’ απαντήσουν λένε “για το τι που… ” [δεν θυμάμαι την συνέχεια]. Εμένα μου έχει κολλήσει μια έννοια από τότε που συμμετείχα σε μια μεταφυσική ομάδα, η λέξη Υπερουσιαστικό Εγώ. Είναι το Εγώ ενός παραπάνω επιπέδου, ενός επιπέδου που θυμίζει τον ήλιο και τις ακτίνες του. Οι ακτίνες εδώ μπορούν να φωτίσουν ένα κόκκο σκόνης και να τις αντιληφθούμε. Η αλήθεια όμως είναι πως η επιφάνεια του Ήλιου είναι απλά μια διάπυρη μάζα. Τέλος της παρένθεσης.
Και πού αποθηκεύονται αυτές οι πληροφορίες; Σε μια μεγάλη αποθήκη που την λένε «αστρικό επίπεδο» – άλλη παρανόηση μια που δεν έχει καμία σχέση με τ’ άστρα- και από όπου κατά πάσα περίπτωση δανειζόμαστε το σώμα των συναισθημάτων όταν ξεκινάμε την διαδικασία της ενσάρκωσης.
Η διαδικασία που μόλις ανέφερα κάνει την προσπάθεια του ανθρώπου για βελτίωση καθοριστική για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από το αν ο ίδιος κερδίσει την δυνατότητα να συνεχίσει σαν συνείδηση αλλού το παιχνίδι της ύπαρξης, οι συναισθηματικές πληροφορίες που θα αποδώσει, θα βοηθήσουν στην σταθεροποίηση του συναισθηματικού καλουπιού. Μπορεί να είναι ελάχιστη η βελτίωση αλλά ελάχιστη από τον ένα, ελάχιστη από τον άλλο, κάτι θα γίνει στο τέλος. Και θα γίνει γιατί η διαδικασία είναι δοκιμασμένη στο προηγούμενο σώμα.
Η πορεία λοιπόν της δημιουργίας είναι η σταθεροποίηση και αυτής της δεύτερης μορφής. Και βέβαια δεν αναφέρομαι στην μεμονωμένη επιτυχία της προσπάθειας αλλά στην de facto σταθερότητα. Τότε τα πλάσματα που θα γεννιούνται θα έχουν ένα αρμονικό φυσικό σώμα και ένα εξίσου αρμονικό σώμα συναισθημάτων. Το ταξίδι δεν τελειώνει εκεί αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Αξίζει όμως να δούμε λίγο την «δεξαμενή των συναισθημάτων». Όπως μπορούμε ανεξάρτητα αν έχουμε γίνει υλικά άτομα να χρησιμοποιούμε υλικά από το φυσικό μας περιβάλλον, έτσι μπορούμε και με δαύτα. Και τί κάνουμε; Βουτάμε στα βρώμικα συναισθήματα, λερωνόμαστε με τα κατακάθια τους και το μόνο που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως βρωμίζουμε την συναισθηματική μας μορφή. Σαν παιδιά είμαστε καθαρά και αμόλυντα. Και σιγά σιγά, λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο, φορτώνουμε το συναισθηματικό μας σώμα με ό,τι μαλ@#ες βρίσκουμε. Σαν εικόνα συναισθηματικού σώματος είμαστε σώματα που άλλος έχει τρία χέρια, άλλος τρία πόδια, άλλος δυο κεφάλια και άλλος και εγώ δεν ξέρω τι. Και το χειρότερο; Όλα αυτά βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση αλλαγής. Φανταστείτε το! Καμία σταθερότητα δεν υπάρχει, οι μορφές βρίσκονται σε φάση συνεχών αλλαγών και άρα η οποιαδήποτε βελτίωση ακόμα αργεί.
Αφήστε τώρα τις παρενέργειες αυτής της δυνατότητας. Τα «διάμεσα» βουτάνε στον χώρο αυτό και μας γεμίζουν τα μυαλά με ό,τι ανοησία υπάρχει. Και επειδή σαν χώρος είναι προσβάσιμος, χρειάζεται για κάποιους να έχει και μόνιμους κατοίκους. Βάλαν λοιπόν όλους τους νεκρούς, όλα τα τέρατα, όλα τα όντα που δεν μπορούν να τοποθετήσουν πουθενά αλλού σ’ αυτόν τον χώρο και τον έκαναν πουτ#%@, συγνώμη «κόλαση». Πιθανόν κάποια μη διαλυμένα ακόμα συναισθηματικά υπολείμματα νεκρών να υπάρχουν, αλλά όχι οι προσωπικότητες των νεκρών, όχι ο σπινθήρας που φώτιζε τα υλικά τους και τα συναισθηματικά τους σώματα.
Και μέσα σ’ όλα, οι συμπαντικές δυνάμεις της μεταμόρφωσης –άλλοι τις λένε δυνάμεις καταστροφής- καιροφυλακτούν και με τον καθρέφτη των ψεύτικων ειδώλων μας δείχνουν τους συναισθηματικούς μας εαυτούς σαν αγγελόμορφες φιγούρες. Και εμείς καταπίνουμε το δόλωμα ολόκληρο και επαναπαυόμαστε στην απραξία μιας καθημερινής αναβλητικότητας μια που αυτό είναι που μας κάνει εύκολη πρώτη ύλη. Όλα αύριο θα είναι καλύτερα!
Υ.Γ. Αλήθεια ξέρετε πόσα τέτοια «αύριο» έχουν περάσει για τον καθένα μας;
