Ο Θεός και ο Νίτσε πέθαναν; They are Dead (très chic)
Το βιβλίο των Προσώπων (και κυρίως των προσωπείων) βρίθει από σοφίες. Ο κάθε ένας το μακρύ του και το κοντό του. Και το ποιο σπουδαίο; Όλοι έχουν δίκιο.
Ο Θεός πέθανε, Νίτσε. Αναρτά κάποιος την βαθυστόχαστη ατάκα του Νίτσε και πολύ καλά κάνει. Ποιός είμαι εγώ που θα του πω το αντίθετο; Ούτε τον είδα πουθενά (τον θεό), ούτε και ξέρω κάτι για το φονικό.
Ο Νίτσε πέθανε, Θεός. Κι αυτό σωστό. Ο Νίτσε είναι βέβαιο ότι βρίσκεται αλλού, αυτό σας το υπογράφω κι ας μην ήμουνα παρών όταν τίναξε τα πέταλα. Ο όρος τώρα τίναξε τα πέταλα είναι λίγο προσβλητικός μια και τα πέταλα τα τινάζουν αυτοί που τα φοράνε αλλά στο φινάλε αφού γι’ αυτόν ο Θεός πέθανε, ποιος θα με τιμωρήσει για την αυθάδειά μου; Το πολύ-πολύ κάποιοι φίλοι του Facebook να με διαγράψουν. Θα βρω άλλους. Εκεί θα κολλήσουμε;
Η ουσία είναι μία, όπως λέει κάποιος φίλος μου, ο μπακλαβάς να είναι γωνία.
Ας σοβαρευτώ όμως μια και όπως καταλαβαίνετε ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, της βαθυστόχαστης ρήσης του Νίτσε, και αυτής του Θεού, θα κρύβεται μια αλήθεια που τελικά θα πρέπει να είναι πιο σωστή και από τις δύο. Γιατί στο Βιβλίο των Προσωπείων (FB) όποιος δεν βάζει καρδούλες και λουλουδάκια, γράφει σοφίες.
Ας ξεκινήσω όμως με μια δήλωση. Υπάρχουν αναρτημένες πολύ όμορφες απόψεις τις οποίες διαβάζω με προσοχή. Λέω όμορφες γιατί όταν μια θέση καταγράφεται σε μερικές αράδες, δεν αποτελεί τεκμηριωμένη άποψη αλλά τσιτάτο της εποχής του ίντερνετ. Και τα τσιτάτα έχουν από την γέννησή τους ένα πρόβλημα, είναι απόλυτα. Αυτό όμως τα μετατρέπει σε παρόλες (η παρόλα -ονομαστική, της παρόλας –γενική, κοινώς λόγια). Οι συμπληρωματικές απόψεις των συμφωνούντων ή διαφωνούντων είναι τις περισσότερες φορές μάλλον θέμα της ψυχιατρικής επιστήμης. Και το κακό είναι ότι μέσα σ’ αυτήν την διαδικασία χάνεται η αξία της αρχής στην οποία αναφέρεται ο αρχικός συντάκτης.
Σε κύκλους πλέον, σε καφενεία και ταβέρνες, οι αναφορές στα διάφορα τσιτάτα δίνουν και παίρνουν. «Τα πάντα είναι ατμός και χάνονται», φτάνει να το είπε ο Ηράκλειτος ενώ για τους κινηματογραφόφιλους είναι ατάκα του Θρασύβουλα. Και να μείνω σ’ αυτό το παράδειγμα για να μην σας συγχύσω περισσότερο. Το τοπίο το συνοδεύουν οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Τρομάρα μας! Και η ζωγραφική προσθήκη πλαισίων! Τρεις φορές τρομάρα μας. Βλέπετε όμως όταν μια αρλούμπα βρίσκεται σε πλαίσιο και είναι γραμμένη πάνω σε φωτογραφία πάπυρου, για τον συνθέτη της, αυτό της δίνει κύρος. Δυστυχώς πάντως εγώ την κατατάσσω στις καρικατούρες.
Πίσω στο θέμα μας. Ο Θεός είτε έχει πεθάνει, είτε κάπου ζει αλλά δεν ξέρουμε που. Ο Νίτσε σίγουρα έχει πεθάνει. Και είτε σας αρέσει είτε όχι, μαζί μ’ αυτόν πέθαναν και οι περισσότερες από τις απόψεις του. Βρισκόμαστε στο σήμερα, κι εδώ είναι που πρέπει να παίρνουμε τις αποφάσεις μας για το ποιος ζει και ποιος έχει πεθάνει. Και μπορώ να σας πω πάρα πολλά που έχουν πεθάνει αλλά δεν θέλουμε να τα δούμε. Αναφέρω μερικά, έτσι για να έχετε να φωνάζετε. Η δημοκρατία, η βασιλεία, ο κομουνισμός, ο σοσιαλισμός, και διάφορα άλλες υποκατηγορίες των προηγούμενων. Επίσης ο χριστιανισμός έχει πεθάνει, αλλά και πολλές άλλες θρησκείες. Μαζί μ’ αυτά στην σημερινή κοινωνία έχουν πεθάνει η ηθική, η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία, η υψηλοφροσύνη, ο σεβασμός, η ελευθερία, η συμπόνια, και τόσα άλλα.
Προσωπικά με απασχολούν περισσότερο από αυτά η απώλεια δύο εκφράσεων της ζωής. Η πρώτη είναι η αγάπη. Την πήραν στο στόμα τους οι ανόητοι της ιστορίας και την έκαναν μαστίχα για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Πάνω σ’ αυτό δεν έχω να πω τίποτα, έχω γράψει διάφορα.
Η δεύτερη έκφραση που έχει χαθεί είναι η Λογική. Οι ανά τον κόσμο επαΐοντες της γάμ$%αν την μάνα. Της αφαίρεσαν τοδικαίωμα να περιέχει συναίσθημα. Της απαγόρεψαν να φαντάζεται.
Της έκοψαν την δυνατότητα να διαισθάνεται. Με λίγα λόγια την έκαναν σαν τα μούτρα τους προκειμένου να την χωρέσουν στα κουτάκια ενός υπολογιστή.
Ο Ελιφάς Λευΐ έβαλε την Πίστη και την Επιστήμη να λογομαχούν, αν και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δύο αυτές πρέπει να συνεργαστούν. Και όλοι οι μετέπειτα «στοχαστές» (και πάλι τρομάρα τους) ταύτισαν την Επιστήμη με την Λογική και τα σκάτωσαν.
Η λογική είναι η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται το σχέδιο της δημιουργίας. Μην βιαστείτε να μου πείτε ότι αυτό δεν είναι λογική αλλά κάτι άλλο γιατί είναι σίγουρο πως την σημασία των λέξεων ο καθένας την αντιλαμβάνεται και διαφορετικά.
Και όπως λέει ο τραγουδοποιός: Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ, ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό.
Είτε το θέλει ή όχι ο Νίτσε, είτε το θέλει ή όχι ο θεός, είτε το θέλει ή όχι ο ίδιος ο διάολος [αυτός σίγουρα δεν πέθανε, γκαραντί], είμαστε ένα μικρό μέρος της δημιουργίας.
Αυτό μας δίνει την δυνατότητα να γνωρίζουμε τα πάντα. Και όταν λέω τα πάντα, εννοώ τα πάντα. Γκέγκε; (αρβανίτικος ορισμός του ‘κατάλαβες;’) Προσέξτε, δεν έγραψα πως γνωρίζουμε τα πάντα αλλά πως έχουμε την δυνατότητα να γνωρίσουμε τα πάντα.
Κι εδώ αρχίζει το δεύτερο παραμύθι. Ο δικός μου τρόπος είναι καλύτερος από τον δικό σου, λέει ο ένας. Τί λες βρε; Λέει ο άλλος. Αν πιάσεις το δεξί σου αυτί με το αριστερό σου χέρι, λέει ο τρίτος, θα σου αποκαλυφθούν οι αλήθειες του σύμπαντος.
Τί μπορείς να πεις; Τίποτα απολύτως γιατί αν πεις τότε κι εσύ θα γίνεις ένα ξερόλας και θ’ αναγκαστείς να λες και βλακείες ή και ασυναρτησίες για να εκφράσεις την λογική σου.
Προσπάθησε λοιπόν να συλλάβεις την δική σου αλήθεια, φτιάξε την δική σου βιοθεωρία γιατί σαν δημιούργημα μιας μεγαλύτερης σύλληψης της οποίας όμως είσαι μέρος, ΠΕΡΙΕΧΕΙΣ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ.
Αυτό ας είναι ο οδηγός της λογικής μας.
Και για να κλείσω στο ίδιο κλίμα μ’ αυτό που ξεκίνησα, το τσιτάτο του Γαλιλαίου Γαλιλέι σήμερα (σύμφωνα με τον ΑΡΚΑ αλλά και μένα) είναι ένα και μοναδικό: Να κι αν γυρίζει, να κι αν δεν γυρίζει.
