Πάρε κόσμε, πάρε! Για όλους έχει ο μπαξές! Και παράδεισο και κόλαση! Και αφήνοντας τα πολλά λόγια στην μπάντα ας δούμε τι λέει ο ποιητής. Παράδεισος και Κόλαση δεν υπάρχουν. Όποιος πεθάνει, πάει πέθανε. Κάνει κάτι βόλτες για κάποιο διάστημα, άγνωστο που, και μετά παρουσιάζεται για τελική μετάθεση.
«Δεν ξέρω πως τα πήγα στην ζωή παλληκάρι μου», λέει θέλοντας να ρίξει τον Άγιο Πέτρο –τώρα απ’ ότι φαίνεται ο προηγούμενος πορτιέρης θα ήταν κάποιος άλλος, γιατί η συγκεκριμένη πόρτα υπήρχε από πάντα-, «αλλά σου έχω μια λίστα με χίλιες υπογραφές ότι με συγχωρούν. Μπορώ να περάσω;»
Κι ο Άγιος Πέτρος, αλλά και ο προηγούμενος το ίδιο θα έλεγε, του απαντάει με φωνή ήρεμη, λίγο μπάσα και αρκετά ιντελεκτουάλ: «Επειδή ξέρω πως τα πήγες σου έχω ένα νέο. Στα μέζεά μου η λίστα σου. Απλά την πού^#@σες! Άδειασε μου την γωνιά».
«Δηλαδή θα πάω στην Κόλαση;» συνεχίζει ο αδαής.
«Άμα την βρεις πουθενά, στείλε μου την διεύθυνση».
«Εδώ δεν είναι ο Παράδεισος;»
«Άντε πάλι! Ποιός παράδεισος και ποιά κόλαση βρε άνθρωπέ μου; Από εδώ περνάς σε άλλη διάσταση συνείδησης».
«Κι αν δεν τα έχω καταφέρει;»
«Στο Zero. Το ξέρεις το Zero;»
«Όπως λέμε μηδέν;»
«Όχι, όπως λέμε στις πρώτες ύλες για λίπασμα».
«Μα εγώ ασχολήθηκε με την Γνώση του Εαυτού».
«Είδες αλλά δεν οίδες, όσο για τον Εαυτό, μάλλον δεν ξέρεις ούτε πως γράφεται».
«Μα το γράφει στο Μαντείο των Δελφών!»
«Κι αυτό δεν σε ψύλλιασε;»
«Γιατί να με ψυλλιάσει;»
«Γιατί εκεί όλα τα έλεγαν λίγο διφορούμενα».
Κι ο διάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον αλλά συνήθως ο πορτιέρης πετάει ένα ‘ο επόμενος’ και σε στέλνει αδιάβαστο.
Γιατί λοιπόν όλες αυτές οι ευχές για Καλό Παράδεισο; Τουλάχιστον ας δίνουμε σ’ αυτούς που φεύγουν ευχές που κάτι να λένε, όπως: Μην πιείς από την κρήνη της λησμοσύνης ή Πρόσεχε, το μπανιστήρι απαγορεύεται!
Τώρα εσείς που διαβάζετε αυτήν την ανάρτηση μπορεί και να σκεφτόσαστε ότι τούτος είναι αντίχριστος. Όχι, δεν είμαι αντίχριστος. Ο Χριστός, σαν ιδέα αλλά και σαν πλάσμα, περικλείει ένα ηρωισμό που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Έκανε πολλά και πολλά μας είπε. Αν όμως δεν καταλάβουμε το βάθος των λόγων του, πολύ φοβάμαι ότι τότε είναι που γινόμαστε αντίχριστοι.
Η Σταύρωση και η Ανάσταση που ακολουθεί, δεν είναι ολόκληρη η πορεία του ανθρώπου προς την θέωση. Αντιπροσωπεύει τον αγώνα που δίνει ο καθημερινός άνθρωπος για να φτάσει στον σταθμό της ανάστασης με όσο λιγότερα λάθη γίνεται.
Μην μπλέκεται όμως την Ανάσταση με την Ανάληψη. Η πορεία προς την θέωση τότε μόνο ολοκληρώνεται όταν το άτομο μέσα από την δίοδο της ανάστασης καταφέρει ν’ αναληφθεί. Και όχι βέβαια σε μια άλλη υλική διάσταση αλλά σε μια άλλη υπερβατική διάσταση, σ’ ένα άλλο επίπεδο συνείδησης. Βλέπετε ακόμα και στις θρησκείες τα λεγόμενα Μυστήρια δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο, είναι Επτά και το πρώτο είναι η Βάπτιση.
Πίσω όμως στο θέμα μας. Ποιό θέμα μας; Έλα μου ντε! Θέμα μας είναι κάτι που ενδιαφέρει όλους, και όχι μόνο εμένα και κάποιους που αρμενίζουν στραβά. Θα έπρεπε όμως να μας ενδιαφέρει. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή το που θα πάμε μετά, πρέπει να βρίσκεται σαν θέμα στην ατζέντα των προτεραιοτήτων μας, ενώ τα άλλα θέματα δεν πρέπει να μας απασχολούν –όπως για παράδειγμα το πολιτικό αλλά και το κοινωνικό σύστημα που ο άνθρωπος έχει φτιάξει. ΟΧΙ. Και βέβαια το δικό μου ‘όχι’ και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα δεν είναι άμοιρο της πρώτης μου θέσης. Μόνο μια κοινωνία που είναι σωστά δομημένη και λειτουργεί με Ηθική και Δικαιοσύνη, μπορεί να ετοιμάζει τα μέλη της για την όποια συνέχεια.
Το δυστύχημα είναι ότι πρέπει να γίνονται και τα δύο συγχρόνως. Η αναθεώρηση του κοινωνικού γίγνεσθαι να γίνεται μαζί με την προσπάθεια κατανόησης του υπαρξιακού γίγνεσθαι. Αν σε οποιοδήποτε από τα δύο στερήσεις το άλλο, καταλήγεις σε αδιέξοδο. Κοινώς, την έχεις που$%^ίσει.
Και τότε ο άνθρωπος καταλήγει είτε αμοραλιστής και μηδενιστής της κακιάς ώρας με μοναδικό στόχο το τι θα φάει, τι θα πιεί κλπ., είτε κάποιος που αδιαφορεί παντελώς για τα πάντα και τον ενδιαφέρει μόνο η ψυχή του –τρομάρα του! Και ο ένας και ο άλλος θα φάνε πόρτα. Η δημιουργία τους βλάκες και του εγωιστές τους ξερνάει γιατί απλούστατα η ανθρωπότητα είναι ένα κομμάτι της και σαν μέρος αυτού του συνόλου, υποχρεούται να κουβαλάει τα δικά της στοιχεία (της δημιουργίας). Πρέπει λοιπόν να επιτελέσει τον σκοπό της.
Μην με ρωτήσετε ποιος είναι ο σκοπός της ανθρωπότητας. Ξέρω μόνο ότι δεν είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος, η καταπίεση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, η βία, ο αμοραλισμός, τα δόγματα των πάσης φύσεως καθαρών φυλών, κι όλα αυτά που εκμηδενίζουν την αξιοπρέπεια στο όνομα μιας άνευ ουσίας τρυφηλότητας.
Και δυστυχώς η μεγαλύτερη ίσως ζημιά που κάνουν οι πολιτικάντηδες όλων των κατηγοριών –πολιτικοί, επιστήμονες, ιερατείο (πάντα και μόνο εφόσον λειτουργούν σαν πολιτικάντηδες για να μην παρεξηγηθώ)-, είναι να στερούν απ’ τον άνθρωπο την δυνατότητα να σκέφτεται και να βρίσκει τον δρόμο του. Προβάλουν τις θέσεις τους σαν θέσφατα, πείθουν ότι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται τοποθετημένοι από τον ίδιο τον Θεό, την Μοίρα, τον Διάβολο και εγώ δεν ξέρω από ποιον άλλο. Ποιό Θεό βρε κακομοίρηδες; Θεός δεν υπάρχει είτε σαν Ον είτε σαν Οντότητα, υπάρχει μόνο το Θείο που έχει μεγάλη διαφορά. Κι αυτοί που λένε ότι είναι Ένθεοι –εγώ για παράδειγμα-, δεν σημειοδοτούν με την θέση τους έναν άγνωστο θεό αλλά μια υπερβατική κατάσταση ύπαρξης.
Κάποιος θα πει ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι θα συγχωρεθούν. Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμούνται. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι αυτή της προβοκάτσιας. Το να στερείς στον άλλο την δυνατότητα να βρει τον δρόμο του με το να του γεμίζεις το κεφάλι με ψεύτικες ιδέες, είναι το αμάρτημα που τουλάχιστον οι χριστιανοί αναφέρουν σαν αμάρτημα κατά του πνεύματος του Αγίου. Και εφόσον το Άγιο Πνεύμα είναι το εν της ομοούσιας τριάδας, καλά θα κάνουν να το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους και να μην ασχολούνται μόνο με το να κάνουν τον σταυρό τους ή να μας λένε για τους όσιους που γιορτάζουν.
Τώρα το τι είπαν για το συγκεκριμένο θέμα οι αρχαίοι μας πρόγονοι, οι διάσημοι φιλόσοφοι και τα υπόλοιπα του νομού Αττικής, με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Θέλω στις προφορικές εξετάσεις που θα δώσω όταν θα έρθει η ώρα, να έχω την δυνατότητα να πω: «Έφτασα εδώ που έφτασα γιατί στην ζωή μου ακολούθησα τον δρόμο που στηρίχτηκε στις δικές μου απόψεις. Η γνώμη μου είναι…»
