Για να καταλάβουμε το πώς τσουλάει η διαδικασία της ζωής, πρέπει να εξηγήσουμε αυτό που σημαίνεται από τον μύθο, ότι δηλαδή οι μοίρες κλώθουν το κουβάρι της ζωής μας. Και για να ξηγηθούμε (=ρήμα που προέρχεται από την ελληνική λέξη «εξηγούμαι»), άλλο το νήμα του κουβαριού της ζωής και άλλο η ζωή. Οι μοίρες ΔΕΝ κλώθουν τα γεγονότα της ζωής μας όταν γεννιόμαστε, το νήμα της ζωής μας ετοιμάζουν. Η λέξη «γνέθω» περιλαμβάνει την διαδικασία της προετοιμασίας του νήματος που θα πάει στον αργαλειό.
Και για να καταλάβουμε καλύτερα ας δούμε ποιες ήταν οι τρεις μοίρες.
Η μία είναι η Κλωθώ που αντιπροσωπεύει το παρόν στη ζωή των ανθρώπων και θεωρείται η μεγαλύτερη και η σπουδαιότερη από τις άλλες δύο. Πιστευόταν ότι έκλωθε με τη ρόκα της το νήμα της ζωής του κάθε ανθρώπου, το πεπρωμένο του, που τον συνόδευε μέχρι το θάνατό του. Η επόμενη είναι η Λάχεση που αντιπροσώπευε το μέλλον της ζωής των ανθρώπων, επειδή το τέλος, σύμφωνα με τη φύση, εκδηλώνεται σε όλα τα πράγματα. Όριζε τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου μετρώντας με το ραβδί της. Τέλος η Άτροπος αντιπροσώπευε το παρελθόν· ό,τι έχει περάσει είναι αμετάκλητο. Εξέφρασε το αναπόφευκτο, το μοιραίο αλλά και το άτεγκτο και το δογματικό στη ζωή των ανθρώπων. Ήταν η μικρότερη αδερφή και η πιο αδίστακτη από τις τρεις και έκοβε τη ζωή των ανθρώπων με τα τρομερά ψαλίδια της χωρίς κανένα δισταγμό, ενώ η Κλωθώ γύριζε το νήμα της ζωής και η Λάχεση μετρούσε τη διάρκεια.
Ρωτάω εγώ ο αφελής: Γιατί η Άτροπος που ήταν η πιο νεαρή αντιπροσωπεύει το παρελθόν; Άντε να καταλάβεις!
Τώρα σύμφωνα με κάποιους περίεργους και αν ακολουθήσουμε την ερμηνεία των γραμμάτων έχουμε το παρακάτω: Γένεση (=Γ) ενός νέου ανθρώπου (=Ν) που εκφράζει την έλευση (=Ε) της θεότητας (=Θ) από τον συμπαντικό χώρο (=Ω). Όλο μαζί, «ΓΝΕΘΩ». Παρακινδυνευμένη ερμηνεία, αλλά μ’ αρέσει!
Επομένως το μόνο που κάνουν οι μοίρες είναι να διαλέγουν τα χρώματα και ν’ αποφασίζουν για την πλέξη. ΔΕΝ κάθονται στον αργαλειό για να υφάνουν την ζωή μας. Το νήμα ετοιμάζουν και αμέσως μετά μας μαθαίνουν να πλέκουμε (σταυροβελονιά ή αργαλειός, δεν έχει σημασία). Στην διάρκεια των μαθημάτων, μας αφήνουν να τρυπηθούμε απ’ το αδράχτι. Και βέβαια δεν είναι παρούσες μόνο στην γέννησή μας αλλά σ’ όλη την διάρκεια του βίου μας αφού μπορούν και κόβουν το νήμα όποτε θέλουν.
Κατανοητό; Εμείς λοιπόν είμαστε που πλέκουμε την ζωή μας από το κουβάρι που οι μοίρες διάλεξαν κι ετοίμασαν για λογαριασμό μας. Τώρα αν το ζιπουνάκι το βγάλουμε στενό, κακό δικό μας και το φταίξιμο πάλι δικό μας.
Όμως τέρμα τ’ αστεία. Η ζωή δεν είναι πλέξιμο, είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο. Έχει να κάνει όχι με αδράχτι αλλά με αμόνι. Στην φωτιά της καθημερινότητας σφυρηλατούμε κρίκους που πάνε και μπαίνουν στην αλυσίδα που μας χαρακτηρίζει. Η μοναδική ιδιορρυθμία είναι πως οι κρίκοι αυτοί είναι κολλημένοι ο ένας με τον άλλο κι έτσι η αλυσίδα της ζωής μας αποκτά μια συνέχεια αλλά και μια κατεύθυνση. Κοιτάμε πάντα προς τα εκεί που στρέφεται η αλυσίδα που ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι σφυρηλατούμε. Δεν γίνεται την μια στιγμή η αλυσίδα να πηγαίνει προς μια κατεύθυνση και ξαφνικά να δείχνει προς μια άλλη. Χρειάζονται να φτιαχτούν πολλοί ενδιάμεσοι κρίκοι που θα διορθώσουν την κατεύθυνση ώστε σταδιακά να στρίψει η ζωή μας προς τα εκεί που θέλουμε.
Ένα παράδειγμα είναι η απόφασή μας για να σπουδάσουμε κάτι. Κρίκο με τον κρίκο στήνουμε την πορεία. Γινόμαστε ας πούμε γιατροί. Και εκεί που είμαστε έτοιμοι για τον επόμενο κρίκο, αποφασίζουμε ν’ αλλάξουμε κατεύθυνση. Πρέπει σ’ αυτήν την περίπτωση να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε τους κατάλληλους κρίκους που θα χρειαστεί να τους κολλήσουμε στην υπάρχουσα αλυσίδα ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον να φτάσουμε στον νέο προορισμό.
Το ίδιο γίνεται στα πάντα. Η ζωή είναι μια αλυσίδα που φτιάχνουμε κρίκο με τον κρίκο που για ν’ αλλάξει θέλει πολλούς ενδιάμεσους κρίκους που θα την κάνουν να στρίψει προς το επιθυμητό αποτέλεσμα. [Την ιδέα της αλυσίδας την έχω υπεξαιρέσει από κάποιο μυητικό κείμενο που κατά λέξη λέει: Κάθε πράξη του ανθρώπου κατά τη γήινη ζωή μοιάζει με κρίκο της αλυσίδας της παγκόσμιας ζωής του. Κρίκο ευαίσθητο, που σε κάθε βήμα υπενθυμίζει στο άτομο την πράξη του ή το υποχρεώνει να εκτελέσει μια σειρά από άλλες πράξεις, που μπορούν να καταναλώσουν και ν’ απασχολήσουν το χρόνο μιας ολόκληρης ζωής].
Για ποιό λοιπόν κάρμα μιλάμε ή και για ποιό πεπρωμένο; Κάρμα θα ήταν αν δεν μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε την συνέχεια, όχι αν δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε το άμεσο μέλλον μας. Αν το βράδυ κοιμήθηκες στην Αθήνα, αποκλείεται να ξυπνήσεις στο Λονδίνο ή αν αποφάσισες να μπεις στο αυτοκίνητό σου και είσαι στην εθνική οδό για Θεσσαλονίκη, δεν μπορείς να πας στην Πάτρα αν προηγουμένως δεν αλλάξεις πορεία.
Μην περιμένουμε λοιπόν αλλαγές στην ζωή μας αν δεν τις σφυρηλατήσουμε κρίκο με τον κρίκο.
Όμως ας δούμε μια ακόμα εικόνα της ίδιας διαδικασίας. Γιατί καλοί μου φίλοι, το ίδιο γίνεται και για μεγαλύτερα σύνολα. Αν μια χώρα έχει χτίσει την δικιά της αλυσίδα, πρέπει κι αυτή να ακολουθήσει τον ίδιο τρόπο. Μόνο που εδώ πρέπει ν’ αλλάξουν τα μαστόρια που κινούν το φυσερό και που ετοιμάζουν τους κρίκους. Αυτό όμως για να γίνει θέλει «εκπαίδευση», θέλει παιδεία.
Και για να μην αφήσουμε εκτός κάποιους πρωτομάστορες της ανθρώπινης ιστορίας, επιτρέψτε μου να κλείσω με αναφορά στην πράξη ενός από αυτούς. Πολλά χρόνια πίσω, φτιάχτηκε ένας κρίκος που στόχο είχε να δώσει μια σωστή κατεύθυνση στις πολλές μικρές ανθρώπινες αλυσίδες. Το όνομα του πρωτομάστορα ήταν Ιησούς, ο γιός της Μαρίας.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το σύνολο των διαδικασιών της ζωής κινούμαστε και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να ξεφύγουμε και να ζήσουμε αλλιώς. Τίποτα δεν αρχίζει εδώ, τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Όμως ο τωρινός κρίκος –αν δούμε όλη την αλυσίδα της ζωής σαν ένα κρίκο-, που στο πού@#ο τον έχουμε φτιάξει να μας πάει; Όπου κι αν είναι, με τις υγείες σας!
ΥΓ. Η ζωή αρχίζει με το κόψιμο του ομφάλιου λώρου, και τελειώνει με το κόψιμο του νήματος της ζωής!
