Ποιά είναι η μαθηματική πράξη της Δημιουργίας; Ρωτάτε γιατί δεν ξέρετε ή απλά για να περάσει η ώρα; Και θέλετε να ξέρω εγώ; Υποθέσεις μπορώ να κάνω αρκεί να έχετε διάθεση να τις ακούσετε.
Γι’ αυτούς που επιμένουν –έστω και γι’ αστείο-, συνεχίζω. Η πράξη της δημιουργίας είναι η…
Πρέπει όμως κάτι να αναφέρω προηγουμένως. Βασική αρχή αυτών που θέλω να πω είναι πως τα πάντα έχουν προέλθει από μία και μόνη αρχή. Αν αυτό είναι αρκετό για σας, τότε ό,τι ακολουθεί έχει κάποιο νόημα. Αν όχι, λυπάμαι αλλά δεν είμαι ο άνθρωπός σας. Μπορείτε να πιστεύετε όποια θεωρία θέλετε αλλά καλό είναι να μπορεί να βγαίνει νόημα από τα λεγόμενά σας και να μην είναι ένα κατασκεύασμα σαν το κουστούμι του ανέκδοτου με τον σακάτη.
Με κάποιον τρόπο λοιπόν αυτά που γνωρίζουμε προέκυψαν από το ίδιο ΕΝΑ. Πώς; Η αύξηση ενός αριθμού γίνεται συνήθως είτε με πρόσθεση είτε με πολλαπλασιασμό. Όμως δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκείνον τον καιρό και επομένως την πρόσθεση την αποκλείουμε και μην αναφερθείτε στο ότι η σκέψη μου ακολουθεί ένα τρόπο σοφιστείας, προσπαθώ να είμαι ακριβής. Δυστυχώς όμως ούτε πολλαπλασιασμός μπορούσε να γίνει. Γι’ αφαίρεση δεν γίνεται λόγος άρα μένει μόνο η διαίρεση.
Κι αυτό και έγινε. Η Δημιουργία είναι μια πράξη πολλαπλασιασμού δια ΔΙΑΙΡΕΣΕΩΣ. Δεν έχει σημασία αν από την διαίρεση προέκυψαν δυο εσωτερικοί όροι, είναι πλέον δύο όροι που βρίσκονται μέσα στο Ένα. Το ένα πολλαπλασιάστηκε επειδή διαιρέθηκε. Πιο απλά να το πω δεν γίνεται.
Δεν είμαι σε θέση να σας πω το πως αυτή η πράξη της πολλαπλασιαστικής διαίρεσης στο υλικό επίπεδο εξελίχθηκε, μένω στο ότι έφτασε να δημιουργηθούν τα ελάχιστα στοιχεία της δημιουργίας τα οποία στην συνέχεια άρχισαν να συνθέτουν τα ουράνια σώματα κοκ. ώστε να φτάσουμε σ’ αυτό που αντιλαμβανόμαστε σήμερα.
Τώρα αν η πράξη αυτή από τους Βουδιστές φίλους αναφέρεται σαν η αναπνοή ή η εκπνοή του Βράχμα, δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση. Ένα σύμπαν που αφού φτάσει σε κάποιο όριο, κάποια στιγμή θ΄ αρχίσει πάλι να συρρικνώνεται, είναι κάτι που δεν μου ακούγεται λάθος. Όχι ότι έχω ασχοληθεί κι ιδιαίτερα μ’ αυτό. Κρατάω όμως την κίνηση προς τα κάτω, προς τα πολλά, και στην συνέχεια την επαναφορά προς το ένα.
Γι’ αυτούς που σαν κι’ εμένα πάλι πιστεύουν πως παράλληλα με την υλική δημιουργία συνέβη κάτι αντίστοιχο και στο Πνεύμα, βγαίνουν μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Να προσθέσω όμως κάτι σαν διευκρίνιση. Δεν αναφέρομαι στην πνευματικότητα του ανθρώπου, δηλαδή σ’ αυτό που πολλοί λένε Πνεύμα, ούτε στην Ψυχή του. Αυτά αποτελούν διαφορετικές λειτουργίες. Αναφέρομαι σ’ αυτό που έχει συνηθίζει να ονομάζεται θείος σπινθήρας, και που είναι αυτό που χαρακτηρίζει την έννοια του Ανθρώπου.
Το ελάχιστο αυτό ψήγμα Θειότητας (καλά διαβάσατε , Θειότητας και όχι Θεότητας), είναι το άτομο (=άτμητο, κατά την αρχαιοελληνική αντίληψη του όρου) της έκφρασης του ΕΝΟΣ που εξανθρωπίζει την ύπαρξη. Αυτό καθοδηγεί την ανθρώπινη ύπαρξη στον δρόμο της τελείωσης, αυτό τον καθιστά άνθρωπο, και η ζωή έχει σημασία μόνο όταν αυτός ο σπινθήρας επιτελεί το έργο του.
Προσέξτε, αναφέρθηκα στην σημασία της ζωής και όχι στο γεγονός της απόλαυσης της ζωής. Η απόλαυση της ζωής είναι πράξη ανεξάρτητη της ολοκλήρωσης του σκοπού της.
Κι έρχομαι στις μαθηματικές πράξεις. Το ΕΝΑ λοιπόν έγινε Δύο και η πορεία προς την πολλαπλασιαστική διαίρεση πήρε τον δρόμο της. Όλα γινόντουσαν σε όλο και πιο εσωτερικά σύνολα. Σε ποιο σημείο αυτό σταμάτησε, δεν νομίζω να μπορεί κανένας να πει αν και πάλι οι εσωτεριστές φίλοι μου αρέσκονται να λένε πως αυτό έγινε εφτά φορές. Η αλήθεια είναι πως από κάποιο σημείο και μετά και άλλες πράξεις ήταν δυνατές μια που η πληθώρα στοιχείων επέτρεπε τόσο την πρόσθεση όσο και την αφαίρεση αν κάποιο από αυτά ξαναγύριζε στην πηγή του και ενωνόταν μαζί της.
Τώρα αν οι διαβαθμίσεις της θείας συνειδητότητας στο χαμηλότερο επίπεδο αναδίπλωσης είναι επτά ή περισσότερες, μπορούμε σας διαβεβαιώ να παίξουμε το παιχνίδι της κολοκυθιάς πολύ εύκολα. Γιατί να είναι επτά; Πόσες θέλεις να είναι; Να είναι οκτώ. Και γιατί να είναι οκτώ; Πόσες θες να είναι;
Ένα είναι σχεδόν βέβαιο, πως είναι επίπεδα συνείδησης της θειότητας, και πως σ’ αυτά μέσα υπάρχει ένας τεράστιος δυναμισμός που μπορεί να προβληθεί σε άπειρο αριθμό ενσαρκωμένων υπάρξεων. Είναι σαν τον ήλιο που μπορεί να φωτίσει μόρια σκόνης και να τα κάνει ορατά. Το κάθε μόριο σκόνης στην περίπτωσή μας είναι κι ένας άνθρωπος. Και πίσω του βρίσκεται ένας ήλιος, μια Ακτίνα που αρέσκονται να λένε οι Θεοσοφιστές, ή Οικογένειες που λένε άλλοι. Μαζί τους. Καταγόμαστε από μια ακτίνα, όχι υποχρεωτικά από την ίδια, αν και οι διαφορές των διαφόρων αυτών ομο-επίπεδων δυναμισμών δύσκολα ξεχωρίζει.
Θα κρατήσω από όλα αυτά μόνο μια απλή προσέγγιση για να αναφερθώ στην προ της ζωής ύπαρξη αυτού του σπινθήρα καθώς και στην μετά τον θάνατο πορεία του. Για μένα, και μόνο για μένα, η ακτίνα αυτή ποτέ δεν χωρίζεται από την πηγή της ανεξάρτητα αν στο χωροχρονικό της ζωής μας αποκτά μια σχετική ατομικότητα.
Κάποια στιγμή λοιπόν κατά την κύηση έρχεται και κατοικοεδρεύει στο υλικό σώμα. Αυτό αποτελεί την πράξη της ενσάρκωσης. Και αρχίζει τον αγώνα για να κερδίσει κάτι για το οποίο δεν σκοπεύω να αναφερθώ σ’ αυτό μου το άρθρο. Όμως το ανθρώπινο ον μεγαλώνει, ο σπινθήρας αυτός επικοινωνεί μέσα από τα περιβλήματα που ζωογονεί με το περιβάλλον του και κάποια στιγμή πιθανόν να είναι σε θέση ν’ αναγνωρίσει έναν άλλο σπινθήρα της ίδιας οικογένειας.
Και αρχίζει τότε το παραμύθι. Βρήκε την αδελφή ψυχή! Όπως θα έλεγε και η Μαλβίνα: Ποιά αδελφή ψυχή βρε κουτά μου; Αναγνώρισε απλά έναν άλλο σπινθήρα που δονείται στην ίδια πνευματική συχνότητα, αυτήν της καταγωγής της.
Και έρχομαι στο δύσκολο. Γιατί μετά τον θάνατο η πορεία της να μην είναι αυτή της επιστροφής; Εξ ορισμού η διαίρεση έχει πιάσει πάτο, άρα η μόνη κίνηση είναι αυτή της σύνθεσης. Παύει πλέον η διαίρεση κι αρχίζει η πρόσθεση.
Κι εδώ δύο πράγματα θα συμβούν. Είτε ο σπινθήρας έχει ολοκληρώσει το έργο του και επιστρέφει κρατώντας κάποιο τρόπαιο –άλλη φορά θα πούμε ποιο μπορεί να είναι αυτό-, είτε γυρνάει χωρίς να κουβαλάει τίποτα (τις περισσότερες φορές). Αλλά γυρνώντας πίσω δεν έχει πια την σχετική ατομικότητα οπότε ξαναγυρνάει στην συλλογικότητα που χαρακτήριζε το επίπεδο συνειδητότητας της Ακτίνας/Οικογένειας της καταγωγής του.
Με άλλα λόγια, εκεί δεν είμαστε μονάδες ανεξάρτητες αλλά μονάδες συλλογικές. Που σημαίνει πως η θεωρία των Ανώτερων Εαυτών δεν σημειοδοτεί κοινωνίες (?) ατόμων αλλά ύπαρξη συλλογικοτήτων.
Αν σας μπέρδεψα σημαίνει πως κατάφερα αυτό που ήθελα, αν όχι, καλά να περνάτε σε ό,τι κι αν κάνετε.
ΥΓ. Τώρα, αυτοί που κατάφεραν να φτιάξουν εν ζωή το τούνελ του επέκεινα -αναφέρθηκα σ’ αυτό στο προηγούμενο άρθρο μου-, και όταν έρθει η ώρα να πάρουν τον ανηφορικό του δρόμο για την έξοδο, μην περιμένουν να δουν τον μπαμπά τους ή την μαμά τους, ούτε το θείο τους από την Κορώνη. Για άγγελο ή διάβολο, καλύτερα να το ξεχάσουν.
Αυτό που θα τους περιμένει, στην καλύτερη περίπτωση, είναι μια αντιπροσωπεία της συλλογικότητας στην οποία ανήκουν.
