Και το ένα αυτό δεν υπάρχει καλή μου φίλη, και να ήταν μόνο αυτό! Αλλά ακόμα και να δεχτώ να σηκώσω το γάντι που πολύ έντεχνα μου πέταξες, θέλει θράσος μια που η παραπάνω πρόταση ανήκει στον για μένα μεγαλύτερο στοχαστή, ποιητή, και φιλόσοφο των ημερών μας. Και τον χαρακτηρίζω μόνο ποιητή και όχι συγγραφέα γιατί τα βιβλία του δεν είναι μυθιστορήματα, είναι ποιήματα.
Επί του προκειμένου: Δύο είναι οι λέξεις που προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να καταλάβουμε μια που ο ίδιος έχει φύγει και δεν μπορεί να ερωτηθεί γι’ αυτές. Η λέξη ‘ένα’ και η λέξη ‘υπάρχει’. (Δεν υπάρχουν βέβαια και άλλες στην πρότασή του).
Για την πρώτη έχω γράψει σε παλαιότερα κείμενά μου διάφορα. Μένω μόνο στο ότι το Εν έχει μια απόλυτη σχέση με το Μηδέ-Εν. Το δεύτερο (Μηδέν) είναι το απόλυτο σύνολο. Το πρώτο (Εν), είναι το πρώτο σύνολο που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να εκφράζει το Μηδέν στην περαιτέρω πορεία του, στην διαδικασία θα έλεγα εμφάνισής του. Μην με ρωτάς ποια μπορεί να είναι αυτή η πορεία, κανένας δεν ξέρει. Αυτό, λογικά και μόνο λογικά, είναι το μοναδικό που μπορεί να κουβαλάει σαν προίκα το Εν, αν μη τι άλλο γιατί εκείνον τον άχρονο χρόνο δεν υπήρχε απολύτως τίποτα άλλο παρά η απόφαση του Μηδενός να γίνει Εν.
Τί είναι τώρα η ύπαρξη;
Δανείζομαι την ερμηνεία των γραμμάτων από τον Ηλία Τσατσόμοιρο, συμπληρώνοντας μόνο πως αυτή είναι η δική μου κατανόηση αυτών που έλεγε. Τα γράμματα που θα με απασχολήσουν είναι τα πέντε πρώτα, δηλαδή όχι η κατάληξη. Το Χ έχει να κάνει με το χάος, είναι ο θόρυβος του σχισίματος. Η πράξη του χάους αποτελεί την απαρχή της ύπαρξης. Το Ρ είναι η ροή, εκφράζει αυτό που μέσα από το σχίσμα του χάους ήρθε. Σαν τί θα ρωτήσει κάποιος; Σαν Α, σαν άνθρωπος. Η ιδέα άνθρωπος είναι αυτό που έρευσε εκ του χάους. Και αυτή η ρέουσα δύναμη, πέρασε από την πύλη, Π, και συγκεντρώθηκε στο κύπελλο, Υ, σαν ζώσα πραγματικότητα.
… και το υπάρχειν, ουχ απλώς το είναι σημαίνει, αλλά το πάλαι είναι και προϋπείναι…
Η ύπαρξη λοιπόν είναι η ιδέα του ανθρώπου που περνάει και εμψυχώνει τον κόσμο. Στην Γένεση, ο θεός, καλεί τον Αδάμ να δώσει ονόματα στα πάντα.
ΥΠΑΡΞΗ: Η διαδικασία ροϊκής έλευσης της ιδέας άνθρωπος μέσω της Πύλης που δημιουργεί το Χάος στο συγκεκριμένο δοχείο που μπορεί να το διατηρήσει σαν μονάδα.
Όμως νομίζω ότι κατάλαβες ότι η έννοια της Ύπαρξης, που από την γραμματική ερμηνεία είναι συνδεδεμένη με την ιδέα άνθρωπος, ξεπερνάει την εμφάνιση του Homo οτιδήποτε, και γίνεται συνώνυμη με την έννοια του δημιουργού δεύτερης τάξης.
Ο ποιητής λοιπόν για μένα μας λέει πως, το Ένα που προέκυψε απ’ το Μηδέν δεν είναι μια πραγματικότητα που υπόκειται στην ερμηνεία της ύπαρξης. Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος έχει να περάσει τρία στάδια. Το πρώτο είναι να παραδεχθεί ότι μόνο αυτός και ο θεός υπάρχουν. Τοποθετεί τόσο τον εαυτό του όσο και τον θεό σαν δυο σύνολα μέσα στην ύπαρξη. Το δεύτερο είναι να έρθει και να συνειδητοποιήσει πως τα δύο αυτά υποσύνολα δεν είναι παρά το ίδιο πράγμα. Και το τρίτο και σπουδαιότερο, πως αυτό που θεωρούσε σαν υποσύνολο του Ενός, το ξεπερνάει κατά πολύ και χάνεται μέσα στην δύναμη του Μηδενός. Θα έλεγα πως εκεί που καταλήγει, αν και αυτό που θα πω είναι παρακινδυνευμένο, είναι πως η γενεσιουργός αιτία του Ενός είναι η ιδέα Άνθρωπος.
Καλά ξεμπερδέματα.
