Αυτό που ξέρω εγώ είναι πως όποιος πεθαίνει, πάει πέθανε. Και είμαι σίγουρος γι’ αυτό γιατί τότε σταματάνε να τον ψάχνουν και οι εφορίες. Κάτι ξέρουν αυτές. Όμως κάτι διάβασα που μου έφερε τα πάνω κάτω.
Το κακό είναι ότι στις… μελέτες μου έχω βρει διάφορα αλλά για γενικό σχολιασμό σήμερα έχω διαλέξει δυο αποσπάσματα που ΕΝΤΕΛΩΣ αυθαίρετα θα τα συνδυάσω μπας και βγει κάποιο συμπέρασμα. Το ότι και τα δυο είναι από τις γραφές έχει μικρό νόημα μια και πλέον δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οι γραφές είναι οι πραγματικές αρχικές γραφές. Ο κάθε πικραμένος αντιγραφέας καλόγερος του μεσαίωνα δεν αντέγραφε αυτό που έβλεπε αλλά παρέμβαινε για να βοηθήσει τις επερχόμενες γενιές στην κατανόηση των Θείων λόγων που από ΘΕΙΩΝ έγιναν τα λόγια του θείου, του αδελφού του πατέρα που ήταν και δεξιός ψάλτης – δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί πάντα ο δεξιός ψάλτης είναι καλύτερος από τον αριστερό. Κάτι θα κρύβεται σ’ αυτό!
1ο απόσπασμα: Γένεσις 2/β΄ 7. Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από τής γης και ενεφύσισεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.
2ο απόσπασμα: Και ο θάνατος και ο Άδης ρίχθηκαν στη λίμνη της φωτιάς· αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όποιος δεν βρέθηκε γραμμένος στο βιβλίο της ζωής, ρίχθηκε στη λίμνη της φωτιάς (Αποκάλυψη 20:11-15).
Δηλαδή: Υπάρχει ψυχή που ζει και ψυχή που δεν ζει και αν, όταν πεθάνεις, δεν βρουν το όνομά σου στο βιβλίο της ζωής τότε πας τσιφ για τον δεύτερο θάνατο.
Και μετά σου λένε κάθισε και σκέψου τι έχεις κάνει στην ζωή σου και γίνε καλός άνθρωπος. Αλλά ακόμα και αν είσαι μια ζωντανή ψυχή, κάποια στιγμή την έχεις πει την χριστοπαναγία σου, δεν μπορεί! Τι κι αν έχεις ζητήσει συγνώμη, άντε να βρεις ποιος είναι αυτός που θα πρέπει να έχει γράψει το όνομά σου στο βιβλίο της ζωής. Άσε το ποιο είναι το βιβλίο αυτό! Και αν είναι ανορθόγραφος; Προφανώς σε περιμένει ο δεύτερος θάνατος. Και μην μου πείτε πως δεν σας ενδιαφέρει ο δεύτερος θάνατος γιατί τότε κοροϊδεύετε τον εαυτό σας όταν κάνετε τον σταυρό σας ή όταν Πάσχα και Χριστούγεννα πηγαίνετε στην εκκλησία. Εκτός και αν είσαστε σίγουροι ότι ο καλός θεός έχει μια συγνώμη για όλους οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα –χλωμό το κόβω γιατί σε άλλα αποσπάσματα μιλάει για αμαρτήματα που δεν συγχωρούνται όπως αυτά κατά του Αγίου Πνεύματος. Μην πείτε πως δεν σας το είπα!
Είναι βέβαιο ότι άλλα είναι αυτά που σηματοδοτούνται που όμως δεν είναι φανερά με μια πρώτη ανάγνωση αλλά και δεν μπορούν εύκολα να συνδυαστούν. Μου θυμίζουν το γνωστό που λέγετε στις λειτουργίες. Όταν λέει ο παππάς «και κλάσας ο Χριστός τον άρτον» [κόβει ο Χριστός το ψωμί] απαντάει η θεία μπάμπω: Μύρο η πορδίτσα σου Χριστέ μου!
Πίσω στα δικά μας. Ποιά μπορεί να είναι η διαφορά μια ψυχής από μια ζώσα ψυχή; Πολύ απλά, και πάντα σύμφωνα με το δικό μου μυαλό, θα έλεγα πως είναι μια θεϊκή αχτίνα πριν γεννηθεί στον κόσμο και αφού γεννηθεί. Όσο τώρα βρίσκεται στην ζωή πρέπει να καταφέρει να γράψει το όνομά της στο βιβλίο της ζωής ώστε εκεί που θα πάει αφού πεθάνει κατά τον πρώτο θάνατο, να μην υποστεί τον δεύτερο. Τώρα προφανώς στο μεσοδιάστημα που μας λένε οι γραφές, πρέπει να γίνεται κάποια διαλογή και κάποιος έλεγχος. Κάποιος ανοίγει το βιβλίο της ζωής και ψάχνει για το όνομα του φουκαρά που πέθανε. Το βρήκε; Του δίνει διαβατήριο για συνέχεια. Δεν το βρήκε; Του δείχνει την λίμνη.
Πάντως για ένα είμαι σίγουρος. Όλοι μα όλοι, είτε είναι άθεοι είτε ένθεοι -οποιασδήποτε κατηγορίας και για να είμαι πιο σαφής είτε είναι άθρησκοι, είτε θρησκευόμενοι, είτε θρησκομανείς ή και θρησκόληπτοι, κάποια στιγμή θα έχουν αναρωτηθεί για την σημασία της ζωής και για την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης. Αν τώρα κάποιος από εσάς που διαβάζετε αυτά που γράφω, δεν έχει ποτέ του αναρωτηθεί ή στην πραγματικότητα δεν τον ενδιαφέρει, διαβάζει λάθος κείμενο. Έχει κάτι ωραίες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα με τα σοφά λόγια των ένθεν και ένθεν πολιτικών μας, που… άντε μην αρχίσω να βρίζω και δεν ξέρω αν αυτό είναι λόγος κάποιος να σβύσει το όνομά μου από το βιβλίο της ζωής! [από το Facebook ήθελα να πω αλλά αμάρτησα!]
Η αλήθεια είναι πως κείμενά μου έρχονται το ένα και ακουμπάει στο άλλο, αλλά τι να κάνω, έχω μια μονομέρεια μ’ αυτά τα θέματα. Θέλετε η ηλικία, θέλετε ότι φρόντισαν οι κρατούντες να μην έχουμε πόρους για άλλες εκδηλώσεις, σημασία έχει ότι εδώ είμαι.
Όπως λοιπόν και να την πείτε την θεία σπίθα, κάτι γίνεται που κάνει τον άνθρωπο κάτι παραπάνω από μια μάζα από σάρκα και συναισθήματα. Και ναι, θα συμφωνήσω πως για τα άπειρα διαστήματα είναι ανύπαρκτος και για το σημείο αυτό συμφωνώ με τον Ναζίμ Χικμέτ που λέει με αναίδεια: Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω. Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό και πιο επιβλητικό και πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουν.
Και ο άνθρωπος δεν αλυσοδένεται μόνο με τις κοινωνικές αλυσίδες, αυτές στο κάτω κάτω με τις επαναστάσεις πέφτουν, αλυσοδένεται από τις πνευματικές αλυσίδες που είναι αυτές που του στερούν το δικαίωμα να γράψει τ’ όνομά του στο βιβλίο των ζώντων.
Τί μας λες τώρα; Ο άνθρωπος που η αξία του για το σύμπαν βρίσκεται σχεδόν δίπλα στο απόλυτο μηδέν, έχει αξία; Την μεγαλύτερη που μπορεί να υπάρχει! Όπου αυτός βρίσκεται – και με το όπου αναφέρομαι στα άπειρα διαστήματα του σύμπαντος-, είναι ο μοναδικός φορέας της ατομικοποιημένης έκφρασης της θεότητας. Κι αυτό τον κάνει δυνάμει θεό. Αυτό που λέμε Θεό, όλα μπορεί να τα σκεφτεί, ίσως όλα να τα φέρει σε ύπαρξη μέσα από εσωτερικές διαδικασίες, ΕΚΤΟΣ από το να γίνει άτομο. Αυτός είναι το ΠΑΝ, δεν μπορεί να γίνει το μέρος. Αυτό όμως το γνωρίζει μέσα από την ανθρώπινη φύση, όταν αυτή καταφέρει και επιστρέφοντας στην πηγή της, κουβαλήσει αυτήν την πληροφορία.
Ο άσωτος υιός της δημιουργίας είναι ο άνθρωπος. Ο πρωτότοκος ή καλύτερα οι πρωτότοκοι είναι οι πάσης φύσεως αγγελοδαίμονες. Αυτοί όμως έμειναν να φυλάνε τις εστίες της θείας οικίας ενώ ο άνθρωπος έφυγε από τον παράδεισο για να ζήσει την χωριστικότητα.
Η πληροφορία αυτή του ταξιδιού του στην ζωή από ένα μόνο πράγμα κινδυνεύει: από τον δεύτερο θάνατο. Τότε σβύνει η ύπαρξη, τότε κερδίζουν οι πρωτότοκοι. Έτσι, όταν έρθει η ώρα και σας φωνάξουν στην πύλη του επέκεινα, -πολλά δηλαδή χρόνια μετά-, μην παρασυρθείτε και πείτε κανένα Γιάννης ή Μαρία Τρεχογυρευόπουλος! Όχι, το σύνθημα για να περάσετε είναι άλλο. Μην ρωτάτε που το ξέρω, μου το είπε ένα πουλάκι. Το σύνθημα είναι ΕΓΩ ΕΙΜΙ, αλλά να το εννοείτε!
Ο ποιητής φωνάζει: Εγώ και εσύ μόνο υπάρχουμε θεέ μου. (Ζωή). Εγώ και εσύ είμαστε Ένα (θάνατος). Και το ένα αυτό δεν υπάρχει (ξαναγύρισμα στο απόλυτο ένα με την γνώση των προηγουμένων, έχοντας ξεπεράσει τον σκόπελο του δεύτερου θανάτου).
