Αλήθεια, τα πιστεύεις αυτά που λες; ρώτησα τον εαυτό μου. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής τα θεωρώ ως την πιο ολοκληρωμένη άποψη για το τι είναι αλλά και που πάει ο άνθρωπος.
Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.
Σαν υπάρξεις είμαστε μέρη ενός συνόλου που τα άκρα του δεν είναι καθόλου προσδιορισμένα. Το σύνολο αυτό περιέχει όχι μόνο την φυσική αντίληψη των πραγμάτων αλλά και την παραφυσική, την μεταφυσική, την υπερβατική και πρόσφατα απέκτησε μετερίζι και στην κβαντική θέαση του όλου. Και αυτό λίγο ή πολύ είναι αυταπόδεικτο. Το αν εμείς θέλουμε να μένουμε στην μια του όψη, κακό τσι κεφαλή μας που λένε και οι Κρήτες.
Το κλειδί όμως για να κατανοήσουμε το τι πραγματικά συμβαίνει είναι αφενός η σχέση δημιουργού και δημιουργήματος και αφετέρου η ανάλυση των ιδιοτήτων μας.
Ας γίνω πιο σαφής. Έχουμε δυο πόδια για να περπατάμε και όχι για να είμαστε ξαπλωμένοι και να τα κουνάμε στον αέρα. Τα χέρια μας είναι τα εργαλεία μας για να πιάνουμε τα αντικείμενα του περιβάλλοντός μας (κοντά στις άλλες τους λειτουργίες). Αυτά, μέσα από κάποιες διαδικασίες, αναπτύχθηκαν στους αιώνες για να μας εξυπηρετούν.
Και όσον αφορά τα του φυσικού κόσμου, άντε και τα καταλάβαμε. Με τις ψυχικές ιδιότητες, τί γίνεται;
Μια απ’ τα ίδια κι αυτές. Ένστικτα, αισθήσεις και συναισθήματα είναι τα ψυχικά μας εργαλεία για να μπορούμε να ζούμε. Κυριολεκτικά. Χωρίς ένστικτα δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να διατείνεται ότι αποτελεί ύπαρξη.
Ο άνθρωπος βέβαια έχει καταφέρει να διαστρέψει την λειτουργία τόσο των φυσικών όσο και των ψυχικών του εργαλείων. Αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα και άλλο η πρωτογενής τους λειτουργία.
Τα πνευματικά εργαλεία δεν τα άφησα έξω απ’ το παιχνίδι. Και μ’ αυτά συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.
Από τα μέχρι τούδε διατυπωμένα βγαίνει ένα πολύ σοβαρό κατά την γνώμη μου συμπέρασμα: Τα εργαλεία αυτά είναι έτσι διαμορφωμένα ώστε να μας δίνουν την δυνατότητα αφενός να λειτουργούμε μέσα στο σύνολο της πραγματικότητας, αλλά αφετέρου και να μπορούμε να την κατανοούμε καλύτερα. Ξέρουμε να περπατάμε κι αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι χρησιμοποιώντας τα πόδια μας (ή και κάποιο υποκατάστατό τους όπως ένα όχημα) μπορούμε να διασχίσουμε μεγάλες αποστάσεις.
Γιατί λοιπόν η ανθρώπινη σκέψη να μην μπορεί να αποκωδικοποιήσει τους δικούς της τομείς; Γιατί δηλαδή κάποιες σκέψεις που έχουν να κάνουν με την συνέχεια της ζωής να είναι εξωπραγματικές; Αν απ’ αυτές αφαιρέσουμε την πνευματική υπερβολή, δεν θα μείνει ένας βασικός κορμός που αν και δύσκολα πραγματοποιήσιμος είναι τουλάχιστον αληθινός; Γιατί σώνει και καλά να απορρίπτεται ένα ολόκληρο πακέτο συλλήψεων επειδή κάποιοι δεν μπορούν να το ερμηνεύσουν με όρους μόνο του φυσικού μέρους του συνόλου;
Για μένα, η δυνατότητα και μόνο του ανθρώπου να συλλαμβάνει την συνέχεια της ύπαρξης, είναι ικανός παράγοντας στο να δεχτώ ότι πίσω του κρύβεται μια αλήθεια. Αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος ύπαρξης των ιδιοτήτων μας. Αν θα έπρεπε να πετάμε, θα είχαμε βγάλει φτερά.
Και βέβαια μένουν πολλά να εξηγηθούν. Ο ανθρώπινος νους απλά δείχνει το μονοπάτι.
Υπάρχει όμως ένας ακόμα παράγοντας που αξίζει να αναφερθεί πιο διεξοδικά και όχι μόνο επιγραμματικά. Είναι όπως ήδη έγραψα η σχέση δημιουργού και δημιουργήματος. ΔΕΝ υπάρχει δημιούργημα που να έχει ιδιότητες που δεν βρίσκονται ούτε καν στην φαντασία του δημιουργού του. Προσέξτε, αναφέρομαι στις ιδιότητες και όχι στην πρακτική τους εφαρμογή. Η ρόδα για παράδειγμα εμπεριέχει όλες τις δυνατότητες της αρχικής της σύλληψης που μπορεί να ξεκινάνε από τον τροχό αλλά περιέχουν και το γρανάζι και πολλά άλλα.
Είμαστε δημιουργήματα αυτού του υπέροχου συνόλου που περιέγραψα στην αρχή. Και μόνο λοιπόν που αυτό το σύνολο είναι πολυδιάστατο, μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε ότι και εμείς, οι άνθρωποι, έχουμε την δυνατότητα να υπάρχουμε κατά τον ίδιο τρόπο.
Μένει να ανακαλύψουμε το πώς, κάτι που δεν γίνεται αν αρνηθούμε την ύπαρξη αυτής της ιδιότητας.
Η σημερινή κοινωνία κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μας αποκοιμίζει με ψεύτικες υποσχέσεις που ευτυχώς στο βάθος του μυαλού μας είναι καταγεγραμμένες σαν ανιστόρητες. Συνεργοί της όλοι οι -ισμοί που μας καταδυναστεύουν.
Ξαναγυρνάω στην αρχική ερώτηση. Ναι, θεωρώ ότι η ανθρώπινη ύπαρξη δεν τελειώνει έτσι εύκολα. Έρχεται από μια σκοτεινή για την κατανόησή μας άβυσσο και πηγαίνει σε μια σκοτεινή πάλι για την κατανόησή μας άβυσσο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η πορεία της δεν συνεχίζεται.
Είναι υποχρέωση του καθενός ν’ αλλάξει το μέσο αντίληψης της πορείας και από την απλή κατανόηση να την περάσει στις λειτουργίες του Νου. Και για μένα ο Νους είναι το δοχείο (Υ) μέσα στο οποίο γεννάται (Ν) ως σημείο (Σ) το πεπερασμένο (Ο).
Νους είναι η υπέρτατη διάνοια που αποτελεί τόσο τον δημιουργό όσο και το δημιούργημα και εκεί βρίσκεται η δική μας αρχή αλλά και το δικό μας τέλος. Όχι νωρίτερα.
