Μην μου λέτε πως δεν είπατε αυτό! Αυτό είπατε! Η θεωρία σας είναι πως όλοι μας περιμένουμε στον προθάλαμο των ψυχών κι έχουμε τέτοια πρεμούρα να ξανακατεβούμε στις υπέροχες συνθήκες ζωής του πλανήτη Γη που μόλις κάποιος ηλίθιος το παίξει γονιός και παραβλέποντας την χαζομάρα του σπεύδουμε να καταλάβουμε το γενετικό του προϊόν!
Και με αυτήν την θεωρία, όπως και με πολλές άλλες, δημιουργούνται διάφορα εύλογα ερωτήματα. Οι προϋπάρχουσε ψυχές από πλευράς ποιότητας είναι τόσο χαμηλές, και για να μην πείτε ότι αντιμετωπίζω ελιτίστικα το θέμα, όσο ο μέσος άνθρωπος του πλανήτη; Είμαστε πάνω από οκτώ δισεκατομμύρια, αυτό μην το ξεχνάτε και προφανώς όλοι έχουν ψυχή. Επομένως; Ο μπακλαβάς γωνία. Υπάρχει δηλαδή μια αποθήκη ψυχών μέσα στην οποία συνωστίζονται οι ψυχές του σύμπαντος και απ’ όπου παίρνουν το τραίνο για τον πλανήτη της ενσάρκωσής τους, ή ακόμα χειρότερα βρίσκονται πακεταρισμένες στον τοπικό χώρο φιλοξενίας, κάτι δηλαδή σαν τοπικό στρατόπεδο μεταναστών.
Η εικόνα αυτή αλλά και η θεωρία που την συνοδεύει, όσο και να εξωραΐζεται από τους οπαδούς της, μπάζει νερά. Το πρώτο είναι ο αριθμός των ψυχών και βέβαια και ο τόπος που αυτές γεννιούνται. Η σελήνη για παράδειγμα είναι ακατάλληλη για πάρκινγκ ή για μαιευτήριο, ανήκει στο δικό μας χωροχρονικό. Χωρίς αστεία όμως, ακόμα και αν παραδεχθούμε ότι σε κάποιο άλλο χωροχρονικό γεννιούνται, δεν πρέπει να βρούμε το κίνητρο που τις υποχρεώνει να εμψυχώνουν μια ζωική μονάδα του πλανήτη; Και χάρη τίνος πράγματος όχι μόνο κατεβαίνουν εδώ κάτω αλλά ζουν και τόσο πολύ διαφοροποιημένες ζωές; Εκτός και αν συζητάμε για κάτεργο και η πορεία από ζωή σε ζωή είναι το αποτέλεσμα μιας ανάλυσης που στηρίζεται στην διαγωγή μας σε προηγούμενα κάτεργα.
Αποφεύγω να αναφερθώ στην μήτρα των ψυχών γιατί τότε τα πράγματα περιπλέκονται σε τραγικό βαθμό. Δεν μπορώ όμως να μην θέσω δύο ερωτήματα.
Γεννιούνται συνέχεια ή γεννήθηκαν κάποτε και απλά το πλήρωμα του χρόνου θα είναι όταν και η τελευταία ψυχή ολοκληρώσει το έργο της;
Και το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με τους γονείς των ψυχών. Βλέπετε ό,τι γεννιέται έχει το λιγότερο έναν γονέα. Δεν διατύπωσα την ερώτηση, αυτό το αφήνω στην δική σας κρίση και βούληση. Εκτός αν… Εκτός αν η ψυχή δεν γεννιέται, δεν υπάρχει και δεν έχει να κάνει με τίποτα απ’ τα προηγούμενα, μια θέση που τείνω ν’ αποδεχθώ σαν πραγματική.
Προσέξτε, δεν λέω πως ο άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται από μια ψυχική λειτουργία. Λέω πως αυτή η λειτουργία αποκτά ατομικότητα μόνο όσο το άτομο βρίσκεται εν ζωή, δηλαδή λέω πως Γονέας της ψυχής είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Η ποιότητα επομένως της ψυχής, ή για να ακριβολογήσω, η διαφορά στην ποιότητα από ψυχή σε ψυχή, είναι αποτέλεσμα των πράξεων και των επιλογών του κάθε ανθρώπου. Άρα; Άρα υπάρχουν καλές ψυχές, κακές ψυχές, διεστραμμένες ψυχές και τέλος δεν έχει η κατηγοριοποίησή τους αφού η ανομοιότητα χαρακτηρίζει σαν νόμος τον ίδιο τον άνθρωπο.
Έρχεται λοιπόν αυτή η προσωρινή ατομικοποίηση να προστεθεί σε άλλες δύο, στην υλική και στην νοητική. Η υποχρέωσή μας είναι όπως φροντίζουμε εκείνες, έτσι να φροντίζουμε και αυτήν. Δεν προχωράω σ’ αυτόν τον τομέα γιατί κάτι τέτοιο ξεφεύγει από την γενική γραμμή του άρθρου μου. Οφείλουμε όμως να δούμε την λογική της ατομικοποίησεως που προϋποθέτει ότι το άτομο δανείζεται αυτό που πρέπει να εννοούμε όταν αναφερόμαστε στην ψυχή, την δόνηση δηλαδή που δημιουργεί το σύνολο της ψυχικής μας λειτουργίας –αισθήματα, συναισθήματα, κλπ.- , ώστε να επιτελεστεί ο στόχος της ιδέας άνθρωπος στην περίοδο της ζωής του.
Υπάρχει σύμφωνα μ’ αυτήν την θεωρία μια παγκόσμια –όχι γήινη, παγκόσμια- λειτουργία, συνεχόμενη και άρα μοναδιαία που σαν δόνηση διαπερνά τα πάντα. Και ναι, η δόνηση αυτή χρωματίζεται από το γήινο περιβάλλον, ναι, η δόνηση αυτή διαπερνά το κάθε άτομο, αφήνοντας μέσα του το αποτύπωμά της, και πολλά άλλα ναι. Είναι για παράδειγμα σαν τον αέρα που αν ανοίξουμε ένα παράθυρο θα μπορέσει να μπει σε κάποιον χώρο. Μέσα όμως στον χώρο υπάρχει ήδη αέρας. Όμως ο εξωτερικός αέρας απλά ανακατεύεται με τον αέρα του χώρου, παίρνει την μυρωδιά του, και ίσως και άλλες ιδιότητές του, γίνεται ένα μαζί του και πάλι φεύγει αποτελώντας το σύνολο του αέρα αλλά συγχρόνως και τον αέρα του δωματίου.
Στο παραπάνω στηρίζεται ο τρόπος κάθαρσης της ατομικής ψυχής. Προσοχή όμως στο ρευστό που μπαίνει. Όταν μπαίνει μίσος, δεν μπορεί παρά να μολυνθεί με μίσος και η ατομική μας ψυχή αφού είναι άρρηκτη συνέχεια της παγκόσμιας. Και βέβαια δεν είναι δυνατόν πάντα να μπορούμε να κρατάμε κάποιες δονήσεις εκτός της προσωπικής μας λειτουργίας. Πρέπει απλά να φροντίσουμε να έχουμε δραστηριοποιημένα τα κατάλληλα φίλτρα ώστε να εξομαλύνουν αυτές τις διαταραχές. Όχι μόνο σαν άτομα αλλά και σαν οικογένειες και σαν κοινωνίες. Και η ψυχή, σαν λειτουργία, την στιγμή του θανάτου ΔΕΝ αποχαιρετάει τον άνθρωπο που τόσα χρόνια τον υπηρετούσε, αλλά παύει ν’ ανανεώνεται και σταδιακά σβύνει όπως σβύνει και η νόηση του ανθρώπου και το σώμα του.
Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για τις τρεις μορφές του ανθρώπου. Τόσο λοιπόν η διαφορετικότητα των ανθρώπων, όσο και ο τρόπος χρήσεως των μορφών του, δεν έχει να κάνει με το τι μπορεί να κάνει, αλλά με το τι πρέπει να κάνει. Και ο γνώστης αυτής της αλήθειας δεν είναι καμμιά απ’ τις μορφές του. Αυτές σήμερα υπάρχουν και αύριο όχι. Και επειδή υπάρχουν όσο ο άνθρωπος ζει, έχουν να κάνουν μόνο με αυτό το διάστημα.
Αν αναζητούμε την αλήθεια για την υπέρβαση, οφείλουμε ν’ ανατρέξουμε στον φορέα της, στο φορέα με τον οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη η ιδέα της έννοιας ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
