Και ας ξεκινήσω από την προσφώνηση ‘γατάκια’. Την έχω διαβάσει πολλές φορές, αλλά μόνο η διαδικτυακή μου φίλη Ελεωνόρα μου βγάζει ένα χαμόγελο απ’ αυτήν γιατί είναι σαν να την βλέπω να στέκεται στην άκρη και ν’ αντιμετωπίζει με σχετική ειρωνεία το κοινό της. Ο φίλος μου πάλι ο Ηλίας, κανονικός φίλος αυτός, οδηγός πολύ καλός, όταν αναφέρεται στα γατάκια το κάνει θέλοντας να πει, «αφήστε ρε τα δύσκολα για τους γάτους, θα έρθει και η σειρά σας».
Στην ερώτησή μου τώρα: Τί θα πει θεός; Υπάρχουν άθεοι;
Ξεκινάω από το δεύτερο, όποιος δηλώνει άθεος είναι αν δεν συντρέχει προφανής λόγος, απλά βλάκας. Στην καλύτερη αδιάβαστος. Η πιο σοβαρή απάντηση γι’ αυτόν που το έχει ψάξει είναι πως διάβασε, σκέφτηκε, ξαναδιάβασε, ξανασκέφτηκε κι έφτασε σ’ ένα αδιέξοδο. Οι ειλικρινείς δηλώνουν Αγνωστικιστές, οι ανόητοι Άθεοι. Ρωτήστε κάποιον αν πιστεύει στον Θεό. Αν σας απαντήσει με την πρώτη ότι είναι Άθεος [είπαμε υπάρχουν και κάποιοι που ιντριγκάρουν το θέμα, αυτούς αφήστε τους απέξω] , κατατάξτε τον στους Βλάκες και προχωρήστε παρακάτω.
Αντιγράφω από μια εγκυκλοπαίδεια: Ο όρος αυτός (Αγνωστικισμός), καθώς και ο σχετικός όρος αγνωστικός, αγνωστικιστής, δημιουργήθηκαν από τον Τόμας Χάξλεϋ στα 1869.
Γατάκια, σας έχω ένα νέο. Ο αρχαίος λαός που κατοικούσε στον Ελλαδικό χώρο είχε σαν Θεότητα τον Άγνωστο Θεό. Τί μου λέτε για 1869 και άλλα φανταιζί; Γάτοι οι παλιοί κι απ’ ότι φαίνεται με πέταλα!
Πάμε πάλι. Στην προσπάθεια να καταλάβουμε τι συμβαίνει, φτάνουμε στην φιλοσοφική θέαση του Ενός και εκεί σταματάμε. Μέχρι εκεί φτάνει η δημιουργία. Πέρα από εκεί, ο χώρος του Μηδέ-Ενός, είναι μια θέση που ανήκει στον Άγνωστο Θεό.
Τώρα πάρτε οι επιστήμονες και οι μεταφυσικοί και γεμίστε το Ένα με ό,τι τραβάει η ψυχή σας. Κατά πάσα περίπτωση θα βάλετε εκεί μέσα και κάμποσα σκουπίδια. Πάλι ένας διαδικτυακός μου φίλος, ο Κώστας, με κάνει ακόμα να γελάω με μια απάντησή του σ’ ένα άρθρο που είχε αναρτήσει κάποιος άλλος, και έλεγε κατά λέξη: Οι επιστήμονες δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Φίλε Κώστα συμπληρώνω, το ίδιο και οι Εσωτεριστές. Όχι για άλλον λόγο αλλά γιατί απλά ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να φτάσει στην κατανόηση του Ενός, άστο το Μηδέν. Στην πραγματικότητα ζήτημα αν κάποιοι φτάνουν στο Τέσσερα. Τα Τρία, Δύο, Ένα και Μηδέν είναι απλά εγκυκλοπαιδικοί Τόμοι στο πάνω πάνω ράφι της βιβλιοθήκης και ακόμα δεν έχουμε εφεύρει ούτε την σκάλα για να φτάσουμε στα παρακάτω ράφια. Όσα δε λέγονται γι’ αυτούς (εννοώ τους αριθμούς) είναι αποσπάσματα που βρίσκονται πολύ χαμηλότερα στην κλίμακα της δημιουργίας.
Πώς γίνεται τώρα, να έχουμε στην Γη, στην τελευταία τρύπα του ζουρνά, ή για να μιλήσουμε με αριθμούς, σ’ έναν πλανήτη από τα τρισεκατομμύρια πλανητικά συστήματα του τοπικού σύννεφου γαλαξιών, που με την σειρά του είναι ένα από τα τρισεκατομμύρια σύννεφα, το προνόμιο να φιλοξενούμε κατά καιρούς τους άμεσα κατιόντες συγγενείς του Μηδενός (άντε του Ενός), δεν το έχω καταλάβει. Θα αναφέρω μερικά ονόματα με τυχαία σειρά και αν κάποιος γνωρίζει με στοιχεία το πραγματικό τους γενεαλογικό δέντρο, με πολύ χαρά θα το διαβάσω. Να πω μόνο πως αυτοί που αναφέρω είναι αυτοί που και μόνο το όνομά τους μου προκαλεί πνευματικό δέος. Χριστός, Βούδας, Κομφούκιος, Σωκράτης, Πυθαγόρας, Ορφέας, Ερμής, κλπ.
Όμως δεν φταίνε αυτοί γι’ αυτά που λέγονται στο όνομά τους. Σήμερα για παράδειγμα, τί βαθμό εγκυρότητας θα δίνατε αν σας έλεγε κάποιος ότι μια είδηση την άκουσε από κάποιον δημοσιογράφο του MEGA (ή άλλο κανάλι) ή από κάποιον κυβερνητικό εκπρόσωπο; Η δουλειά των δημοσιογράφων αυτή είναι. Να λένε με σάλτσα αυτά που έχουν ακούσει εξυπηρετώντας κάποιον σκοπό. Άντε, κάποιοι ανταποκριτές, να φτάνουν και πιο κοντά στην πρώτη γραμμή, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί λοιπόν να θεωρούμε σαν 100% αξιόπιστα αυτά που κάποιοι δημοσιογράφοι έγραφαν ή έλεγαν εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια; Γιατί μην μου πείτε πως η γνωστή τετράδα δεν ήταν δημοσιογράφοι; Ή μήπως όλοι αυτοί που στο όνομά τους έχουν ένα πρόσθετο του στυλ ‘Μπεν’ και που μας έχουν ταράξει στα Καμπαλιστικά κείμενα δεν είναι πάλι δημοσιογράφοι; Εδώ που τα λέμε ακόμα και ο Πλάτωνας τέτοιος ήταν αν και απ’ ότι άλλοι δημοσιογράφοι είπαν, ανήκε στους πολεμικούς ανταποκριτές της εποχής του.
Καλοί μου φίλοι, σαν γατάκι προς γατάκια σας λέω πως όλοι αυτοί οι εκλεκτοί κύριοι, την δική μας προσωπική πορεία την έχουν γραμμένη στα μεζέα τους. Μας δείχνουν το φεγγάρι και εμείς σαν καλοί κουμουνιστές κοιτάμε το δάχτυλό τους.
Κάποια άλλη στιγμή ίσως αναρτήσω ολόκληρο το κείμενο περί της λέξης Θεός από το βιβλίο του Ηλία Τσατσόμοιρου ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ σαν συνέχεια του πρώτου σκέλους της ερώτησής μου. Τώρα αντιγράφω απλά ένα μικρό απόσπασμα: Το ρήμα θεάω αποκαλύπτει, ότι όλα τα στοιχεία της φύσεως που βλέπει ή εξετάζει ο άνθρωπος δια του νου, από κάποια αρχική ώθησι συνεχίζουν την ταχυτάτη κίνησί τους. Ο βλέπων («Θ») και παροτρύνων ή ωθών («Ε») την εις τον χώρον («Ο») κίνηση («Σ») απεκλήθη «θεός». Και τα σκυλιά δεμένα!
Στον άνθρωπο μένει να καταλάβει πως στην πραγματικότητα συμμετέχει στις δυνάμεις της δημιουργίας. Αρχικά είναι μέρος των καθοδικών δυνάμεων. Αυτές ανάβουν την πνευματική του σπίθα και τον σπρώχνουν απ’ το αγέννητο στην ζωή. Τις υπηρετεί για πολλά χρόνια. Όμως ο σκοπός του είναι να γίνει μέλος των ανοδικών δυνάμεων. Πρέπει να προλάβει στην διάρκεια της ζωής του να στρίψει την πορεία του και ν’ αποφύγει την σύγκρουση, να εγκαταλείψει την κάθοδο και να υιοθετήσει την πορεία των ανοδικών δυνάμεων. Μόνο τότε η σπίθα περνώντας από την δίοδο που όλοι αναφέρουν σαν θάνατο, θα περάσει ζωντανή στο επόμενο στάδιο, στον δρόμο της προς την επιστροφή προς την Ουράνια Πατρίδα.
Θα μου πείτε, τί μας λες πάλι! Ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι. Όμως νοιώθω ότι πρέπει όσο ζω να διατυμπανίζω πως η προσπάθεια για την στροφή της πορείας από την σύγκρουση του θείου σπινθήρα με το υλικό επίπεδο, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Αν δεν το καταφέρει, απλά θα αναφωνήσει, «Φιλαράκια, την πούτσισα!» και θα είναι τα τελευταία του λόγια. Αν τα καταφέρει θα πει, «Φιλαράκια, την σκαπουλάρισα!».
Ένας απ’ τους ωραίους πολεμικούς ανταποκριτές, ο Πήτερ Ουσπένσκυ έγραφε: Ο άνθρωπος, τελειώνοντας με την περίοδο της δημιουργίας, εισέρχεται στην τρίτη περίοδο της ζωής του προετοιμάζοντας την πράξη του θανάτου του.
Όταν θα φτάσει ή ώρα ν’ ανοίξει η πόρτα αυτής της πράξης, δύο είναι τα ενδεχόμενα, σύγκρουση με το υλικό επίπεδο (στην καλύτερη περίπτωση τα γατάκια να νομίσουν ότι πέφτουν βεγγαλικά) ή άνοδο στα Ηλύσια (και όχι Ηλίθια) Πεδία. Ηλίθια τα θεωρούν οι Βλάκες.
Καλή συνέχεια.
ΥΓ. Αυτός που φταίει για όλα είναι πάντως ο Προμηθέας. Εκείνος ο αληταράς, που έκλεψε την φωτιά απ’ τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα την έδωσε σε κάποιους Έλληνες, μόνο που εκείνοι το μόνο που έκαναν ήταν να βάζουν φωτιές εκεί που δεν έπρεπε.
