Θεός και Όλον λοιπόν το σημερινό διακύβευμα. Όμως, ποτέ δεν ήμουνα φίλος των λεξάριθμων για ν’ αρχίσω το θέμα μου χρησιμοποιώντας τους. Ο λόγος είναι απλός. Αλλάζοντας λίγο την κατάληξη της λέξης που σ’ ενδιαφέρει, παίρνεις όποιον αριθμό θέλεις. Αν τώρα μείνουμε μόνο στην ρίζα –που μου ακούγεται ποιό σωστό-, ίσως δεν χρειάζεται ν’ ανατρέξουμε στους αριθμούς που την αντιπροσωπεύουν αλλά στα γράμματα που περικλείει. Μένω λοιπόν στην ιδέα που περικλείει μια λέξη και προσπαθώ να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα.
Ο λόγος σήμερα στις έννοιες του Θεού και του Όλου, και όχι μόνο, που ο φίλος μου ο Τάκης φρόντισε εντέχνως να μου θέσει. Τσίμπησα γιατί ήθελα αυτόν τον καιρό να πω κάτι περί Ψυχής και δεν μου ερχόταν μια που με τα δίκτυα κοινωνικής επικοινωνίας το πράγμα πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.
Οι έννοιες του Θεού και του Όλου κατά τον Πυθαγόρα -και όχι μόνο- είναι φίλιες. Είναι αν… Αυτό το ‘αν’ κρύβει όλο το παιχνίδι. Αν Θεός είναι το Ανεκδήλωτο και το Όλον είναι το Εκδηλωμένο, δεν είναι απλά φίλιες αλλά και συνεχόμενες μια που το Όλο δεν μπορεί παρά να προήλθε από το Ανεκδήλωτο της Αρχής. Ούτε λίγο δηλαδή ούτε πολύ, φιλοσοφικά ή καλύτερα στον εσωτερισμό, η έννοια της Απόλυτης Θεότητας χωρίζεται σε δύο, στην Ανεκδήλωτη Θεότητα και στην Εκδηλωμένη.
Όμως το εκδηλωμένο στην περίπτωσή μας δεν είναι ένας πρώτος περιορισμός που υποχρεωτικά συμβαίνει μέσα στο ανεκδήλωτο; Δεν είναι σαν μια σκέψη που γεννιέται μέσα στο μυαλό της ανεκδήλωτης θεότητας; Το κακό είναι πως αυτή η σκέψη σαν ολότητα δεν μπορεί παρά να κουβαλάει αφενός την έννοια της Απόλυτης Μονάδας (τον Θεό) αλλά και την δική της (την αντανάκλαση του θεού) επομένως εκπροσωπεί μια Δυαδική Μονάδα (tre sic!)
Κι από αυτό το σημείο αρχίζει το ταξίδι της σκέψης και της ανάλυσης προκειμένου ο καθένας μας να καταφέρει να καταλάβει και να εξηγήσει τα διάφορα γιατί.
Εγώ μένω στο ότι μέσα σ’ αυτό το όλο επικρατούν δύο τάσεις. Η μία είναι η κίνηση προς την Ανεκδήλωτη Θεότητα και η άλλη η κίνηση προς την ατομικοποίηση του Όλου, δηλαδή προς μια προσπάθεια το Όλο να αποκτήσει την δική του πεπερασμένη οντότητα.
Την πρώτη προσωπικά την βλέπω στην πνευματικότητα της δημιουργίας, ενώ την δεύτερη στην υλικότητα –βάλτε όποια λέξη άλλη θέλετε- πάλι της δημιουργίας. Με άλλα λόγια το πνεύμα και η ύλη που διέπουν την δημιουργία, το Όλο, είναι απλά απόρροιες αυτών των δύο τάσεων.
Το κακό συναπάντημα είναι πως η καθεμιά τράβαγε προς διαφορετική κατεύθυνση, γι’ αυτό, και μια τρίτη αρχή γεννήθηκε απ’ αυτήν την πάλη, που στόχο είχε να διατηρήσει την συνοχή. Πάλι μπορείτε να της δώσετε όποιο όνομα θέλετε, το πιο επικρατέστερο είναι Αρχή Ψυχή.
Οι τρεις αυτές αρχές είναι που επικρατούν στην δημιουργία, Πνεύμα, Ψυχή και Ύλη. Φτιάχνουν μορφές, φτιάχνουν κόσμους, και τι δεν φτιάχνουν. Όμως τίποτα δεν είναι πια μοναδική παραγωγή γιατί τα τρία αυτά κακά της μοίρας μας, -προφανώς αστειεύομαι-, του λοιπού αποτελούν ένα αμάλγαμα ιδιοτήτων και δράσεων και πουθενά μα πουθενά δεν υπάρχει το ένα απ’ αυτά αυτά χωρίς τα άλλα δύο.
Και αυτή με απλά –πολύ απλά θα πρόσθετα- λόγια είναι η τριαδικότητα της Δημιουργίας. Πνεύμα, Ψυχή και Ύλη μορφοποιούν τα πάντα. Και η καθοδική τους πορεία μέσα στο Όλο της δημιουργίας φτάνει κάποια στιγμή και στον άνθρωπο.
Και του δίνει τρεις διακριτές αλλά όχι απόλυτες μορφές. Το πνεύμα του, την ψυχή του και την ύλη του που απλά είναι ατομικοποιημένα σημεία των βασικών αρχών.
Ο άνθρωπος λοιπόν έχει ατομικό πνεύμα, ατομική ύλη και ατομική ψυχή. Και αυτή η φουκαριάρα η ψυχή δεν έχει να κάνει με τίποτα με την Ψυχή που όλοι θέλουν να κατοικεί στα Ηλύσια Πεδία. Ποιά Ηλύσια και ποιά ηλίθια πεδία υπάρχουν που τόσοι και τόσοι πουλάνε σαν να είναι βίλες που περιμένουν τους οπαδούς τους; Αιδώς. Αν χάσουμε σ’ αυτό το ταξίδι και την στοιχειώδη λογική, θα καταλήξουμε να ονειρευόμαστε Ουρί και παραδείσους. Εδώ η κόλαση εδώ και ο παράδεισος.
Και… μόνο αυτό υπάρχει; Δεν είπα κάτι τέτοιο. Εκφράζοντας την προσωπική μου και μόνο άποψη προσθέτω. Το Όλον, σαν δημιουργός δεύτερης κατηγορίας, προβάλλεται στα όντα εκείνα που είναι μορφολογικά έτοιμα για το ταξίδι της επιστροφής και τα προικίζει με μια καινούργια κατάσταση αντίληψης που επειδή προέρχεται από το Όλο δεν μπορεί ν’ αποκοπεί από αυτό και έτσι δεν είναι μορφή αλλά μια προβολή.
Πολλοί το ονομάζουν Εγώ (με κεφαλαίο το Ε) ή Υπερεγώ (πιο σωστή έκφραση) και είναι αυτό που όταν οι τρεις μορφές που χρησιμοποιεί για σπίτι του, τα σπάσουν, θα συνεχίσει την προς την ολοκλήρωση πορεία.
Το που θα πάει ή ποιές νέες μορφές να επενδυθεί στην συνέχεια, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Και όταν λέμε κανείς, εννοούμε κανείς. Όλα είναι σκέψεις –οι περισσότερες οφείλονται στην δυνατότητα της επαγωγής συμπερασμάτων που έχει ο ανθρώπινος νους- αλλά μέχρι εκεί. Τα μου το είπε ένα πουλάκι και άλλα συναφή, είναι για τους αφελείς ή τους πονηρούς.
Ο άνθρωπος έχει πνεύμα που με αυτό νοεί και κατανοεί, έχει ψυχή που μ’ αυτήν συναισθάνεται και σώμα που μ΄ αυτό αισθάνεται και κινείται. Και πάνω από αυτά ένα Εγώ που το πάει βόλτα για όσο υπάρχει. Ότι κάνει είναι ώστε αυτό το Εγώ να πάρει το μάθημά του. Το πήρε; Όλα καλά. Δεν το πήρε; Το Εγώ τι είχε τι έχασε. Θα γυρίσει και θα πει: Αφεντικό, ο τάδε ή η τάδε ήταν πολύ μπουμπούνες. Δεν κατάφεραν ούτε το όνομά τους να γράψουν στα κατάστιχα.
Για την άλλη τώρα ψυχή που κάνει βόλτες μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, που γνωρίζει τα μελλούμενα και που κατά πως φαίνεται όταν βαριέται το ρίχνει και στο μπανιστήρι, δεν κατέχω πράγμα. Θα μου πείτε, για τα άλλα κατέχεις;
Θέλετε ειλικρινά να σας απαντήσω; Μου τα είπε ένα πουλάκι –αλλά τι πουλάκι! Συμπέρασμα: Θεός και Όλον είναι φίλιες έννοιες. Όλον και Άνθρωπος είναι φίλιες έννοιες. Επομένως;
