«Γιατί; Ποιος το λέει;» «Θα μας τρελάνεις τώρα; Όχι ότι θέλει πολύ αλλά είμαι σίγουρος πως η ερώτησή σου είναι μούφα!» Θα συμφωνήσω. Κυριολεκτικά είναι μούφα. Στον απόλυτο κόσμο μας, υπάρχει η μπροστινή όψη και η πίσω όψη. Είναι αυτονόητο -και θα συμπλήρωνα και απόλυτα λογικό- πως η πίσω όψη κάθε πράγματος δεν μπορεί παρά να έχει μια και μοναδική μπροστινή όψη κι αυτή είναι αυτή που βλέπουμε. Μόλις όμως στρέψουμε ένα αντικείμενο για να δούμε την πίσω του όψη, αυτόματα αυτή γίνεται η μπροστινή μας όψη -αφού αυτή είναι μπροστά μας πλέον- και η μέχρι πριν μπροστινή όψη έχει γίνει η πίσω όψη. Το παράλογο κρύβεται στην απόδοση της έννοιας «μπροστινή όψη». Η δική μας μπροστινή όψη δεν είναι υποχρεωτικά και η μπροστινή όψη ενός αντικειμένου. Για τα αντικείμενα δεν νομίζω πως ο όλος συλλογισμός έχει ιδιαίτερη σημασία. Μπορούμε πολύ εύκολα να ξεπεράσουμε την παγίδα αποδεχόμενοι πως ένα αντικείμενο

Ο Σεξπήρος αναρωτιέται: Να ζει κανείς ή να μην ζει; Ο Neo –γράφε One αλλά και Zero για ευκολία-, μας βάζει μια πιο δύσκολη ερώτηση: Αφού το αρκούδι θα ζει που θα ζει, τι χρώμα χάπι τέλει; Μπλε της χαράς και της ησυχίας ή κόκκινο και να καταντήσει μ’ ένα βύσμα στο σβέρκο; Για τους μη γνωρίζοντες, η ερώτηση για την επιλογή του χρώματος του χαπιού προέρχεται απ’ το κινηματογραφικό έργο ΜΑΤΡΙΞ που θεωρώ ότι κάθε έμβιο πλάσμα κάτω των εβδομήντα με κινητό και υπολογιστή έχει δει –αν και αρκετοί από αυτούς που διατείνονται ότι το είδαν την ώρα της παράστασης κοιμόντουσαν. Είναι που αυτοί προτίμησαν μάλλον το Lexotanil-. Επειδή μου είναι αδύνατο να κρατήσω την χιουμοριστική μου άποψη μέχρι το τέλος καλύτερα ν’ απαλλαγώ απ’ αυτήν το συντομότερο. Το δίλλημα είναι απλό: Ο κόσμος που ζούμε είναι ψεύτικος. Είναι πολυδιάστατος και κατοικείται από πολλά πλάσματα. Στις δέκα διαστάσεις μας