Για να καταλάβουμε το πώς τσουλάει η διαδικασία της ζωής, πρέπει να εξηγήσουμε αυτό που σημαίνεται από τον μύθο, ότι δηλαδή οι μοίρες κλώθουν το κουβάρι της ζωής μας. Και για να ξηγηθούμε (=ρήμα που προέρχεται από την ελληνική λέξη «εξηγούμαι»), άλλο το νήμα του κουβαριού της ζωής και άλλο η ζωή. Οι μοίρες ΔΕΝ κλώθουν τα γεγονότα της ζωής μας όταν γεννιόμαστε, το νήμα της ζωής μας ετοιμάζουν. Η λέξη «γνέθω» περιλαμβάνει την διαδικασία της προετοιμασίας του νήματος που θα πάει στον αργαλειό. Και για να καταλάβουμε καλύτερα ας δούμε ποιες ήταν οι τρεις μοίρες. Η μία είναι η Κλωθώ που αντιπροσωπεύει το παρόν στη ζωή των ανθρώπων και θεωρείται η μεγαλύτερη και η σπουδαιότερη από τις άλλες δύο. Πιστευόταν ότι έκλωθε με τη ρόκα της το νήμα της ζωής του κάθε ανθρώπου, το πεπρωμένο του, που τον συνόδευε μέχρι το θάνατό του. Η επόμενη είναι η Λάχεση που

Τι να πεις τώρα και να μην σε πάρουν με τις πέτρες. Σου λέει ο ένας: Εγώ δεν πιστεύω στο κάρμα. Και καπάκι σου μιλάει για τα μαθήματα της ζωής που πρέπει να πάρεις. Και γιατί βρε δικέ μου, ο διπλανός μου παίρνει τα εύκολα και εμένα ο καλός θεός μ’ έχει ξεσχίσει; Είναι θέμα πεπρωμένου σου λένε οι ελληνοτραφέντες. Ας ξεκινήσουμε με το λεξικό –όχι βέβαια του γνωστού σε όλους- αλλά με το άλλο, εκείνο που δεν ξέρουμε, εκείνο της Επιτομής του Μεγάλου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας των H.G. Liddell & R. Scott. Να τι λέει: πεπρωμένο, αρχαία ελληνική: πεπρωμένον, «ό,τι θεωρείται πως έχει ήδη προδιαγραφεί, από τη μοίρα, να συμβεί». Εκφράσεις: το πεπρωμένο(ν) φυγείν αδύνατο(ν). Και δίπλα ακριβώς: ειμαρμένη, μετοχή παθητικού παρακειμένου (εἵμαρμαι) του ρήματος μείρομαι (παίρνω το μερίδιό μου). Οι μοίρες έκλωθαν το νήμα του πεπρωμένου. Κάτι τέτοια γράφουν τα λεξικά και έχουμε καταντήσει για ευκολία

Αυτό που ξέρω εγώ είναι όποιος πεθαίνει, πάει πέθανε. Και είμαι σίγουρος γι’ αυτό γιατί τότε σταματάνε να τον ψάχνουν και οι εφορίες. Κάτι ξέρουν αυτές. Όμως κάτι διάβασα που μου έφερε τα πάνω κάτω. Το κακό είναι ότι στις… μελέτες μου έχω βρει διάφορα αλλά για γενικό σχολιασμό σήμερα έχω διαλέξει δυο αποσπάσματα που ΕΝΤΕΛΩΣ αυθαίρετα θα τα συνδυάσω μπας και βγει κάποιο συμπέρασμα. Το ότι και τα δυο είναι από τις γραφές έχει μικρό νόημα μια και πλέον δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οι γραφές είναι οι πραγματικές αρχικές γραφές. Ο κάθε πικραμένος αντιγραφέας καλόγερος του μεσαίωνα δεν αντέγραφε αυτό που έβλεπε αλλά παρέμβαινε για να βοηθήσει τις επερχόμενες γενιές στην κατανόηση των Θείων λόγων που από ΘΕΙΩΝ έγιναν τα λόγια του θείου, του αδελφού του πατέρα που ήταν και δεξιός ψάλτης – δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί πάντα ο δεξιός ψάλτης είναι καλύτερος από τον αριστερό. Κάτι