Παραμύθι, ξεπαραμύθι, αμφιβάλω αν υπάρχει θέμα που να το έχουν ζωγραφίσει τόσοι ή να το έχουν περιγράψει άλλοι τόσοι. Κάτι ξέρουν ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται;
Ας τα πάρουμε με την σειρά.
Αν υπάρχει κόλαση θα πρέπει να υπάρχει και παράδεισος. Το ένα χωρίς το άλλο δεν γίνεται. Την προσωπική μου άποψη για τους τόπους αυτούς της αναψυχής την έχω αναφέρει ξανά. Είχα δηλώσει πως βρίσκονται στο ίδιο πάρκο μια που ο όφις ο πονηρός ήταν θαμώνας του. Φαίνεται όμως πως στην συνέχεια οι καλοί κράτησαν το μέρος του οικοπέδου που είχε θέα και άφησαν στους κακούς το τυφλό κομμάτι.
Η κόλαση δεν έχει φυτά, δεν έχει ζώα. Ένας σκύλος φυλάει την πόρτα της λες και υπάρχει περίπτωση να θέλει κανένας να μπει. Όμως προσέξτε, στον παράδεισο υπάρχει το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Όποιος φάει τους καρπούς του, γίνεται κακός μια και αυτόματα εξορίζεται. Από την εξορία οι πιθανότητες να επανακάμψει είναι λίγες. Κυρίως ο δρόμος του θα τον πάει στην κόλαση. Εκεί όμως δεν υπάρχει τίποτα που αν το υποστεί να μπορέσει να αλλάξει την μοίρα του. Η καταδίκη είναι ισόβια. Προσωπικά δεν έχω διαβάσει ή ακούσει τίποτα γι’ αυτούς που σιγοβράζουν στα καζάνια της. Ακόμα εκεί είναι. Φαίνεται τελικά πως οι φωτιές είναι πολύ χαμηλές.
Πέρα από τ’ αστεία, υπάρχει κόλαση και παράδεισος;
Η λογική μου λέει πως σαν ανάγκη δεν χρειάζονται και ανήκουν στο πρόγραμμα εκφοβισμού των ανά τον πλανήτη θρησκειών. Η ιδέα άνθρωπος δεν ξεκίνησε από κανέναν παράδεισο και δεν χρειάζεται ο φόβος καμιάς κόλασης για να συμπεριφέρεται σαν έλλογο πλάσμα. Στο συνειδησιακό ταξίδι του, υπάρχει αρχή που δεν είναι ο παράδεισος και υπάρχει και συνέχεια που δεν είναι ούτε η κόλαση ούτε ξανά ο παράδεισος.
Και όλοι αυτοί που όχι μόνο περιγράφουν την κόλαση αλλά και που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το αντίθετο; Γι’ άλλο πράγμα μιλάνε και καλό είναι να σταθούμε λίγο σε μια προσπάθεια να αποσαφηνίσουμε κατά το δυνατόν τα πράγματα.
Το πέρασμα από την τρέχουσα κατάσταση συνείδησης στην αμέσως επόμενη, εμπεριέχει ένα στάδιο προσαρμογής και κάθαρσης. Τα μη συμβατά στοιχεία με το επέκεινα θα πρέπει να αποβληθούν. Η ανθρώπινη οντότητα δεν μπορεί να συνεχίσει φορώντας τα ίδια ρούχα. Αφήνει πίσω το υλικό, το ψυχικό και το πνευματικό της περίβλημα, και ετοιμάζεται να ενδυθεί τα σώματα της επόμενης συνειδητότητας.
Τα τρία όμως αυτά περιβλήματα είναι τόσο κολλημένα επάνω του, που τα ρημάδια δεν βγαίνουν με τίποτα. Τραβάει ο ένας από εδώ ο άλλος από εκεί, αλλά αυτά τίποτα. Ίσως να χρειάζεται να μπουν στο πλυντήριο της ύπαρξης. Και επειδή εκεί δεν υπάρχουν ηλεκτρικές συσκευές, μάλλον χρησιμοποιούν καζάνια με αλισίβα. Λέτε από εκεί να μας έμειναν οι φωτό;
Όπως και νάχει, όταν ο Θείος Σπινθήρας πήρε το διαβατήριό του για να κατέβει υπέγραψε ένα συμβόλαιο. Στα ψιλά γράμματα γράφει πως δεν μπορεί να παρατήσει τα σώματα που παρέλαβε και να συνεχίσει παραπέρα αν δεν τα επιστρέψει στις αποθήκες των πρώτων υλών. Ξέρουμε πως το σώμα θέλει περίπου τρία χρόνια για να διαλυθεί. Άρα για τρία χρόνια κάνει βόλτες και περιμένει. Αν τώρα το σώμα καεί, στο τσάκα μπαμ την υποχρέωση με το πρώτο σώμα την τελειώνει. Για τ’ άλλα δύο δεν κατέω πράμα. Πάντως κι αυτά θα θέλουν τον χρόνο τους.
Οι διορατικοί λοιπόν και οι ζωγράφοι της κόλασης, μάλλον αυτήν την διαδικασία περιγράφουν. Αρκετοί μάλιστα το πάνε κι ένα βήμα παραπέρα. Μιλάνε για την ζυγαριά που κρίνει τον πεθαμένο. Αυτό μου ακούγεται σαν μέρος της διαδικασίας που έχει να κάνει με το πνεύμα του και την ψυχή του.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μας λένε κάτι που ίσως αξίζει να το αναφέρουμε εδώ. Λένε πως το διάστημα αυτό, ο νεκρός θα ταξίδευε απ’ τα διάφορα μέρη του Ντουάτ, όχι για να ενωθεί με το θεό ήλιο αλλά για να κριθεί. Αν περνούσε επιτυχώς διάφορους δαίμονες και δοκιμασίες, τότε θα έφτανε στο ζύγισμα της καρδιάς του. Σε αυτό το τελετουργικό η καρδιά του θα ζυγιζόταν απ’ τον Άνουβι με το φτερό της Μαάτ, που αντιπροσώπευε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Αν ήταν βαρύτερη από το φτερό, την έτρωγε η Αμμούτ, κι αυτός θα στερούνταν την ύπαρξη στη μεταθανάτια ζωή στο Ντουάτ. Αν η καρδιά του ήταν ελαφρότερη από το φτερό, θα περνούσε αυτή την πολύ σημαντική δοκιμασία επιτυχώς, και θα μπορούσε να ταξιδέψει στο Ααρού.
Βγάλτε όλες τις φιοριτούρες και κρατήστε την ουσία. Υπάρχει μια διαδικασία κάθαρσης που απαιτεί και κάποιον υπερβατικό χώρο. Η λέξη καθαρτήριο τα λέει όλα. Αυτή είναι η κόλαση και αυτό είναι που όλοι περιγράφουν. Προσέξτε, ότι και αν κάνει ο άνθρωπος ΔΕΝ γλυτώνει το πέρασμα. Ακόμα και το στεγνό καθάρισμα θέλει τον χρόνο του και βέβαια και τον τρόπο του. Από την διαδικασία της ζωής, ο πεθαμένος πάει τσιφ καθαρτήριο, κάτι δηλαδή σαν το νησί Έλις της Νέας Υόρκης. Για να πάει κατευθείαν στα Ηλύσια Πεδία ούτε λόγος. Τα πεδία αυτά είναι απλά ο χωροχρόνος της επόμενης συνειδησιακής πραγματικότητας. Είναι Ηλύσια και όχι Ηλίθια Πεδία.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, έχω πρώτος να κάνω μια ερώτηση: Και πού κατοικοεδρεύουν τότε όλοι αυτοί οι διάολοι που δεν μας αφήνουν σε ησυχία; Μακάρι να ήξερα. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα είναι πως ο χώρος που δρουν είναι η ανθρώπινη ψυχή. Εκεί δρουν οι διάολοι, εκεί και οι άγγελοι. Αυτοί που ασχολούνται με το λώντρι (που δουλεύουν στο καθαριστήριο δηλαδή) δεν είναι οι διάολοι και βέβαια ούτε οι άγγελοι. Εμείς οι άνθρωποι τους ζωγραφίσαμε έτσι και επειδή απ’ ότι φαίνεται κάνουν την βρωμοδουλειά (δηλαδή καθαρίζουν τ’ άπλυτα) τους συνδέσαμε με τους κακοδαίμονες. Εμείς γράφουμε την ιστορία, ότι θέλουμε κάνουμε. Οι δυνάμεις εκεί έχουν αυστηρούς νόμους και όλοι περπατάνε με μια check-list στο χέρι. Βλέπουν τα διάφορα σώματα και ανάλογα με το τι γράφει το βιβλίο περί καθαριότητος, δρουν.
Και για να κλείσω το θέμα θ’ αναφερθώ εν τάχει και σ’ ένα ακραίο σενάριο. Άντε και όλοι οι άνθρωποι απανταχού της δημιουργίας τέλεψαν με την κάθοδο. Τα ρούχα τους πλύθηκαν, η πορεία τους τελείωσε και πλέον έφτασαν στα Ύπατα Ηλύσια Πεδία. Κοινός έπεσαν στην απόλυτη Νιρβάνα. Τί θα γίνει τότε; Τί θα γίνει όταν αρχίσει η κατά τους βραχμάνους εισπνοή του Βράχμα; Προφανώς όλα θα ξαναγυρίσουν στην μονάδα. Και οι επαναστάτες; Αυτοί δηλαδή που αναφέρονται από τους γνωρίζοντες ως πεπτωκότες άγγελοι; Αυτούς, εμείς οι άνθρωποι είμαστε που θα τους κουβαλήσουμε πίσω. Τί νομίζατε; Μήπως πως ο καλός θεός μας έστειλε εδώ κάτω για άλλο λόγο;
Καλή συνέχεια σ’ ότι και αν κάνετε.