Αγαπητό μου παιδί,
Χτες με έπιασαν οι νοσταλγίες μου και αποφάσισα να σου στείλω αυτό το γράμμα, ώστε για τα επόμενα 10 λεπτά να συμπορευτούμε στις σκέψεις μου.
Θυμάσαι τότε που ήρθα στο μαιευτήριο να σε δω μόλις γεννήθηκες; Μα τι σου λέω! Δεν μπορείς να θυμάσαι εκείνα τα χρόνια. Τα χρόνια εκείνα ενώ ήσουν εσύ, είναι σαν μην ήσουν. Ναι, νομίζω πως με σιγουριά μπορώ να πω ότι το ίδιο πρόσωπο που κράταγα στα χέρια μου, που αγκάλιαζα με τρυφερότητα, είσαι εσύ, ανεξάρτητα εάν δεν τα θυμάσαι γιατί απλούστατα η μνήμη σου δεν είσαι εσύ. Εσύ είσαι κάτι άλλο. Και βέβαια δεν είσαι τα κύτταρά σου γιατί από εκείνον τον καιρό όλα σου τα κύτταρα έχουν φύγει, για να μην πω και τα κύτταρα του εγκεφάλου σου που και αυτά έχουν αλλάξει.
Τρομάζω με τις σκέψεις που διατυπώνω! Ξέρω ότι είσαι το παιδί μου αλλά αυτό που βλέπω απέναντί μου όταν είμαστε μαζί ή όταν σε σκέφτομαι δεν έχει καμία συνέχεια. Οι μνήμες του, τα κύτταρά του και πολλά από τα αισθήματά του δεν υπάρχουν πουθενά. Είναι τελικά σαν ο άνθρωπος να είναι ένα σύνολο ανοιχτής αρχιτεκτονικής που συνέχεια διαρρέει και που άλλα στοιχεία έρχονται να το συμπληρώνουν.
Υπάρχει άραγε μόνο στο τώρα με μια μικρή διάσταση στο άμεσο παρελθόν και στο άμεσο μέλλον;
Από την νοσταλγία το έριξα στην φιλοσοφία, και θυμήθηκα την χαριτωμένη ιστορία με τους δύο σοφούς που ο ένας έλεγε πάντα αλήθεια και ο άλλος πάντα ψέματα και έπρεπε με μια ερώτηση να βρεις ποιός είναι ποιός. Αν ρώταγες τον Ψεύτη Σοφό εάν σου λέει την αλήθεια θα σου έλεγε «Ναι», αλλά το ίδιο θα σου έλεγε και ο άλλος. Η λύση είναι στην ερώτηση. Πρέπει πάντα να ρωτάμε τον κατάλληλο άνθρωπο με την κατάλληλη ερώτηση. Αλλοιώς οι απαντήσεις δεν έχουν νόημα.
Τί λέγαμε; Ότι εσύ δεν είσαι ΕΣΥ αλλά κάτι άλλο. Και μην μου πεις ότι είσαι τα όργανά σου γιατί πλέον μέχρι και καρδιές αλλάζουν οι άνθρωποι.
Εγώ, καλώς ή κακώς, δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να ταυτίζεται με το σώμα του όπως και με οποιαδήποτε άλλη λειτουργία του. Είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό. Το τί βέβαια, είναι ρευστό. Αλλά δυστυχώς στην προσπάθεια του να καταλάβουμε τι είμαστε, προσεγγίζουμε το θέμα μέσα από αρνήσεις. Λέμε τι δεν είμαστε και όχι τι είμαστε. Ο λόγος είναι απλός. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Και βέβαια ρωτάμε πάντα τις λάθος ερωτήσεις στους λάθος ανθρώπους.
Κοιτάμε το σύμπαν και παραδεχόμαστε ότι είμαστε ένα κομμάτι του. Κι όμως το σύμπαν δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Γιατί εμείς θέλουμε στον εαυτό μας να βάλουμε αρχή και τέλος; Η συνειδητότητά μας κάθε τόσο αλλάζει. Γιατί να μην έχουμε το σύνολο της συνειδητότητας σαν προίκα και να την προσδιορίζουμε μόνο στο τώρα;
Λέμε «Πονάει το κεφάλι μου, πονάει το χέρι μου». Λέμε «Έκανα μια σκέψη». Ποιός είναι αυτός που κάνει σκέψεις, που έχει δικά του χέρια, πόδια, καρδιά, εγκέφαλο και άλλα; Εγώ! Ποιός είναι ακριβώς αυτός που δηλώνει «Εγώ»;
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ότι κράταγα στα χέρια μου ένα γυάλινο βαζάκι σε σχήμα λωτού που είχε μέσα του ένα μικρό τριανταφυλλάκι και το έδωσα σε μια κοπέλα. Την πήρα σήμερα τηλέφωνο και μου είπε ότι εδώ και δύο μήνες παρακολουθεί ένα βουδιστικό κύκλο. Τί στο καλό έγινε; Πώς έγινε; Πόσες λειτουργίες μας δεν ξέρουμε; Δεν είναι και αυτές δικές μας;
Εδώ και χρόνια ένα μέλος της οικογένειάς μου είδε στον ύπνο του την πεθαμένη –πρόσφατα τότε- πεθερά μου, η οποία της είπε να διαβιβάσει στην γυναίκα μου το εξής: «Πες στην γυναίκα σου ότι η ανάληψη έγινε». Αυτές τις ημέρες σε βιβλίο ενός διορατικού που διάβαζα αναφερόταν στον όρο «ανάληψη». Το συμπέρασμά μου πάλι έχει ένα «δεν» μέσα του. Δεν ξέρω τι γίνεται! Όμως σαν λογικό πλάσμα οφείλω στο σύνολο που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο να προσθέσω και πάρα πολλές άγνωστες ιδιότητες και δυνατότητες.
Παρόλα αυτά, εγώ ο τρισμέγιστος, θα επιλέγω αυτά που μου αρέσουν. Τι σημασία έχει εάν ο Σωκράτης μίλαγε για το δαιμόνιο; Δεν το καταλαβαίνω, άρα το απορρίπτω. Όσα καταλαβαίνω είναι σοφά, τα άλλα είναι ανοησίες. Το ίδιο και οι αναφορές του Ομήρου, του Γιούνγκ, του Βούδα και άλλων που για εμένα συνδυάζουν την σοφία και τον παραλογισμό στα λεγόμενά τους.
Πάντως υπάρχουν πολλές στιγμές που αναζητώ τον χαμένο κρίκο μεταξύ του αέναου και άναρχου σύμπαντος με εμένα. Υπάρχει, το ξέρω και προσπαθώ να τον κάνω απτό. Το κακό είναι πως έχω ταυτιστεί με την κατώτερη λογική μου που βέβαια για λόγους επιβίωσης έχει αποκόψει ότι δεν είναι απόλυτα λογικό. Δεν επιβάλλει λογική στην λειτουργία της αναπνοής γιατί τότε δεν θα υπήρχαμε. Ούτε στην κυκλοφορία του αίματος. Και βέβαια σε πολλά άλλα. Ο οδηγός της ανθρώπινης μηχανής δεν είναι ούτε η λογική ούτε ο εγκέφαλος. Κάποιο φάντασμα τριγυρνάει μέσα μας και κρατάει την μηχανή σε λειτουργία. Και καλά κάνει.
Πριν κλείσω να σου πω και ένα χαριτωμένο. Ο ανιψιός μου ήθελε να αλλάξει κομπιούτερ. Όταν έκανε την αλλαγή, τον ρώτησα γιατί περνάει στο καινούργιο και όλες τις πληροφορίες που είχε αποθηκευμένες στο παλιό. Γυρνάει τότε και μου λέει: «Αυτά είναι το κομπιούτερ μου. Το Hardware είναι απλά ένα μάτσο σίδερα».
Σε κούρασα και πρέπει να κλείσω. Είμαι βέβαιος ότι έχεις μια ερώτηση που δεν στην απάντησα. Θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Υπόβαλλέ την με ειλικρίνεια και σαφήνεια στον εαυτό σου. Κάποιο βράδυ στις επόμενες νύχτες, στον ύπνο σου, θα δεις ένα όνειρο. Την ονειροπαγίδα την έχω ήδη στήσει. Κατέγραψέ το και έλα να το συζητήσουμε.
Καλό σου βράδυ,