Ο άνθρωπος λοιπόν αποτελεί το επιστέγασμα της δημιουργίας. Με πολύ παραστατικό τρόπο τα ιερά κείμενα λένε ότι ο Θεός πήρε πηλό και έπλασε τον άνθρωπο. Η άργιλος, η πρώτη ύλη δηλαδή του ανθρώπου, αποτελεί το μέρος εκείνου του Κοσμικού Όντος που έχει να κάνει με την Ουσία, με τον Ουσιαστικό Κύκλο. Το σύνολο της πορείας του από εκείνη την στιγμή μέχρι το φύσημα της Θείας Ανάσας, έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο τόπο της καταγωγής.
Στον δικό μας πλανήτη η βάση είναι αργιλική. Σ’ άλλους πλανήτες η βάση μπορεί να είναι διάφορη και επομένως η μορφή του όντος να είναι εντελώς διαφορετική. Με λίγα λόγια η μορφή της ζωής είναι γέννημα θρέμμα του κάθε πλανήτη. Στον τεράστιο αριθμό πλανητών που υπάρχουν στο ατελείωτο σύμπαν είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν μορφές παρόμοιες ή και ίδιες. Είναι όμως βέβαιο ότι θα υπάρχουν και μορφές εντελώς διαφορετικές απ’ αυτές που μπορούμε να φανταστούμε.
Η πορεία της εξέλιξης ξεκινάει με αυτόν τον τρόπο και ακολουθεί την δική της πορεία μέσα στο διάβα του χρόνου. Κάποια στιγμή, η μορφή ολοκληρώνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι έτοιμη για το δεύτερο εξελικτικό βήμα, την υποδοχή της ανάσας από το Θείο επίπεδο. Η ανάσα αυτή είναι που χαρακτηρίζει την ατομική ζωή και της δίνει την εσωτερική γνώση της πηγής των Πάντων. Η ατομική αυτή ζωή δεν έχει άλλο στόχο παρά να βοηθάει τα όντα να πορεύονται πάνω σε μια εξελικτική πορεία, σε μια πορεία που θα αναδείξει ακριβώς αυτήν την ατομικότητα και θα την εξελίξει σε τέτοιο βαθμό ώστε η εσωτερική γνώση να αποκτήσει έρεισμα και να διεκδικήσει την θέση της στο πάνθεο της δημιουργίας.
Η τελευταία αυτή φάση είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της συνθήκης άνθρωπος.
Η ύπαρξη της ανάσας αυτής είναι που ενεργοποιεί στις κοσμικές μορφές τις δυνατότητες του να σκέφτονται, να αισθάνονται και να υπάρχουν σαν σώματα. Αυτά δηλαδή που αναφερόμαστε όταν λέμε πνεύμα, ψυχή και ύλη είναι καθαρά προϊόντα του Ουσιαστικού Επιπέδου και δεν αποτελούν μέρη της Υπερουσιαστικής φύσης. Είναι αρχές της Ουσίας.
Και επειδή οι αρχές από μόνες τους δεν μπορούν παρά να αλληλοεπιδράσουν, δημιουργούνται και άλλες τρεις ενδιάμεσες καταστάσεις. Το πνεύμα με την ψυχή δημιουργούν την Νοητική Κατάσταση του Όντος. Η ψυχή με την ύλη την Αισθητική Κατάσταση και το πνεύμα με την ύλη την Αιθερική Κατάσταση. Όταν λέμε κατάσταση εννοούμε ένα τρόπο δράσης διαφορετικό που προέρχεται από την συν-λειτουργία δύο αρχών. Σ’ αυτό το σύνολο αρχών και καταστάσεων είναι που έρχεται μια νέα κατάσταση από το Ουράνιο Κύκλο, ο γνωστός σαν θείος σπινθήρας, να προβληθεί. Η κατάσταση αυτή είναι το Υπερουσιαστικό Εγώ του Κοσμικού Όντος. Ο άνθρωπος έγινε επταδικός και από την στιγμή αυτή αρχίζει η πορεία επιστροφής της υπερουσιαστικής ακτίνας στην πηγή της.
Το κοσμικό ον που θα ταυτίσει την προσωπικότητά του με την ακτίνα αυτή, θα ζήσει αιώνια γιατί η Υπερουσιαστική Προσωπικότητα, το Υπερουσιαστικό Εγώ, αποτελεί Κατάσταση της Υπερουσίας. Όταν τα ουσιαστικά ερείσματα πάψουν να λειτουργούν σαν σύνολο, η κατώτερη προσωπικότητά τους θα σβήσει. Χώμα στο χώμα, ψυχή στην ψυχή.
Η γνωστή σε όλους μας «Πτώση» πού τοποθετείται σ’ αυτό το σκεπτικό;
Θα έλεγα ότι υπάρχουν δύο πράξεις δημιουργίας, η κάθε μία της οποίας θα δικαιολογούσε αυτόν τον τίτλο. Η πρώτη πράξη είναι αυτή κατά την οποία απ’ τον Απόλυτο Θεό γεννήθηκε η Υπερουσία και η Ουσία. Σε πολλές μυητικές σχολές ονομάζεται «Πνευματική Δημιουργία». Η δεύτερη πράξη είναι αυτή που η Υπερουσία μπαίνει σαν λειτουργία στην Ουσία και την αναγκάζει να ξεκινήσει την λειτουργία των νόμων. Αυτή η πράξη έχει με την σειρά της δύο φάσεις, την δημιουργία του πνεύματος, της ψυχής και της ύλης και την δεύτερη φάση που είναι η γέννηση της συνθήκης άνθρωπος. Το σύνολο της δεύτερης πράξης ας το ονομάσουμε «Κοσμογονία» και είναι αυτή που τα ιερά κείμενα με τον ένα ή άλλο τρόπο αναφέρουν σαν Πτώση.
Υπάρχει όμως πίσω από όλο το σχέδιο της δημιουργίας ένα τεράστιο «γιατί». Γιατί αυτή η πράξη ξεκίνησε και πού οδηγεί;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι απ’ το σύνολο του κύκλου που περιγράψαμε με πολύ απλοϊκό τρόπο, μόνο ένα τομέα μπορούμε μ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσουμε. Υπάρχει ένα ατελείωτο σύμπαν, υπάρχει ένας απροσδιόριστος αριθμός ουρανίων σωμάτων, υπάρχει έμβια ζωή και υπάρχει και ένα δημιούργημα, η συνθήκη άνθρωπος ή αλλιώς ένα Κοσμικό Ον. Υπάρχει δηλαδή ο Κόσμος και το Κοσμικό Ον. Αυτά είναι τα μόνα πάνω στα οποία μπορούμε να στηριχθούμε και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Κι’ επειδή δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό από την αρχή, αποδεχόμαστε κάποιες φιλοσοφικές ή μεταφυσικές αρχές που δείχνουν να μας ικανοποιούν. Τι ικανοποιούν; Μια εσωτερική γνώση που δεν πρέπει να είναι άλλη απ’ την γνώση που κουβαλάει ο θεϊκός σπινθήρας που κοιμάται βαθιά στο είναι μας τον ύπνο του δικαίου.
Αν σας έλεγα ότι γνωρίζω το «γιατί» θα έπρεπε χωρίς δεύτερη κουβέντα να με χαρακτηρίσετε υπερβολικά αφελή. Το «γιατί» μπορεί μόνο να συλληφθεί σαν ιδέα και με κάποιο τρόπο να προσπαθήσει κάποιος να το βάλει σ’ ανθρώπινες έννοιες ή και λέξεις. Η σύλληψη δεν είναι βέβαια άμοιρη λαθών. Πολλοί λένε ότι έχουν συλλάβει αυτή την πρώτη ιδέα αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει η ιδέα αυτή να ικανοποιεί και να ερμηνεύει το λιγότερο τα ανθρώπινα δρώμενα. Και αυτό είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να μας πείσει για το ποσοστό ορθότητας της ιδέας. Δυστυχώς, η αποδοχή έρχεται στο τέλος και όχι στην αρχή. Αυτό σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να καταστεί μοιραίο.
Ο άνθρωπος λοιπόν αναζητάει τον κώδικα ζωής που με πολύ απλά λόγια θα ονομάζαμε «βαθμό συνείδησης».
Και αυτός είναι ο τρόπος.