Έπιασα τα λίγο περίεργα θέματα και δεν βλέπω πως θα τα καταφέρω να ξεμπερδέψω από τους διάφορους φίλους μου που είτε είναι αγγελοκρουσμένοι, είτε αρχαιολάτρες. Άσε τώρα τους άλλους, τους επιστήμονες. Οι πιο δύσκολοι πάντως είναι οι αναγνώστες του Facebook. Τους ρωτάς κάτι και σου πετάνε ένα τσιτάτο κάποιου Κορεάτη φιλόσοφου που δεν τον ξέρει ούτε η μάννα του. Λες που λες ρε φίλε τσιτάτα, χάθηκαν οι δικοί μας; Όλα τα έχουν πει!
Προσπάθησα να ξεπεράσω την πιο μεγάλη βέβαια κατηγορία, τους αγαπησιάρηδες. Η αγάπη όλα τα συγχωρεί, η αγάπη όλα τα καταλαβαίνει και πολλά άλλα που η αλήθεια είναι πως κάνει ρίμα σε πολλά καψουροτράγουδα. Κάποιοι από τους φίλους μου ξέρω πως θα με διαγράψουν αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Να τους πω μόνο πως άλλο πράγμα είναι η αρετή της Αγάπης –και ό,τι μπορεί να κρύβει μια τέτοια προσέγγιση- και άλλο το συναίσθημα της αγάπης. Τώρα, αν κάποιος στο όνομα της αγάπης θέλει να σας δώσει ένα χαστούκι, απλά ΜΗΝ το ανεχθείτε.
Και έρχομαι στο θέμα μου. Θα ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα βάζοντας κάποια ερωτήματα και βγάζοντας απ’ αυτά κάποια συμπεράσματα. Ο αντίλογος είναι πάντα όχι μόνο θεμιτός αλλά και αναγκαίος.
Ο καλός Θεός, κάποια στιγμή και αφού τελείωσε με την δημιουργία, έφτιαξε τον άνθρωπο. Καμία αντίρρηση. Αναζητάμε τον συμβολισμό και όχι το απόλυτο μιας τέτοιας δήλωσης. Τους πρωτόπλαστους τους έβαλε στον Παράδεισο μαζί με τόσα άλλα όντα και καλούδια. Δηλαδή; Κατά δήλωση των ιερών βιβλίων, υπήρχαν όλα τα φυτά και όλα τα ζώα. Επίσης και άγγελοι αλλά κατά πως φαίνεται και δαίμονες μια και είναι γνωστό πως η Εύα είχε συνάντηση μ’ ένα τέτοιο ον. Ο χώρος δηλαδή αυτός είχε τα πάντα και τα πάντα ζούσαν εναρμονισμένα κάτω από την υψηλή καθοδήγηση της θεότητας που με τον δικό της τρόπο έλεγχε τα τεκταινόμενα.
Για κόλαση μέχρι στιγμής κουβέντα. Τα πλάσματα της κόλασης –όταν και αν εμφανίστηκαν ποτέ- βρισκόντουσαν κι αυτά στον Παράδεισο ή αλλιώς στον κήπο της Εδέμ.
Πρώτο συμπέρασμα: Παράδεισος και Κόλαση στην πρώτη φάση της δημιουργίας μοιραζόντουσαν τον ίδιο χώρο, τον κήπο της Εδέμ.
Όσοι στην συνέχεια μίλησαν για κόλαση και την περιέγραψαν, δεν αναφέρονται στον τρόπο που δημιουργήθηκε αλλά μόνο στο πως ήταν δομημένη. Όσο για ζώα, με εξαίρεση τον Κέρβερο και κάποια πλάσματα που επινόησαν οι κινηματογραφικοί παραγωγοί των ημερών μας, ούτε κουβέντα. Και βέβαια για φυτά ούτε λόγος. Αν μπορούσαν να το δικαιολογήσουν δεν θα έβαζαν ούτε ορυκτά, αλλά για το μυαλό μας η στερεά ύλη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρχει κάποιος χώρος, έστω και στην άκρη του πουθενά.
Τι έγινε όμως και οι πρωτόπλαστοι βρέθηκαν στην απέξω; Μπήκε στην μέση το φίδι. Θα διακινδυνεύσω μια σχετικά αυθόρμητη ερμηνεία. Η ελικοειδείς κίνηση του φιδιού προσομοιάζει με την έλικα του DNA αλλά και ο πρώτος εγκέφαλος του ανθρώπου, από τους αρμόδιους επιστήμονες, ονομάζεται ερπετο-εγκέφαλος. Μήπως, όταν οι πρωτόπλαστοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν επίπεδο λειτουργίας χρειαζόντουσαν να είναι προικισμένοι με αυτόν κι όλο το σκηνικό με το μήλο υποδηλώνει αυτήν ακριβώς την διαδικασία; Μήπως η μετακίνηση απ’ το επίπεδο των Ιδεών σ’ αυτό της εκφρασμένης δημιουργίας απαιτούσε να ακολουθηθεί μια διαδικασία που το πρώτο της βήμα ήταν η δημιουργία της Ιδέας του εγκεφάλου;
Και άντε και κατέβηκαν, που βρέθηκαν τα ζώα και τα φυτά;
Στην Γένεση λέει πως ο Θεός αφού έφτιαξε τον Αδάμ, του ζήτησε να δώσει ονόματα στα πάντα. Ο πρωτόπλαστος δηλαδή δίνει την ατομικότητα και την ύπαρξη σε κάθε τι που υπήρχε σαν ιδέα στον χώρο του κήπου της Εδέμ. Και τι κάνει αυτός μετά; Ντύνεται με σάρκα και κατεβαίνει κι αυτός.
Υποθετικό σενάριο: Οι πρωτόπλαστοι, συναποφασίζουν με τον Θεό την συνέχεια της δημιουργίας. Για να γίνει αυτό χρειάζεται αρχικά ν’ αποκτήσουν DNA [αρμόδιος γι’ αυτό είναι ο διάολος ή όπως αλλιώς ονομάζεται] και βέβαια και κάποιος ακόμα που θα τους δείξει τα κατατόπια [ο καλός άγγελος ή όπως κι αυτός πάλι μπορεί να λέγεται]. Φεύγουν λοιπόν από τον Κήπο της Εδέμ [Παράδεισο/Κόλαση] και βήμα βήμα δημιουργούν μια νέα κατάσταση ύπαρξης στην οποία και κυριαρχούν σαν Νους.
Και κάποια στιγμή, σ’ έναν μικρό πλανήτη, στην άκρη του πουθενά, εμφανίζονται οι άνθρωποι. Μάλλον εμφανίστηκαν και αλλού αλλά ας μείνουμε στα δικά μας. Η πτώση, αλλά και η διαδικασία ενσάρκωσής τους, δεν τους έχει αφήσει τίποτα παραπάνω από κάποια θολή ανάμνηση. Και για να μπορέσουν να διατηρήσουν την ψυχική τους ισορροπία, αρχίζουν να χτίζουν διάφορες ιστορίες. Ο κάθε λαός και τα δικά του. Στις ιστορίες αυτές μπαίνουν και οι ανά τους αιώνες εξουσιαστές και το όλο θέμα θυμίζει… καλύτερα να μην πω.
Ο σκοπός της δημιουργίας είναι η ένωση με τον θεό. Δηλαδή; Να ξαναγυρίσουμε πίσω; Πού; Στον κήπο της Εδέμ; Μα από εκεί δεν είναι που φύγαμε; Όχι θα μου πείτε, φύγαμε από το κομμάτι του που ήταν η κόλαση και θα γυρίσουμε στο κομμάτι του που είναι ο Παράδεισος. Και ξεχνάμε το πιο σοβαρό στοιχείο αυτού του παραμυθιού. Μια τέτοια επιστροφή προϋποθέτει ότι πρέπει να ξαναγίνουμε ζώα και για να μην παρεξηγηθώ –που θα παρεξηγηθώ- άλογα πλάσματα. Αυτός είναι ο στόχος μας; Η συμφωνία μας με τον Θεό ήταν να ξεκινήσουμε από εκεί και να προσπαθήσουμε να τον βρούμε.
Για ένα μόνο είμαι σίγουρος. Ο Θεός δεν βρίσκεται στα λόγια. Δεν βρίσκεται στο να δεθούμε κόμπο και να μπλέξουμε τις φτέρνες μας με τον αυχένα μας. Δεν βρίσκεται στο να επαναλαμβάνουμε μια λέξη μέχρι ν’ αποβλακωθούμε. Δεν βρίσκεται στον να λέμε “Αμήν” κάθε φορά που κάποιος λέει “Δόξα σοι ο Θεός”. Αν ο Θεός βρισκόταν στον δρόμο της επιστροφής, δεν έπρεπε να μας αφήσει να φύγουμε. Δεν φύγαμε λοιπόν για να ξαναγυρίσουμε. Τέτοιες διαδικασίες χωρίς νόημα δεν προβλέπονται στην δημιουργία, φύγαμε για να πάμε αλλού.
Για πού; Δεν ξέρω. Μπορώ μόνο να εικάσω και μάλιστα μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Και η εικασία μου είναι πως το ταξίδι είναι ένα ταξίδι συνειδητότητας. Ξεκινήσαμε από το ασυνείδητο και κατευθυνόμαστε στο υπερσυνειδητό. Αλλά όποιος ξέρει ας μας πει το πως θα μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο, γιατί αγαπητοί μου φίλοι μάλλον χρειάζεται κάτι παραπάνω απ’ αυτό που πιστεύουμε ότι κάνουμε με τις καθημερινές μας πράξεις.
Και αυτός είναι ο τρόπος.