Και αν δεν έχουν πει -και όχι μόνο οι άλλοι αλλά κι εγώ-, τόσα και τόσα για την ψυχή! Το κακό όμως είναι πως το συγκεκριμένο θέμα θυμίζει το παιδικό παιχνίδι με το δαχτυλίδι. Τα παιδιά βάζουν τις παλάμες τους αντικριστά και τραγουδάνε: Που ‘ντο, που ‘ντο το δαχτυλίδι; Ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις! Δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, το δαχτυλίδι που ζητείς!
Βάλτε την λέξη «ψυχή» στην θέση του δαχτυλιδιού και θα δείτε πως έχω δίκιο.
Για να κλείσουμε λοιπόν το θέμα –τουλάχιστον όσοι με διαβάζετε να καταλαβαίνετε τι λέω-, και μια που όπως έχουμε όλοι μας παραδεχτεί την λέξη «ψυχή» ο κάθε πικραμένος την χρησιμοποιεί κατά βούληση, ας πούμε μερικά πράγματα ακόμα.
Κάποια στιγμή, στις απαρχές της δημιουργίας –όχι θα μου γλυτώνατε!-, υπήρχε μόνο μια δύναμη, μια ενέργεια και τίποτα άλλο. Και τότε κάτι έγινε κι αυτή η υπερνοητική δύναμη ξύπνησε. Κι απόκτησε μια δεύτερη δυνητικότητα, να αντιπαρατίθεται στον εαυτό της μέσα από μια συμπύκνωση των ίδιων της των στοιχείων.
Τί μπορεί όμως να γίνει όταν τα δύο αυτά στοιχεία στέκονται αντιμέτωπα το ένα απέναντι στο άλλο; Δημιουργείται μια τρίτη κατάσταση στην δημιουργία που έχει στοιχεία κι από τις δύο προηγούμενες καταστάσεις και που λειτουργεί σαν αναγκαστικός συνδετικός κρίκος.
Και μόνο τότε ήταν που ξεκίνησε η δεύτερη δημιουργία, αυτή των κόσμων. Το σύμπαν, τα σύμπαντα, οι παράλληλοι κόσμοι ή ό,τι άλλο φανταστείτε, είναι προϊόντα αυτών των τριών καταστάσεων της μίας και μοναδικής αρχής. Και τα ονόματα που επικράτησαν γι’ αυτές τις καταστάσεις είναι: Παγκόσμιο πνεύμα, παγκόσμια ύλη και η ενδιάμεση κατάσταση, η παγκόσμια ψυχή.
Και μια φορά ακόμα η ερμηνεία της λέξης «κατάσταση»: Κατάσταση είναι ένας διαφορετικός τρόπος του είσθαι και φαίνεσθαι μιας ή περισσοτέρων αρχών.
Κι έτσι έχουμε τις καινούργιες αρχές, το Πνεύμα, την ΄Ύλη και την Ψυχή, που σαν ένα αμάλγαμα αποτελούν την μοναδική πρώτη ύλη της δημιουργίας. Πουθενά δεν θα βρείτε μόνο του πνεύμα, ή ύλη, ή και ψυχή. ΔΕΝ χωρίζονται, έχουν κοινή καταγωγή και είναι διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας πρώτης αρχής.
Για ποιά λοιπόν ψυχή των τεθνεώτων αδελφών μας ή για ποιο πνεύμα μιλάμε; Πού χωράνε αυτές οι έννοιες μέσα στην πραγματικότητα που κυριολεκτικά μας πνίγει με την καθημερινότητά της;
Κάτι άλλο λοιπόν συμβαίνει που πρέπει να το ανακαλύψουμε. Έχω ξαναπεί γι’ αυτό, αλλά αυτό είναι το καλό όταν γράφεις άρθρα, μπορείς να επαναλαμβάνεσαι άφοβα μέχρι να σε πάρουν με τις πέτρες.
Η ζωή, δανείζεται απ’ αυτές τις αρχές του επιπέδου της δημιουργίας που αντιλαμβανόμαστε, μικρά κομμάτια, που τα οικειοποιείται για όσο χρόνο υπάρχει στην συγκεκριμένη της μορφή.
Κι έτσι αυτό που λέμε ζωή έχει το ατομικό του πνεύμα, την ατομική του ύλη και βέβαια και την ατομική του ψυχή. Όταν η παρέα αυτή τα σπάσει, όλα ξαναγυρνάνε στις αρχές τους.
Δεν έχει νόημα να πω περισσότερα πάνω στο θέμα της αρχικής μου σκέψης –κλεμμένης ούτως ή άλλως. Όλα εξάλλου είναι θεωρίες που είτε τις αποδέχεσαι, είτε τις απορρίπτεις και υιοθετείς μια πιο σωστή, όπως ας πούμε ότι «τα πάντα είναι ατμός και χάνονται, by Θρασύβουλας» ή ότι οι πεθαμένοι κάνουν βόλτες τριγύρω μας κι όταν βαρεθούν να μας παίρνουν μάτι, παρακολουθούν κινηματογραφικές ταινίες.
Για μένα η απάντηση βρίσκεται στην μέση. Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, όλα χρειάζονται τον χρόνο τους για να αποδοθούν στις αρχές της καταγωγής τους. Το σώμα κάνει περίπου τρία χρόνια να διαλυθεί. Όταν το καίμε, την κάνει για αλλού με την μία. Το πνεύμα τώρα κανένας δεν ξέρει πόσο ακριβώς χρειάζεται αν και φαντάζομαι ότι κι αυτό θα θέλει τον χρόνο του. Αποδίδει τις ιδιότητες που είχε αναπτύξει σαν νόηση στο γενικότερο σύνολο και με πλάγια βηματάκια την κάνει κι αυτό. Η ψυχή τώρα –και μιλάω για την ατομική ψυχή-, λογικά κάπου θα βρίσκεται μέχρι οι εταίροι της να διαχωριστούν για τα καλά.
Νάτα, νάτα, τ’ αραπάκια, πως πηδούν τα ποταμάκια! (Τσιτάτο της προπολεμικής εποχής).
Αυτήν την ψυχή είναι που παίρνει ο Χάρος και την συνοδεύει στον κάτω ή πάνω κόσμο –διαλέγετε και παίρνετε. Αυτή η ψυχή είναι που είναι γεμάτη με τα συναισθήματά μας και όχι μόνο. Αυτή είναι που πρέπει με στην σειρά της να καθαρθεί πριν αποδοθεί για επανάχρηση, όχι σαν μονάδα ατομική αλλά σαν μια σταγόνα που ξαναχύθηκε στον ωκεανό της παγκόσμιας ψυχής. Αν η κάθαρση για κάποιους λόγους δεν γίνει σωστά –αν δηλαδή το καθαριστήριο εκείνη την ημέρα ξεμείνει από πλυστικά υγρά-, μπορεί κάποιος άλλος άνθρωπος που θα γεννηθεί να λέει: Κάτι θυμάμαι ρε παιδιά, μην βαράτε όλοι μαζί! Όμως δεν είναι δικές του αυτές οι συναισθηματικές αναμνήσεις, είναι αναμνήσεις που έχουν μείνει σαν λεκές στην παγκόσμια ψυχή.
Αρκετά γιατί μάλλον βαρεθήκατε!
Υπάρχει μόνο κάτι ακόμα που πρέπει να πούμε. Αν η δημιουργία έχει γίνει για πλάκα, τότε όλα τελειώνουν εδώ. Αν όμως υπάρχει κάτι που υποβόσκει και της δίνει νόημα, αυτό πρέπει να αναζητηθεί σε κάποια επιπλέον ιδιότητα που με κάποιο τρόπο έρχεται και κάθεται πάνω στην μορφή ζωής που σχηματίζεται. Κι όταν αυτό μπορεί να γίνει, τότε η καινούργια μορφή για την οποία μιλάμε σημαίνει πως έχει εξελιχθεί τόσο όσο χρειάζεται για να την υποδεχθεί.
Αυτή η μορφή, είναι η μορφή «άνθρωπος» -που θα πρέπει λογικά να βρίσκεται διάσπαρτη σ’ όλη την δημιουργία-, κι αυτό που έρχεται και κατσικώνεται μέσα της είναι ο λεγόμενος «Θείος Σπινθήρας».
Αυτός μας κάνει ανθρώπους, αυτός μας δίνει σκοπό, αυτός είναι που πρέπει να αναζητηθεί και τελικά να εντοπιστεί στο είναι μας. Αυτόν είναι που πρέπει σε τελευταία ανάλυση να υπηρετούμε. Αυτός είναι το Εγώ μας και όχι κάποια εγωιστική λειτουργία της νόησης.
Για επιδόρπιο λοιπόν διαλέξτε μια ψυχή σε πακέτο. Απολαύστε την με την ησυχία σας στο σπίτι σας το βράδυ. Μην φάτε όμως προηγουμένως βαριά για να την ευχαριστηθείτε. Υπάρχει σε πολλές και διάφορες γεύσεις. Οι πιο γνωστές είναι σε κρέμα και σε σοκολάτα. Τώρα αν η όρεξή σας τραβάει κάτι πιο βαρύ, λυπάμαι αλλά το κατάστημα που σερβίρει «σπινθηροβόλες» γεύσεις, παραμένει προς το παρόν κλειστό για τους περισσότερους. Ας προσέχατε και ας ψωνίζατε όσο ήταν ανοικτό. Το γαμη^&νο όμως έχει πολύ περίεργο ωράριο εργασίας. Είναι κάποιες στιγμές μόνο ανοικτό για τον καθένα μας.
Επί του πειστηρίου: Ο καθένας μπορεί να ταυτίσει το εγώ της προσωρινής του ύπαρξης με όποια μορφή θέλει. Μην ζητάτε όμως περί την τελευτή του βίου σας ν’ αλλάξετε όχημα. Ό,τι διάλεξες όταν μπορούσες, το διάλεξες. Την τύχη του θ’ ακολουθήσεις. Δεν χρειάζεται κόπος, χρειάζεται τρόπος!