Πάμε πάλι από την αρχή. Αλλ’ αυτήν την φορά θα προσπαθήσω να μείνω στο εδώ και τώρα. Σαφώς όλοι μας εμφορούμαστε από υψηλές μεταφυσικές ιδέες, αλλά μήπως πρέπει να δούμε τα πράγματα κατάματα; Μήπως πρέπει να πάψουμε να λέμε ασυναρτησίες γιατί αυτές μας οδηγούν σε αδιέξοδα;
Έχω μιλήσει με αρκετούς από αυτούς που μιλάνε για το “εμείς” και την “αγάπη στον πλησίον” και δυστυχώς ενώ έχουν δίκιο, μένουν σε μια καθαρά ουτοπική προσέγγιση του θέματος.
Θα προσπαθήσω να γίνω πιο σαφής.
Πάω στα μαθηματικά και επικεντρώνομαι στην ιδέα του Συνόλου. Σύνολο είναι μια συλλογή διακεκριμένων αντικειμένων. Ο ορισμός δεν είναι δικός μου. Αν τώρα για παράδειγμα ζωγραφίσουμε έναν κύκλο και πούμε ότι αυτός είναι ένα σύνολο, αυτό δεν στέκει, εκτός και αν μέσα του ορίσουμε κάποια πράγματα ή και ιδέες. Αν για παράδειγμα βάλουμε μέσα του χρωματιστές τελείες, τότε ο κύκλος είναι ένα σύνολο από χρωματιστές κουκίδες. Η οικογένεια είναι ένα σύνολο, μια τάξη με μαθητές είναι ένα σύνολο, κοκ.
Το περίφημο “εμείς” αγαπητοί μου φίλοι, είτε σας αρέσει είτε δεν σας αρέσει, είναι κι αυτό ένα ΣΥΝΟΛΟ!!! Αποτελείται από μια συλλογή διακεκριμένων αντικειμένων όπως είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν εμάς. Αν ΕΜΕΙΣ είμαστε ΜΗΔΕΝΙΚΑ, τότε το καταπληκτικό σας σύνολο του ΕΜΕΙΣ είναι μια μπούρδα και μισή γιατί απλά είναι ΑΔΕΙΟ!
Τα σύνολα όμως έχουν ένα πρόβλημα. Οι ιδιότητές τους, που γι’ αυτές το αναγνωρίζουμε, είναι το άθροισμα των ιδιοτήτων των επιμέρους μερών τους. Ένα σύνολο από άσπρα μπαλόνια χρωματικά περιλαμβάνει ένα μόνο χρώμα, άρα χαρά στο πράμα! Όταν όμως τα μπαλόνια έχουν πολλά χρώματα, τότε το σύνολο αποκτά μια ποικιλότητα αξιοζήλευτη.
Η πρώτη μας λοιπόν υποχρέωση στην προσπάθεια να διαμορφώσουμε σταδιακά το σύνολο του ΕΜΕΙΣ, προβλέπει να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε διακεκριμένα ΕΓΩ που να μπορούν να ενταχθούν στο επιδιωκόμενο σύνολο. Τόσο απλά. Θα μου πείτε πως το θεωρείτε αυτονόητο, ε, δεν είναι! Πρέπει να το εξηγήσετε!
Προτού συνεχίσω όμως ας δούμε και τον έτερο Καππαδόκη της σημερινής μου ανάρτησης, την αγάπη. Όχι, δεν θα σας κάνω την χάρη να μείνω σε γενικολογίες. Η εντολή είναι ξεκάθαρη: Αγαπάτε αλλήλους. Η δεύτερη αυτή λεξούλα που συνοδεύει την τόσο γνωστή ρήση, τί σημαίνει;
Στο λεξικό γράφει: αλλήλων, γεν. πληθ. (η ονομ. θεωρείται αδύνατη)• δοτ. ἀλλήλοις, -αις, -οις• αιτ. ἀλλήλους, -ας, -α•δυικ. γεν. και δοτ. ἀλλήλοιν, Επικ. ἀλλήλοιϊν, αναδιπλ. από το ἄλλος, ο ένας με τον άλλο, ο ένας στον άλλο, σε Όμηρ. κ.λπ.
Πόσες φορές όμως δεν έχουμε ακούσει την συγκεκριμένη φράση της Καινής Διαθήκης (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 13, §34,35); Και πόσο αλήθεια οι ερμηνευτές δεν λένε τα δικά τους; Αυτό όμως που γράφει στο σχετικό ευαγγέλιο είναι το παρακάτω:
«Εντολή καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους. Καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις.» Απόδοση: Εντολή καινούργια δίδω σε εσάς, ν’ αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Όπως αγάπησα εσάς έτσι και εσείς ν’ αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Έτσι θα γνωρίσουν άπαντες ότι είστε δικοί μου μαθητές, εάν αγάπη έχετε ο ένας για τον άλλον.
Δηλαδή τους είπε να έχουν αγάπη και ομόνοια μεταξύ τους οι μαθητές. Η αλήθεια είναι ότι το «Αγαπάτε αλλήλους» δεν είναι μία έκφραση γενικευμένη, μία εξαγγελία προς ένα πλήθος πιστών, μία συμβουλή, ένα δίδαγμα για όλη την ανθρωπότητα. Είναι μία πρόταση που είχε συγκεκριμένους αποδέκτες και αυτοί ήταν οι 12 Μαθητές του. Ο Ιησούς ήταν αδύνατο να δώσει μια κούφια εντολή.
Τί έχουμε τελικά;
Ένα “Εμείς” χωρίς περιεχόμενο και μια “Αγάπη” που από την φύση της ανθρωπότητας αποκλείεται να είναι καθολική.
Είναι λάθος αυτές οι έννοιες; ΟΧΙ, δεν λέω κάτι τέτοιο. Αυτό που λέω είναι ότι ανήκουν στον χώρο του μη εφικτού. ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΦΙΚΤΕΣ πρέπει να κάνουμε σαν άνθρωποι προηγουμένως πολλά βήματα.
Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. Σοφή κουβέντα. Αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, πως στον πο#$%ο θ’ αγαπήσουμε τον ΠΛΗΣΙΟΝ μας; Όχι τον φουκαρά που αγνοούμε την ύπαρξή του στην άλλη άκρη του κόσμου, τον πλησίον μας. Για εκείνον αυτό που χρειάζεται είναι σεβασμός, κάτι που θα δούμε άλλη φορά. Η πράξη όμως αυτή που μας απασχολεί είναι πράξη μαγείας.
Περικλείει δυο διαδικασίες.
Η πρώτη διαδικασία είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Γιατί ο εαυτός μας κάνει αυτά που κάνει; Η δεύτερη διαδικασία είναι να τον συγχωρέσουμε αφού βεβαιωθούμε ότι δεν θα επαναλάβει τα ίδια λάθη. Η λέξη “μαγεία” που έγραψα είναι απόλυτα συνειδητή. Αν λειτουργήσουμε με τον τρόπο που μόλις περιέγραψα, θ’ αρχίσουμε να νοιώθουμε την πολλαπλότητα της ύπαρξής μας. Και ξέρετε τί θα γίνει τότε; Θα προβάλει το Εγώ και θα πάρει στην συμβιωτική μας ύπαρξη την θέση που του αρμόζει. Όχι το εγώ του εγωισμού αλλά το Εγώ της προσωπικότητας. Και είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό το Εγώ είναι που μας κάνει ξεχωριστές οντότητες που αν και όταν ενταχθούμε στο σύνολο του “Εμείς” θα μπορέσουμε να του δώσουμε υπόσταση.
Άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα, με εκμηδενισμένη την αίσθηση της ύπαρξης σε μια δήθεν ταύτιση με το θείο, δυστυχώς δεν κάνουν ούτε για πρώτη ύλη για τις γενιές που έρχονται. Κοινώς είναι για…