Θα περίμενε κανείς όλοι αυτοί οι κατ’ επίφαση μυητικοί σχηματισμοί της Νέας Εποχής να έχουν προσαρμόσει τις διδασκαλίες τους στα ευρήματα της σύγχρονης επιστήμης. Θα περίμενε κανείς να μην μιλάνε για αγάπη και να δείχνουν με επιμονή την καρδιά ή όταν αναφέρονται στην απαρχή των ιδιοτήτων που ο άνθρωπος κουβαλάει σαν ένστικτα να μην τα εντοπίζουν στο κάτω μέρος του κορμού ή στην κοιλιακή χώρα. Θα περίμενε κανείς να έχουν καταλάβει τον ρόλο που παίζουν τα εγκεφαλικά κύτταρα καθώς και τα επιμέρους εγκεφαλικά τμήματα και να προσπαθήσουν να προσαρμόσουν τα λεγόμενά τους στις αλήθειες αυτές. Θα περίμενε κανείς να διαβάσουν ή και να μελετήσουν τα επιτεύγματα της σύγχρονης ψυχολογίας και ν’ αναθεωρήσουν τις μεγάλες αλήθειες που κρύβονται στα κείμενα του εσωτερισμού, όχι απορρίπτοντάς τα, αλλά τοποθετώντας τα στις νέες βάσεις.
Γιατί η αλήθεια είναι πως οι μυητικές αλήθειες είναι διαχρονικές και το μόνο που αλλάζει είναι τα συμπεράσματα που ο σύγχρονος μυημένος πρέπει να βγάζει από αυτές.
Στον εσωτερισμό δεν λέει πουθενά ότι η καρδιά είναι το κέντρο της αγάπης και αν κάποιοι αναφέρουν κάτι παρόμοιο δεν έχουν διαβάσει τα σωστά κείμενα. Η καρδιά είναι ένας μυς όπως είναι και το στομάχι και τόσοι άλλοι. Όπως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς καρδιά, έτσι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς πνεύμονες, χωρίς εγκέφαλο, χωρίς δέρμα, χωρίς διάφορα όργανα που δεν γνωρίζω, γιατί δεν είμαι γιατρός.
Γιατί λοιπόν όλη αυτή η φασαρία με τα διάφορα ενεργειακά κέντρα (chakras) και τί διαφαίνεται πίσω από αυτά; Μην θεωρήσετε ότι απορρίπτω την ύπαρξη αυτών των κέντρων, όχι. Τα κέντρα αυτά είναι επιμέρους τμήματα του αδενικού μας συστήματος και πολύ σωστά θεωρούνται ως κέντρα που πρέπει να λειτουργούν σωστά. Δεν είναι όμως η καρδιά ένα τέτοιο κέντρο αλλά ο θύμος αδένας. Δεν είναι η κοιλιά αλλά τα επινεφρίδια και άλλοι αδένες που κατοικοεδρεύουν στο κεντρικό μέρος του σώματός μας.
Γιατί όμως όλοι τους –ή σχεδόν όλοι τους- λένε πώς ήρθε ο καιρός ν’ ανέβει το επίπεδο της εξέλιξης του ανθρώπου από το κέντρο της κοιλιάς στο κέντρο της καρδιάς; Μήπως πίσω απ’ αυτό κρύβεται η ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος να περάσει από το συνειδησιακό επίπεδο που κάνουν κουμάντο τα ένστικτα σ’ αυτό που κάτι υψηλότερο θα πρέπει να βρεθεί στο τιμόνι της ανθρώπινης μετάλλαξης; Είμαστε οι ορμόνες μας και εάν ναι, τί πρέπει να γίνει; Αρκεί η προσπάθεια να ηρεμήσουν οι αδένες μας; Εάν πεινάμε, είναι λογικό να πρέπει να φάμε. Εάν αυτό που τρώμε κορέσει την πείνα μας αλλά είναι δηλητήριο, θα χορτάσουμε την πείνα μας αλλά θα πεθάνουμε στην συνέχεια.
Οι επιστήμονες πλέον μιλάνε για την δύναμη της θέλησης στο να αλλάζει τις εγκεφαλικές συνάψεις ώστε να έρθει σαν αποτέλεσμα και η ποθητή εξομάλυνση στο ορμονικό και όχι μόνο σύστημα του οργανισμού μας. Θα περίμενε κανείς ακόμα να έχει δοθεί απ’ τις μυητικές ομάδες της νέας εποχής η σημασία της δραστηριότητας των κυμάτων Άλφα και να μην αναφέρονται σ’ αυτά σαν σε μια κάποια αόριστη δόνηση που αρκεί το να κλείσουμε τα μάτια μας και όλα να μπουν σε τάξη. Τί κάνουν αυτά τα κύματα και γιατί είναι τόσο σημαντικά στον διαλογισμό; Οι σύγχρονοι τουλάχιστον επιστήμονες παλεύουν ν’ αποκρυπτογραφήσουν την λειτουργία του εγκεφάλου και αρκετοί απ’ αυτούς έχουν το θάρρος να μιλάνε για το φάντασμα που κατοικεί στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Πού λοιπόν πρέπει να επικεντρωθεί η προσπάθεια του σύγχρονου αναζητητή; Γιατί οι λεγόμενες καλές πράξεις μας βοηθούν, ενώ οι πράξεις μίσους ή κακίας έχουν αρνητικά αποτελέσματα; Γιατί οι καλές πράξεις αρκετές φορές είναι αντίθετες στις επιταγές των βασικών μας ενστίκτων;
Τα ερωτήματα του σύγχρονου στοχαστή είναι πολλά και απευθύνονται και προς τις δύο κατευθύνσεις, και προς τους μυητικούς σχηματισμούς και προς τον επιστημονικό κόσμο. Ήρθε ο καιρός (;) η μία ομάδα να πάρει πληροφορίες από την άλλη. Οι επιστήμονες να διευρύνουν την ατραπό της μύησης με την επιστημονική τους έρευνα, και η μύηση να πετάξει στα σκουπίδια παλιές ερμηνείες υιοθετώντας τις νέες.
Δυστυχώς ο σύγχρονος μελετητής βρίσκεται στην μέση και όσο οι δύο αυτές κυρίες αρνούνται να συνεργαστούν, πρέπει από μόνος του να κάνει πράξη την μεγάλη αυτή ανάγκη. Αυτός είναι κι ο λόγος που κατά την γνώμη μου η εξελικτική πορεία είναι αργή και έχει πολλά πισωγυρίσματα.
Πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε σε αυτό που ο Καίσλερ ανέφερε σαν «Φάντασμα στην ανθρώπινη μηχανή». Σ’ αυτό το κάτι που ελέγχει κατά βάση το σύνολο και όχι μόνο τον εγκέφαλο και μέσω αυτού την ανθρώπινη λειτουργία. Και αυτό το φάντασμα είμαστε εμείς, το Εγώ, που η αναζήτησή του βρίσκεται πέρα απ’ το ανθρώπινο Είναι και που η αποδοχή του είναι το πρώτο βήμα μας. Η ταύτισή μας μ’ αυτό θα μας δώσει την δύναμη να κατανοήσουμε την λειτουργία μας για να μπορέσουμε στην συνέχεια να ασχοληθούμε με την εξέλιξή μας. Και βέβαια η σωστή λειτουργία των αδένων μας, είναι μια βασική ανάγκη.
Τί γίνεται όμως αν κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό; Τί γίνεται δηλαδή αν ο θυρεοειδείς αδένας έχει πρόβλημα –πράγμα συχνό στις γυναίκες από κάποια ηλικία και μετά-, αυτό σημαίνει πως η εξελικτική πορεία είναι απαγορευτική γι’ αυτές αφού το ενεργειακό κέντρο του λαιμού είναι αυτός ακριβώς ο αδένας; Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο είναι ανόητος. Η μεγάλη αλλαγή στο εξελικτικό γίγνεσθαι γίνεται συνήθως στην τρίτη ηλικία (όχι υποχρεωτικά), τότε που συνήθως οι λειτουργίες του σώματός μας, μία μία μας εγκαταλείπουν. Επομένως;
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που νομίζω ότι δίνει μια εξήγηση. Εάν έχετε ένα παλιό αυτοκίνητο και θέλετε να κάνετε μια μεγάλη απόσταση, υπάρχει περίπτωση να μην το καταφέρετε. Εάν όμως γνωρίζετε το πρόβλημα του αυτοκινήτου σας, και λάβετε τα κατάλληλα μέτρα, να είσαστε σίγουροι ότι θα σας πάει όπου θέλετε. Εάν για παράδειγμα καίει λάδια, καλό είναι να ελέγχεται τα λάδια σας συχνά και να συμπληρώνεται με καινούργια λάδια όταν χρειάζεται. Δηλαδή η γνώση είναι αυτή που θα μας πάει στον σκοπό μας και όχι το όχημα που θα χρησιμοποιήσουμε. Παίζει κι αυτό το ρόλο του αλλά ένα καλό όχημα δεν είναι πανάκεια. Εάν έχουμε μάθει να οδηγούμε μόνο αυτόματο αυτοκίνητο και μας δώσουν ένα καινούργιο με κανονικές ταχύτητες, κατά πάσα περίπτωση θα το διαλύσουμε μέχρι να μάθουμε πως λειτουργεί. Η γνώση όμως για την οποία όλοι κόπτονται δεν είναι αυτό που με άλλα λόγια αναφέρεται σαν σοφία. Είναι μια μικτή κατάσταση αγάπης-σοφίας, γιατί αυτές οι δύο στο κοσμικό επίπεδο δεν μπορούν να διαχωριστούν.
Πρέπει λοιπόν να σκύψουμε στον εαυτό μας και απαλλαγμένοι από περιορισμούς που τόσο ο εσωτερισμός όσο και η επιστήμη μας επιβάλλουν, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την λειτουργία του ανθρώπου όπως αυτή προβλέπετε από τον σκοπό της δημιουργίας μας και όχι σαν υπαρξιακό αυτοσκοπό. Έτσι θα δούμε τι σημαίνει ανθρώπινος οργανισμός, θα τον αγαπήσουμε γι’ αυτά που μας δίνει, θα πάψουμε να τον δηλητηριάζουμε, θα πάψουμε να καταστρέφουμε το περιβάλλον μας αφού κι αυτό είναι μέρος του οργανισμού μας, θα πάψουμε να εντοπίζουμε την προσοχή μας σε χωρίς περιεχόμενο κατ’ επίφαση μυητικές πράξεις και τέλος θα πάψουμε να δεχόμαστε κατά γράμμα τις προσταγές της επιστήμης εάν προηγουμένως δεν είμαστε σίγουροι ότι συμβαδίζουν με το καλό της ύπαρξής μας.
Τελευταία αναφερθήκαμε στην διαδικασία του διαλογισμού. Είναι κατά την γνώμη μου ο μόνος δρόμος για να επιτύχουμε την πολυπόθητη αυτή γνώση της αναγνώρισης του Εγώ. Για όνομα του Θεού όμως, ας διαβάσουμε κανένα βιβλίο για αυτήν την διαδικασία και ας μην αφηνόμαστε στα λεγόμενα του καθενός. Ας μάθουμε να συνδυάζουμε τις πληροφορίες που μας δίνουν οι διάφοροι φορείς. Μόνο έτσι θα βγούμε κερδισμένοι γιατί μόνο έτσι θα μείνουμε ελεύθεροι, και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει περίπτωση να μας αποκαλυφθεί το Εγώ. Εάν γνωρίζουμε τι γίνεται κατά τον διαλογισμό, είμαστε συνειδητοί κι αυτό νομίζω είναι αρκετή μαρτυρία για να καταλάβουμε ότι η συνείδηση είναι το ζητούμενο. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.
Πριν κλείσω ας επανέλθω για λίγο στα περίφημα συναισθήματά μας, και ας δούμε τι σημαίνει το ανέβασμα της συνείδησης απ’ το κέντρο της κοιλιάς σ’ αυτό της καρδιάς. Αν αποκρυπτογραφήσουμε αυτήν την πρόταση θα δούμε ότι περικλείει την ανάγκη να ελέγξουμε την συναισθηματική μας νοημοσύνη και όχι να την καταπνίξουμε. Τα συναισθήματά μας ελέγχονται κατά τους επιστήμονες από την αμυγδαλή του εγκεφάλου που είναι και από τα πιο παλιά όργανα/τμήματα του εγκεφάλου μας. Βλέπετε ο εγκέφαλος μας δεν είναι ένα όργανο. Είναι ένα άθροισμα περιοχών με διαφορετική λειτουργία το καθένα που αναπτύχθηκε σε διαφορετικό χρόνο στην μακραίωνη ιστορία του ανθρώπου. Ήρθε ο καιρός να ασχοληθούμε λοιπόν με τις επιμέρους του λειτουργίες ώστε να καταλάβουμε το πώς και το γιατί το Εγώ χειρίζεται αυτό το σπουδαίο όργανο που μας κάνει σαν όντα ξεχωριστά. Και δεν εννοώ ν’ αποκτήσουμε τις γνώσεις που έχει ένας ειδικός επιστήμονας, αλλά να γνωρίζουμε σε γενικές γραμμές αυτά που σαν ερευνητές πρέπει να ξέρουμε ώστε συνδυάζοντάς τα με την εσωτερική γνώση, να μπορέσουμε να βιώσουμε την ύπαρξη του Εγώ ώστε στην συνέχεια να μπορούμε να πούμε «Εγώ Ειμί».
Εγώ Ειμί ο εαυτός, που χρησιμοποιώντας το σώμα στο σύνολό του θα μπορέσω να ολοκληρώσω τον σκοπό της ύπαρξής μου. Εγώ Ειμί ο εαυτός, που χρησιμοποιώντας τα συναισθήματά μου θα βιώσω την έκφραση της αγάπης που κινεί το σύμπαν. Εγώ Ειμί ο εαυτός, που χρησιμοποιώντας την νόηση θα καταλάβω το πλάνο της δημιουργίας ώστε να συνειδητοποιήσω την θέση μου μέσα του. Εγώ Ειμί.
Και για να τελειώσω όπως ξεκίνησα, Εγώ Ειμί και ξερό ψωμί!
Επί του πιεστηρίου: Για την κυριαρχία -και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε- χρειάζονται τρεις δραστηριότητες. Στο σώμα μας, περιστολή, στην ψυχή μας συγκέντρωση και στο πνεύμα μας διαλογισμός.