Αυτό που δεν λένε είναι το ποιοι χάνονται. Αν μιλάνε για την πάρτη τους, σωστά μιλάνε. Αν πάλι εννοούν εμάς, μαύρο φίδι που τους έφαγε. Η αλήθεια πάντως είναι πως είναι πολύ πιασάρικο τσιτάτο. Και δεν θα είχα αντίρρηση όχι μόνο να το λένε αλλά και να το εφαρμόζουν αν δεν κρυβόταν μια ολόκληρη βιομηχανία παραπληροφόρησης από πίσω του.
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Ο λόγος πάντα περί του επέκεινα γιατί ό,τι και να λένε οι διάφορες ομάδες που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, τίποτα δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα που ζούμε. Ακόμα και όλες οι «φιλοσοφικές» ομάδες με όσα προτείνουν, σαν στόχο δεν έχουν την εδώ πραγματικότητα εκτός ίσως από ένα μικρό τους κομμάτι που αποσκοπεί στην διαμόρφωση ενός πιο δίκαιου κοινωνικού πλαισίου. Και αν διατείνονται κάτι το διαφορετικό, απλά ψάξτε το. Αυτά που λένε ανήκουν στην σφαίρα του εξωπραγματικού. Το «γνώθι σ’ αυτόν» όμως για το οποίο όλες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, έχει άλλον σκοπό.
Και για να γίνω πιο σαφής, η πραγματικότητά μας δεν καθορίζεται από τρεις διαστάσεις και ο χρόνος δεν αποτελεί ποιητική αδεία απλά την τέταρτη διάσταση γιατί σώνει και καλά κάποιοι θέλουν να είμαστε όντα της 4ης διάστασης. Αυτό είναι σκόπιμο και είναι κάτι που ανοίγει την πόρτα ώστε εξελικτικά ν’ αναζητήσουμε την 5η διάσταση. Και ποια μπορεί να είναι η 5η διάσταση; Τίποτα περισσότερο από ένα λογοπαίγνιο.
Ανεβαίνουμε διαστάσεις, κατεβαίνουμε διαστάσεις, ούτε ασανσέρ να είμαστε. Και δυστυχώς επιμένουμε αδιαφορώντας για τους κανόνες της κοινής λογικής. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι πιο αδόκιμος όρος από αυτόν της 5ης διάστασης, δεν υπάρχει. Θα μου πείτε, και τι μας νοιάζει! Προφανώς τίποτα. Την γνώμη μου λέω και είναι κρίμα γιατί πολλοί και πολλές από αυτούς που χρησιμοποιούν τον όρο, κάτι έχουν να πουν και το χάνουν σε ασήμαντες λεπτομέρειες. Αυτό όμως θα το δούμε από κοντά μια άλλη φορά.
Αυτός που σωστά τοποθέτησε την πραγματικότητά μας είναι ο Γιουγκ που έλεγε πως σαν ανθρωπότητα πρέπει να καταλάβουμε πως το σύμπαν δεν το χαρακτηρίζουν οι τρεις διαστάσεις του χώρου και ο χρόνος, αλλά τρεις άλλες έννοιες που είναι ο χώρος, ο χρόνος και η αιτιότητα. Τώρα δεν παίρνω όρκο πως έτσι ακριβώς το είπε, δεν ήμουν μπροστά, αλλά όπως και να το είπε, εμένα μου ακούγεται σαν πολύ ακριβές.
Και το επέκεινα δεν είναι ένας ακόμα όρος που θα έρθει και θα προστεθεί στην εξίσωση αλλά απλά μια άλλη προσέγγιση των εννοιών του χώρου, του χρόνου και της αιτιότητας.
Για μένα -και μόνο για μένα-, όλα είναι θέμα συνείδησης ή συνειδητότητας –προσωπικά δεν καταφέρνω να ξεχωρίζω και πολύ εύκολα αυτούς τους όρους που έχουν να κάνουν με την συνείδηση.
Περί συνείδησης λοιπόν ο λόγος. Και για να καταλάβουμε τι στον μπιπ σημαίνει, ας ξεκινήσουμε από την στιγμή που ο άνθρωπος είναι βρέφος. Έχει συνείδηση; Μάλλον όχι. Τί συμβαίνει τότε στον άνθρωπο και πώς καταλήγει να είναι ένα συνειδητό πλάσμα; (Αυτό το τελευταίο μην το πάρετε και τοις μετρητοίς).
Το θέμα το έψαξα και για να μην πολυλογώ κατέληξα να θεωρήσω σαν την πιο σωστή προσέγγιση στο πρόβλημα, την κλίμακα της γνώσης που βρήκα σ’ ένα παλιό κιτάπι. Και να τι έλεγε: Ο άνθρωπος αποκτά εμπειρίες. Το πώς είναι αυτονόητο. Ο συνδυασμός τους του προσφέρει την πείρα. Πείρα από πολλά θέματα ή πιο σωστά από πολλές «επιμέρους πείρες» (αν και η λέξη δεν έχει πληθυντικό αλλά επιτρέψτε μου αυτήν την παρατυπία) από διαφορετικά θέματα, όταν συνδυάζονται, του δίνουν την γνώση. Τέλος, η γνώση, μέσα από μια μύχια διαδικασία (?) μετατρέπεται σε συνείδηση. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η συνείδηση καταλήγει να είναι μια βαθιά και σφαιρική γνώση ενός θέματος ή μιας διαδικασίας.
Και πάνω που λες ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο, έρχονται οι αρμόδιοι και σου μιλάνε για συνειδητό, για υποσυνείδητο και για ασυνείδητο. Πώς τώρα αυτά κολλάνε με την γνώση και ποιος είναι αυτός που αποκτά αυτήν την τόσο υψηλή γνώση;
Αρχικά να πούμε πως αυτός ο κάποιος έχει τρία επίπεδα συνειδητότητας -πάντα κατά τους επαΐοντες. Το συνειδητό επίπεδο καθώς και τα άλλα που είπαμε μόλις στην προηγούμενη παράγραφο. Στο υποσυνείδητο ανήκουν όλα τα συναισθήματα του ανθρώπου και στο ασυνείδητο ο έλεγχος απ’ όλες τις σωματικές του λειτουργίες.
Για το υποσυνείδητο η εγκυκλοπαίδεια μας λέει -χωρίς να μας λέει-, ότι: Συνδέεται στενά με την προσωπικότητα του υποκειμένου (μνήμη, συναίσθημα, πλήρης φυσική και ψυχική ζωή). Οι εκδηλώσεις του υποσυνείδητου είναι μερικές φορές βεβαιότερες από τις συνειδητές, επειδή είναι πάντοτε παρόν (το υποσυνείδητο) στην καθημερινή ζωή (όνειρα, αναμνήσεις). Μπορεί να δημιουργεί παθολογικές καταστάσεις και να ασκεί σοβαρή επιρροή στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Έτσι μπορούν να προκληθούν παραδρομές, υστερισμοί, νευρώσεις κτλ.
Και εδώ είναι που τραβάς τα μαλλιά σου. Οι λειτουργίες των δυο “κατώτερων” επιπέδων, του ψυχικού και του υλικού, είναι εκ των ουκ άνευ για την ζωή. Επομένως πού πιθανόν να βρίσκεται η ασυνείδητη λειτουργία τους; Η αναπνοή είναι μια πράξη ασυνείδητη ή για το ανθρώπινο σώμα είναι απόλυτα συνειδητή;
Η αλήθεια είναι πως παίζω λίγο με τις λέξεις αλλά έχω καλό σκοπό. Η λειτουργία του σώματος είναι μια θαυμάσια διαδικασία και κατά το πλείστον αψεγάδιαστη. Το ίδιο και η λειτουργία της ψυχής. Οι έννοιες της υποσυνείδητης και ασυνείδητης παρέμβασης έχει να κάνει με την νοητική μας λειτουργία. Για την νοητική μας λειτουργία οι διαδικασίες της ψυχής και του σώματος δεν είναι εντελώς ξεκάθαρες. Και βέβαια όσο πιο βαθιά στην ύπαρξη είναι αυτές οι λειτουργίες, τόσο και λιγότερο αντιληπτές από τον κυβερνήτη της λογικής μας.
Και τί μας ζητάνε οι γκουρού της αυτογνωσίας; Να σταματήσουμε το μυαλό μας και να νοιώσουμε την ψυχή μας ή και το σώμα μας! Κι αράζουμε στην πολυθρόνα -ή στο γρασίδι, μικρή σημασία έχει-, και σαν το Αρχιμήδη φωνάζουμε: Εύρηκα!
Την τύφλα μας βρήκαμε. Το εγώ, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να χρησιμοποιήσει την συνειδητή του κατάσταση και μ’ αυτήν αρωγό να προσπαθήσει να μπει στα παρακάτω επίπεδα. Ξέρετε πως λέγετε αυτό; ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ της συνείδησης! Η συνειδητή μας κατάσταση, κλέβει λειτουργίες από την υποσυνείδητη και έτσι αποκτά άμεση εποπτεία σ’ αυτές. Αν καταφέρει να κάνει το ίδιο και για κάποιες ασυνείδητες, τότε όλα του φαίνονται δυνατά. Όμως και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν είναι η συνειδητή του κατάσταση που κατεβαίνει στο πηγάδι των ασυνείδητων διεργασιών. Το εγώ φοράει δυο στολές διεύρυνσης -την μια πάνω από την άλλη-, και κατεβαίνει. Ψιλονοιώθει κάποια πράγματα -η δράση του υποσυνείδητου στο ασυνείδητο- και κάνει αυτό που του είναι γνωστό. Δημιουργεί εικόνες για να τα καταλάβει. Η κάθοδος έτσι στον χώρο της αναπνοής του είναι η μεγαλοπρεπής κάθοδος σε μια σπηλιά που φυσάνε οι άνεμοι της αλλαγής. Οι πνεύμονές μας όμως δεν είναι σπηλιά.
Και τα πράγματα θα ήταν μάλλον καλά αν όλα σταματούσαν σ’ αυτό το επίπεδο. Όμως άλλο το εγώ της νόησης και άλλο ο περίφημος θείος σπινθήρας της ύπαρξής μας.
Ας μείνουμε όμως εδώ και ας προσπαθήσουμε σε πρώτο βαθμό να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει με την λειτουργία μας σαν νοήμονα όντα και ας πάψουμε να καταπίνουμε ό,τι μας σερβίρουν αμάσητο. Προσέξτε! Πολλά απ’ αυτά που λέγονται σαν πρακτικές είναι σωστές. Δεν πρέπει όμως να καταλάβουμε τί στο μπιπ γίνεται στην πραγματικότητα;
Αν πείτε ναι, καλό κουράγιο στην αναζήτηση. Αν πείτε όχι, καλά ξεμπερδέματα όταν έρθει η ώρα!