Τώρα, πού εσείς οι περισσότεροι, βλέπετε ηρεμία και γαλήνη, πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσετε. Όχι με μπλα, μπλα αλλά με λόγια που να έχουν περιεχόμενο. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, το Σύμπαν είναι βίαιο. Τα πάντα, από το πιο μικρό υποατομικό σωματίδιο μέχρι τα πιο μεγάλα σύνολα, τα χαρακτηρίζει μια συγκρουσιακή κατάσταση. Και μια που τ’ αναφέραμε, όλα όσα λένε οι επιστήμονες και πιστεύουν οι εσωτεριστές –μιλάω πάντα για τους υγιείς στο μυαλό των ειδών αυτών-, δηλαδή οι πολλές διαστάσεις, οι παράλληλοι κόσμοι, και τόσα άλλα, είναι καταστάσεις* για εσωτερική κατανάλωση μιας και μοναδικής αρχής.
Αλλά η αντίληψη του εξωτερικού κόσμου, την έχει την μούρλα της, και όλα παλεύουν με όλα. Όμως το ίδιο γίνεται και σε άλλους τομείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα, την γέννηση του Χριστιανισμού. Κάτι ανθρωπάκια ξεκίνησαν κάτι να κάνουν και έπεσαν να τους φάνε. Τι θηρία, τι αρένες, τι σφαγές! Και τι δεν έγινε για ν’ αλλάξουν άποψη εκείνοι οι πρώτοι οπαδοί του Χριστού. Αυτοί όμως δεν έπαιρναν χαμπάρι. Και τα χρόνια πέρασαν και κατάφεραν από το 2% που ήταν να κάνουν κυβέρνηση. Ο χριστιανισμός ήταν πλέον η επίσημη θρησκεία. Το πρώτο που έκαναν οι αρχηγοί τους ήταν να ντυθούν με χρυσά άμφια και καπάκι να πηδήσουν τους πάντες που είχαν αντίθετη άποψη. Έσφαξαν, έσφαξαν, έσφαξαν και τελειωμό δεν είχαν τα δεινά που προξένησαν. Αν αυτό δεν είναι έκφραση βιαιότητας, τότε τι είναι;
Θυμήθηκα εκείνο το ωραίο του κομμουνιστικού συνδικάτου: «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε… ή πυροβολώ!»
Όμως, επιτρέψτε μου ν’ αναφερθώ σε μια άλλη ιστορία, αυτή της γέννησης του Χριστού. Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος. Τα πράγματα δεν έγινα όπως μας τα περιγράφουν. Η Παναγία δεν ήταν η τρισχαριτωμένη Μπάρμπι, που σε ένα ειδυλλιακό στάβλο, γέννησε το πρώτο της παιδί υπό το βλέμμα των ζώων που παρακολουθούσαν. Οι στάβλοι είναι χώροι με πολύ βρώμα και που αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι οι κοπριές. Και η ιδέα ότι επρόκειτο περί σπηλιάς, δεν αλλάζει το θέμα. Ακόμα και τώρα στην Βοιωτία, πολλές σπηλιές τις κάνουν στάβλους. Η βρώμα δεν αλλάζει. Οι μάγοι καλά θα έκαναν να της πήγαιναν τίποτα πάμπερς, γιατί αν κάψεις λιβάνι σε στάβλο… -δοκιμάστε πρώτα και μετά να λέτε αυτές τις παπα@#ες.
Ιδρώτας λοιπόν, αίμα που ο γέρο Ιωσήφ ή στην καλύτερη καμιά τσοπάνισσα θα καθάρισαν, ένα μωρό που κάποιος θα έπρεπε να του κόψει τον ομφάλιο λώρο, -με αποστειρωμένο σουγιά φαντάζομαι-, και διάφορα άλλα τέτοια, χαρακτηρίζουν την πραγματική εικόνα της γέννησης και όχι ξεβράκωτα αγγελάκια που σαν την παιδική χορωδία του Τυπάλδου (?) έψελναν το «Ωσαννά». Το βρέφος, είτε θείο είτε απλό, τα κλάματα έβαλε για να πάρει την πρώτη του ανάσα και μάλλον κανένας τσοπάνης θα το καθάρισε με τίποτα άχυρα και αν είναι αλήθεια για να κλάψει μάλλον ο τύπος θα του έριξε καμμιά στο κωλαράκι του. Ένα είναι βέβαιο, δεν τραγουδούσαν οι χορωδίες των αγγέλων και κανένας αρχάγγελος δεν επιτελούσε μια χειρουργική επέμβαση στο ουράνιο επίπεδο που σαν αποτέλεσμα είχε να εμφανιστεί από το πουθενά μια αγγέλισα κρατώντας στα χέρια της ένα καλοφασκιωμένο μωρό. Ο μικρός Ιησούς ήταν κι αυτός ένα μωρό όπως χιλιάδες άλλα που το πρώτο που αναζήτησε στον κόσμο που ήρθε πρέπει να ήταν όχι να χαρίσει γαλήνη στα προβατάκια και στα άλλα ζωάκια του στάβλου, αλλά το βυζί της μάννας του για να αντλήσει από τα σπλάχνα της ζωή.
Αν αυτή, η πραγματική εικόνα δηλαδή, δεν κρύβει βία, τότε πολύ θα ήθελα να ξέρω τι είναι αυτό που την κρύβει. Αφήνω απέξω άλλες λεπτομέρειες. Ο ρόλος του Ιωσήφ για παράδειγμα δεν είναι ξεκάθαρος. Τί έκανε στην γέννα; Έλεγε στην Μαρία να κάνει υπομονή, της έλεγε να σπρώξει, τα είχε χάσει λόγω ηλικίας κι έβλεπε την γέννα απ’ τον προθάλαμο; Πολύ θα ήθελα να ξέρω.
Όμως αυτό που εγώ ξέρω είναι πως η εικόνα που περιέγραψα, για μένα είναι πολύ πιο σπουδαία απ’ όλες τις γιαλαντζί φωτό που χιλιάδες χρόνια τώρα μας σερβίρουν οι αρμόδιοι. Θεωρώ τον εαυτό μου σαν ένα άτομο που τιμάει την Παναγία για την αλήθεια της ζωής της, που την θεωρώ πιο σπουδαία από μια ταυτότητα υπερανθρώπινης προέλευσης.
Η Μαρία και ο Ιησούς, είναι άτομα που βρίσκονται στο κέντρο της καρδιάς μου όχι γιατί δέχτηκαν να κατέβουν απ’ τα ύπατα στερεώματα, αλλά γιατί πάλεψαν ν’ ανέβουν σ’ αυτά.
Όσοι αντέξατε να διαβάσετε μέχρι εδώ χωρίς να προσβληθείτε και να προχωρήσετε στην πράξη αγάπης να με διαγράψετε δηλαδή από φίλο, -πράξη αναφανδόν μη-βίας-, φτάσατε στην ουσία αυτής της ανάρτησης, στην αλήθεια που θα έπρεπε να μας συγκινεί. Η Παναγία ΠΡΕΠΕΙ να δοξάζετε γιατί ίδρωσε, πόνεσε, μάτωσε, κινδύνεψε για να γεννήσει. Και η κάθε γέννα είναι αυτό ακριβώς. Μια μάχη που δίνει η γυναίκα για να δώσει την δυνατότητα στην ζωή να συνεχίσει τον βίαιο δρόμο της. Τις ημέρες που έρχονται πρέπει να γιορτάζουμε την διαδικασία της γέννησης ιδωμένης όμως μέσα από τα μάτια της γυναίκας και όχι σαν γιορτή πολυκαταστημάτων. Αν έχει κανένας τα τέτοια, ας στήσει το σκηνικό σ’ έναν κανονικό στάβλο να δούμε πόσοι θα πάνε να προσκυνήσουν.
Η γέννηση λοιπόν είναι η γιορτή της Μαρίας και συμπληρώνω λέγοντας πως όλες οι γεννήσεις έχουν από πίσω τους μια Μαρία που φωνάζει, και πονάει, και τουλάχιστον εκείνη την στιγμή διατείνεται πως αν την ξαναπλησιάσει ο άντρας της, θα τον ευνουχίσει. Η στιγμή του Χριστού, είναι άλλη και καλά κάνουμε που την θυμόμαστε στην πορεία του για τον Γολγοθά.
Βιαιότητα λοιπόν παντού. Θα μου πείτε, και λοιπόν; Σαν ανθρώπινο γένος πρέπει να μάθουμε να βάζουμε στα πράγματα τις σωστές ετικέτες. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε. Η σωστή ετικέτα δεν αφήνει περιθώρια για εξαπάτηση. Ξέρουμε τι να περιμένουμε. Αν σ’ ένα πολιτικό κόμμα βάλουμε σαν ετικέτα ‘κοσμοσωτήριος σύλλογος’ θα γελάνε και οι κότες. Και η σωστή ετικέτα για τα πάντα είναι ν’ αναγνωρίσουμε ότι τα χαρακτηρίζει η βιαιότητα. Όχι αυτή του ανθρώπου, με τίποτα. Αυτή που ο σοφός πρόγονός μας υποδήλωνε στην ρήση του ότι τα πάντα είναι πόλεμος.
Η μετουσίωση αυτής της βιαιότητας σε δημιουργία είναι το ζητούμενο. Είναι οι στιγμές που καταφέρνουμε να ζούμε στο μάτι του κυκλώνα που χαρακτηρίζει την δημιουργία, στιγμές τις οποίες πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε και να κερδίζουμε. Και η μαγική πράξη που θα ζήσουμε αν μάθουμε να μπαίνουμε σ’ αυτές τις μη-βίαιες στιγμές, κρύβει την δυνατότητα να κατανοήσουμε την δημιουργία. Όχι τα επιμέρους στοιχεία της, αλλά αυτήν την ίδια την ουσία της δημιουργίας.
Και για κλείσω την εορταστική εικόνα, να προσθέσω ότι προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου μια Παναγία Μπάρμπι, ούτε ένας Χριστούλης άρτι αφιχθείς από το Mother Care. Τα αγγελάκια με τις σάλπιγγες και οι μάγοι με τα δώρα αποτελούν επίσης ωραίο ντεκόρ. Ίσως να είναι μια παιδική φωτογραφία πολύ πιασάρικη. Μένω στο ότι είναι μια φωτό για τα μάτια μου. Κρατάω στην ψυχή μου όμως σαν γνώση πως σαν θέλω βοήθεια, θ’ απευθυνθώ στην Μαρία και στο Ιησού των αρχετυπικών αληθειών, ή μη τι άλλο γιατί αυτοί κάπου –δεν ξέρω που-, υπάρχουν σε αντίθεση με τους άλλους που τους βρίσκεις παρέα με τον Ιωσήφ μόνο στα πολυκαταστήματα τέτοιες ημέρες.
Η σωστή λοιπόν ρήση στην Γένεση θα έπρεπε να είναι: Και είπε ο Θεός, γεννηθήτω φως και αφού γύρισε τον διακόπτη απόλυτο σκοτάδι έπεσε παντού –ή επί τω λαϊκότερο, και έγινε της Πόπης το κάγκελο! Εκτός κι αν γύρισε απλά τον διακόπτη για να σβήσει τα φώτα, μια που κατά πως φαίνεται, μάλλον έφευγε γι’ άλλες διαστάσεις!
*κατάσταση= διαφορετικός τρόπος του είναι και ευρίσκεστε μιας ή περισσοτέρων αρχών.