Πιο σωστός τίτλος θα ήταν, Γιατί εγώ δεν πιστεύω στην Μετεμψύχωση. Θα μου πείτε, και λοιπόν; Δεν υπάρχει λοιπόν. Στο κάτω κάτω τις προσωπικές μου απόψεις καταγράφω. Βέβαια αν θέλω να διαβάσετε και παρακάτω, θα πρέπει τουλάχιστον ν’ αναφέρω τους λόγους.
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι πρόκειται για μια ανήθικη διαδικασία. Το δεύτερο είναι ότι είναι και ανώφελη. Δεν δείχνει να οδηγεί πουθενά, αυτά που πρεσβεύει δεν αποτελούν θέσφατα και γενικά δεν υπάρχει πίσω της ένα λογικό σύστημα αναφοράς που ν’ αποτελεί κάποιο έρεισμα για μια τόσο ακραία ερμηνεία της ζωής.
Έχω γράψει και άλλοτε για το θέμα αυτό και μάλιστα αυτή η ανάρτηση είναι μια αυξημένη καταγραφή εκείνου του άρθρου.
Όμως ας δούμε πρώτα για ποιο πράγμα μιλάμε. Ποια λέξη εκφράζει ακριβώς αυτό που εννοείται; Είσαστε σίγουροι ότι διαλέξατε την σωστή λέξη; Μετενσάρκωση θέλατε να πείτε ή μήπως Μετεμψύχωση; Μήπως Ενσάρκωση ή μήπως κάτι άλλο; Σας ρωτάω γιατί προσωπικά πιστεύω πως όλα αυτά είναι ένας αχταρμάς –δεν ξέρω την ρίζα της λέξης, αλλά πολύ μου αρέσει-, που δεν ξέρω ποιος ή πότε τα έχει μπλέξει σ’ έναν γόρδιο δεσμό.
Δεν υπονοώ πως πίσω από το μπλέξιμο κρύβεται ο όποιος Θεός. Η Θεία Δύναμη, γιατί κάτι τέτοιο πρέπει να υπονοούμε όταν μιλάμε για Θεό, δεν είναι κάποιο πρόσωπο με πάθη άρα καλά θα κάνουμε να μην τον μπλέκουμε με τις δικές μας συναισθηματικές αστάθειες. Εμείς τα κάναμε σούπα.
Όμως τι ακριβώς θέλουμε να πούμε;
Αν θέλουμε να πούμε ότι έχουμε μια ψυχή που μόλις τελειώσει μ’ αυτό που κάνει τώρα, θα κάνει ένα διάλειμμα και θα γυρίσει σ’ ένα άλλο σώμα, τότε μιλάμε για Μετεμψύχωση. Αν πάλι αναφερόμαστε στο ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που «κατεβαίνει» και δανείζεται ένα σώμα, τότε ίσως μιλάμε για ενσάρκωση. Αν τέλος αυτό το κάτι υψηλότερο ανεβοκατεβαίνει για τους δικούς του λόγους, τότε μάλλον αναφερόμαστε στον όρο της Μετενσάρκωσης.
Ένα είναι βέβαιο, το σώμα μετά τον θάνατό μας γίνεται σκόνη και καλά θα κάνουμε να μην πιστεύουμε ότι υπάρχει περίπτωση να ανασυντεθεί από την σκόνη και να ξαναγίνει σώμα.
Κάτι επίσης καταγεγραμμένο από τις χιλιάδες μαρτυρίες αυτών που θυμούνται τις προηγούμενες ζωές τους είναι η επιλογή σπουδαίων ιστορικών προσώπων σαν προγόνων στην εν λόγω διαδικασία. Ο Γιάννης, ο Νίκος κοκ που θεωρούν ότι κάποτε ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος, πρέπει ν’ αποφασίσουν. Ένας Μέγας Αλέξανδρος, δεκάδες σημερινές ενσαρκώσεις του, δεν κάθεται σε κανένα μοντέλο που προσπαθεί να εξηγήσει τις πιθανές καλοπροαίρετες μνήμες.
Μόλις ανέφερα μια κακιά λέξη. Μνήμες. Αν ο άνθρωπος είναι οι μνήμες του, έχουμε πρόβλημα. Θυμόμαστε όλα τα γεγονότα της παρούσης μας ζωής; Πολύ αμφιβάλω. Επομένως ποιες μνήμες θα μπορέσω να πάρω στην οποιαδήποτε διαδικασία και να τις χρησιμοποιήσω στην επόμενη;
Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά κάποια πράγματα γιατί ότι και αν είναι αυτό που γίνεται, δεν μπορεί να είναι ανήθικο. Και ας δούμε αυτό που εγώ τουλάχιστον χαρακτηρίζω σαν ανήθικο. Παιδιά που για λόγους άλογους ταλαιπωρούνται και πεθαίνουν σε πολύ μικρή ηλικία. Τί παίζει και παρακαλώ αν κάποιος θέλει να μου απαντήσει να μην αναφερθεί στο ότι κάποιος άλλος πρέπει να πάρει κάποιο μάθημα. Αυτό για τα μαθήματα πολύ μ’ ενοχλεί. Είναι σουρωμένος ο απέναντι οδηγός, σκοτώνει ένα παιδί, παίρνει μάθημα η οικογένεια του παιδιού και ο οδηγός θα πρέπει με κάποιο τρόπο να ξαναγεννηθεί για να εξιλεωθεί. Έλεος!
Κάποιοι λένε πως αυτό που παίρνει το μάθημα είναι αρχικά το ίδιο το θύμα. Δυο φορές έλεος. Τα παιδιά που βιάζονται, τί να έχουν κάνει στην προηγούμενη ζωή για να υποστούν κάτι τέτοιο; Αυτή λοιπόν η συμψηφιστική θεώρηση είναι για τους αφελείς. Και δυστυχώς σχεδόν όλες οι απόψεις, δηλαδή μετεμψύχωση, μετενσάρκωση κλπ, αρέσκονται στο να την χρησιμοποιούν.
Ας δούμε αρχικά την Μετεμψύχωση. Κάπου υπάρχουν ψυχές που περιμένουν. Υπάρχουν από καταβολής χρόνου ή κάπου γεννιούνται και για γίνουν κάτι πρέπει να κατέβουν στην Γη; Το δεύτερο το κόβω χλωμό. Τι να σου κάνει μια Γη μέσα στα τόσα αστροφώτιστα διαστήματα; Εκτός κι αν αυτός είναι ο λόγος που αδιαφορούν για τον φορέα που θα καταλάβουν και αρκεί κάποιος φουκαράς να γονιμοποιήσει μια εξίσου φουκαριάρα ώστε μια καθαρή και αμόλυντη ψυχή να μπορέσει να… Αλήθεια τί θα κάνει; Οι ψυχές λοιπόν δεν μπορεί να γεννιούνται γιατί ότι γεννιέται πεθαίνει. Και οι οπαδοί της θεωρίας μας λένε ότι έτσι και τα σκατώσει θα ξανακατέβει.
Από την θεωρία μένει μόνο σαν πιθανό σενάριο, οι λεγόμενες από αυτούς σαν ψυχές, να βρίσκονται σε κάποιο ανώτερο επίπεδο της δημιουργίας, δημιουργημένες από γεννέσεως κόσμου, και να συμμετέχουν σε μια διαδικασία, που πολύ δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε.
Αν λοιπόν απορρίψουμε το ανεβοκατέβασμα των ψυχών, περνάμε χωρίς να το καταλάβουμε στην δεύτερη θεωρία, αυτήν της Μετενσάρκωσης.
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου! Πάλι κάτι από παραπάνω κατεβαίνει και ξανακατεβαίνει. Απλά βγάζοντας την λέξη Ψυχή από τον όρο, επιτρέπουμε μια μεγαλύτερη ελευθερία στην επιλογή αυτού που κατεβαίνει. Οι περισσότεροι εδώ χρησιμοποιούν τον όρο Εγώ ή Θείο Σπινθήρα, χωρίς όμως να εξηγούν το γιατί. Και το γιατί πάει στην επανάληψη της πράξης. Ποιός ο λόγος; Το ανήθικο και το άδικο παραμένουν τα ίδια.
Σαν άνθρωποι έλλογοι θα πρέπει να αποκλείσουμε το ανεβοκατέβασμα. Πρόκειται για μια σπατάλη χωρίς νόημα και πιστέψτε με, η σπατάλη δεν είναι χαρακτηριστικό της δημιουργίας.
Μένει η Ενσάρκωση. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα αν μπορέσουμε και καταλάβουμε τι είναι αυτό που ενσαρκώνεται. Η προσωπική μου άποψη είναι πως αυτό που κατοικοεδρεύει στον άνθρωπο όσο αυτός βρίσκεται εν ζωή, είναι ένας θείος σπινθήρας, που για δυσνόητους λόγους επέλεξε αυτήν την διαδικασία. Βιώνει την ατομικότητα της εδώ πραγματικότητας, και την μετατρέπει σε ‘Μάθημα’. Εκεί είναι προσωπικότητα, μέρος δηλαδή ενός πολυπρόσωπου συνόλου, εδώ είναι μια ατομικότητα. Αυτό δηλαδή που μαθαίνει είναι τι σημαίνει να είσαι άτομο.
Και όταν το άτομο πεθάνει, θα ξαναγυρίσει ο σπινθήρας στον ωκεανό των σπινθήρων και θα ξαναγίνει πρόσωπο. Ο ίδιος σπινθήρας αποκλείεται να ξανακατέβει πουθενά. Είναι πιο δύσκολο ακόμα και από το να καταφέρετε να πάρετε μια σταγόνα από τον ωκεανό και αφού την ρίξετε πάλι πίσω, να καταφέρετε να ξαναπάρετε την ίδια. Αυτός που κερδίζει από το μάθημα είναι ο ωκεανός των σπινθήρων.
Το ερώτημα λοιπόν που μένει από όλα είναι το εξής: το χρειαζόμαστε ξανά το ξεκίνημα ή το εφεύραμε για να αποφύγουμε την σοβαρότητα της ζωής μας; Και βέβαια το ποιος είναι ο σκοπός μιας τέτοιας διαδικασίας ίσως είναι το σοβαρότερο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει.
Λίγα μπορώ προσωπικά να σας πω μια που από τον τίτλο έχω ήδη δηλώσει πως απαντήσεις δεν έχω. Μπορώ όμως να πω με σχετική βεβαιότητα πως το τελικό μάθημα της ζωής δεν μπορεί να έχει χαρακτήρα μικροπολιτικής στρατηγικής. Και για να γίνω πιο σαφής: Αν ο σκοπός της ζωής είναι η θέωση του ανθρώπου, τότε αυτό που παίρνει μαζί του δεν μπορεί να είναι οι εμπειρίες για το πως δουλεύει ένα αυτοκίνητο, ούτε για τους τρόπους με τους οποίους μπορείς να εξαπατήσεις κάποιους και τόσα άλλα που έχουν να κάνουν με τις απαραίτητες καθημερινές εμπειρίες της ζωής.
Ο άνθρωπος οφείλει κάποια στιγμή στην ζωή του να εστιαστεί σ’ αυτό το ερώτημα. Αν κάποιος έχει βρει την απάντηση, θα ήθελα να μου την πει και εμένα. Ακόμα ψάχνω,
Πριν πολλά χρόνια είχα ξεκινήσει να μεταφράζω ένα βιβλίο του Sri Aurobindo και το απόσπασμα που ακολουθεί είναι η εισαγωγή στο βιβλίο του.
.. Η θεωρία της αναγέννησης είναι σχεδόν τόσο παλιά όσο και η ίδια η σκέψη. Η καταγωγή της όμως είναι άγνωστη. Μπορούμε σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας να την δεχθούμε είτε σαν μια έξυπνη θεωρία είτε σαν προϊόν μιας αρχαίας ψυχολογικής εμπειρίας που πάντοτε ανανεώνεται και επιβεβαιώνεται και που γι’ αυτό είτε αληθινή είτε λανθασμένη αποτελεί ένα φιλοσοφικό δόγμα. Αλλά και στην μια και στην άλλη περίπτωση, είναι πιθανόν αυτή η δοξασία να διαρκέσει τόσο, όσο τα ανθρώπινα πλάσματα συνεχίζουν να σκέπτονται. Κι αυτό θα γίνεται ακόμα και αν συνεχίσει να παρουσιάζεται όπως παρουσιαζόταν μέχρι τώρα. Όσο για τις εμφανίσεις της, αυτές ξεκινάνε από τόσο παλιά, όσο και η ανθρώπινη σκέψη.
Σε παλιότερες εποχές, η δοξασία αυτή συνήθως πέρναγε στην Ευρώπη κάτω από το αλλόκοτο όνομα της μετανάστευσης που κουβαλούσε μαζί της στον Ευρωπαϊκό νου την χιουμοριστική εικόνα της ψυχής του Πυθαγόρα που σαν ένα τυχαίο περαστικό πουλί μετανάστευε από την θεία ανθρώπινη μορφή, στο σώμα ενός γουρουνιού ή ενός γαϊδάρου. Η εκτίμηση αυτής της θεωρίας από την μεριά της φιλοσοφίας, εκφράστηκε με την θαυμάσια αλλά δυσκολομεταχείριστη ελληνική λέξη μετεμψύχωση, που σημαίνει την εμψύχωση σε κάποιο νέο σώμα της ίδιας ψυχικής ατομικότητας. Η Ελληνική γλώσσα είναι πάντα εύστοχη στα παντρολογήματα μεταξύ σκέψης και λέξης και καλύτερη έκφραση δεν θα μπορούσε να βρεθεί. Τοποθετημένη βίαια όμως η λέξη στην Αγγλική γλώσσα γίνεται μάλλον δύσκολη και σχολαστική, χωρίς καμιά ανάμνηση της λεπτής Ελληνικής αίσθησης και πρέπει να εγκαταλειφθεί. Μετενσάρκωση είναι ο τωρινός δημοφιλής όρος, αλλά η ιδέα στην λέξη στηρίζεται στην συνολική ή στην εξωτερική εικόνα του γεγονότος και δημιουργεί με την σειρά της πολλές ερωτήσεις. Προσωπικά προτιμώ το Αναγέννηση γιατί σχίζει την έννοια του πλατύ, αχρωμάτιστου αλλά ικανοποιητικού Σανσκριτικού όρου punarjanma, ξαναγέννηση, και μας στέλνει όχι σε κάτι άλλο, αλλά στην ουσιαστική ιδέα που είναι η ουσία και η ψυχή της δοξασίας…
Τί θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουμε; Μια ζωή που πρέπει να αναλώσουμε με σοφία ώστε όταν και όποτε έρθει η στιγμή να καταγραφούμε σ’ αυτούς που δεν την σπατάλησαν άσκοπα.
Και κάτι τελευταίο, το κερασάκι στην τούρτα. Πρέπει να απορρίψουμε τον δυϊσμό που μας χαρακτηρίζει και να ταυτιστούμε σαν υπάρξεις με τον σπινθήρα που ενοικεί εντός μας. Άνθρωπος δεν είναι το σύνολο ύλης, ψυχής και πνεύματος. Αυτά είναι ο φορέας. Άνθρωπος είναι ο Θείος Σπινθήρας.
Ας αρχίσουμε λοιπόν όχι μόνο να σκεφτόμαστε έτσι, αλλά και να λειτουργούμε σαν τέτοιοι.Υ.Γ. Μια προσέγγιση για το τι σήμαινε η λέξη ‘ψυχή’ για τους Αρχαίους Έλληνες μπορείτε να βρείτε στα γραπτά του Η. Τσατσόμοιρου. Χρησιμοποιώντας με την σειρά μου την ερμηνεία των γραμμάτων όπως τουλάχιστον εγώ την έχω καταλάβει, θα μπορούσαμε να πούμε: Το ελάχιστο που κινείται (ΦΣ=Ψ) και που εμπεριέχεται μέσα σε υλικό δοχείο (Υ) προέρχεται από μια πράξη σχάσης (Χ) της Θεότητας (Η).