Το μικρό πόνημα που επιμελήθηκα, είναι η αυτοβιογραφία των παιδικών χρόνων μιας καλής φίλης. Μου επέτρεψε να την επιμεληθώ και να την διαχειριστώ. Κράτησα ακριβώς τις λέξεις που η ίδια είχε γράψει. Θα έλεγα πως τελικά μόνο την ορθογραφία και την στίξη επιμελήθηκα.  Οι καιροί είναι δύσκολοι και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας την διαθέσω ελεύθερη από το οποιοδήποτε κόστος. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να “κατεβάσετε”το βιβλίο της. Προσέξτε μόνο, θέλει γερά νεύρα μια και είναι η μια από τις πολλές όψεις της αλήθειας που ο δύστυχος τούτος τόπος έζησε.
Η αλήθεια πάντως που την χαρακτηρίζει είναι όπως λέει και η ίδια: Γεννήθηκα το 1936, αποφυλακίστηκα το 1948. 
Η Σταμούλα πέρασε τα τελευταία της χρόνια στο γηροκομείο της Στυλίδας, μόλις λίγα χιλιόμετρα από την προβλήτα της Αγίας Μαρίνας, από εκεί δηλαδή που ξεκίνησε σαν παιδί το μεγάλο της ταξίδι για την εξορία.
Στις 2 Ιανουαρίου του 2018, ξεκίνησε για το τελευταίο της ταξίδι. Μακάρι να ήξερα που θα την βγάλει ο δρόμος της. Εύχομαι, όπου κι αν πάει, να καταλάβουν ότι η Σταμούλα υπήρξε ένα στερημένο παιδί, που ποτέ δεν θέλησε να ενηλικιωθεί.