Κι εκεί που όλα πήγαιναν μια χαρά, εκεί που ο καθρέφτης μου έστελνε την εικόνα μιας ικανοποιημένης προσωπικότητας, να ‘σου ο Χάρης.
«Λοιπόν, σου έφερα το πρόγραμμα που σου είχα τάξει».
«Ποιό ακριβώς;» τον ρώτησα με απορία.
«Αυτό που μετατρέπει τον υπολογιστή σου σ’ ένα πλανητάριο. Κάθισε να στο εγκαταστήσω!»
Τί το ήθελα; Δυο ώρες μετά, είχα ξαναθυμηθεί όλες τις αστρονομικές μου γνώσεις και βρέθηκα από ενημέρωση πολλά βήματα πιο πάνω, αλλά από μεταφυσικότητα; Στον πάτο! Κι όταν λέω στον πάτο, πιο πάτο πεθαίνεις! Η πιο κοντινή κουκίδα, 4 έτη φωτός μακριά. Το πλήθος τους; Άστο να πάει στον αγύριστο.
Εγώ Ειμί; Θα σας έλεγα τι εγώ Ειμί αλλά ας έχει χάρη που το σχετικό «ρητό» είναι γραμμένο με αρχαιοπρεπή τρόπο σε κάποιους τρούλους εκκλησιών και αν το πω κινδυνεύουν οι ανά την Γη πιστοί από πιθανή πτώση του.
Και έγινε νύχτα, και έγινε μέρα και ναι μεν ο καλός θεός έβλεπε ότι όλα τα είχε κάνει όπως ήθελε, αλλά εγώ δεν έλεγα να συνέλθω. Γιατί δεν μου έφτανε το δικό μου πρόβλημα, είχα να σκέφτομαι κι εσάς που έτσι και παίρνατε χαμπάρι την αλήθεια θα με διαγράφατε από “φίλο” και χωρίς φίλους στο διαδίκτυο, τι την θέλω την ζωή –που λέει ο Λόγος (το έγραψα ανορθόγραφα, μιλάω για τον άλλο λόγο με το μικρό λάμδα, όχι αυτόν με το κεφαλαίο)!
Από το πηγάδι της απόγνωσης με ανέσυρε ένας δάσκαλος που δεν τον γνώρισα δια ζώσης αλλά που όμως τον θεωρώ σαν τον δικό μου δάσκαλο, ο Δ.Σεμελάς. Σ’ ένα απ’ τα γραπτά του έλεγε: Σου υπενθυμίζω δύο πράγματα τα οποία οφείλεις να μην λησμονείς: το μεγαλείο σου και την μικρότητά σου! Είσαι ελάχιστος, διότι μπορείς να εκμηδενισθείς, συντριβόμενος μέσα στα γρανάζια αυτής της ύλης που ζωοποιήθηκε από την Μαγεία του Απολύτου. Να είσαι, λοιπόν, ταπεινός. Είσαι μέγας, διότι μπορείς να εννοήσεις την σκέψη Του και να την επιτελέσεις. Να είσαι, λοιπόν, άξιος.
Όλο αυτό το διάστημα, κοιτώντας τ’ άστρα αλλά και αναλογιζόμενος την ανθρωπότητα, βίωνα μέχρι το μεδούλι μου την μικρότητά μου. Το βασικό όμως χαρακτηριστικό αυτής της πραγματικότητας που ζούμε είναι η φόρμα της ύλης. Οι γαλαξίες δεν έχουν συναισθήματα και θα έλεγα ότι και η νοητικότητα που τους χαρακτηρίζει έχει να κάνει με μια άγνωστη σε μας νομοτέλεια.
Πώς επομένως γεννιούνται συναισθήματα και όχι μόνο, στον άνθρωπο; Ποιά είναι η καταγωγή τους;
Με σχετική (?) βεβαιότητα θα έλεγα πως αποτελούν χαρακτηριστικά μιας δευτερογενούς δημιουργίας που χρειάζεται την πρώτη για να εμφανιστεί –την ακολουθεί χρονικά-, αλλά που δεν περιορίζεται από αυτήν. Η δημιουργία του ανθρώπου αποτελεί (?) μια αναβάθμιση της αρχικής δημιουργίας.
Στην ένταξή του λοιπόν σ’ αυτό το στάδιο της γενικής διαδικασίας της δημιουργίας είναι που κρύβεται το ανθρώπινο μεγαλείο. Η θεία δύναμη μεταβίβασε πολλές από τις αρετές της στον άνθρωπο, που λειτουργούν σαν ιδιότητες στην περίπτωσή του, αλλά που όμως στην πνευματική ιεραρχία της ύπαρξης τον καθιστούν έναν δημιουργό δεύτερης τάξης.
Μπορεί επομένως ο άνθρωπος –όπου κι αν βρίσκεται (και μ’ αυτό εννοώ σε όποιο μετερίζι του Κοσμικού Χώρου)-, να καμαρώνει γιατί είναι πραγματικά ο Υιός ή η Κόρη του θεού. Οι γνωστοί άγνωστοι δεν είναι παιδιά του, είναι υπηρέτες της Δημιουργίας, πολύ αγαπητοί και μέχρι στιγμής πολύ πιο αναγκαίοι, αλλά ΜΟΝΟ τα παιδιά του θεού μπορούν να συλλάβουν την Σκέψη του και με αυτήν σαν οδηγό να οδηγήσουν την δημιουργία του προς την ολοκλήρωσή της.
Αλλά ας μην κάνουμε το λάθος να φανταζόμαστε ότι ο θεός είναι ο λεφτάς του ρετιρέ. Καμία σχέση. Η θεότητα κρύβεται πολύ καλά πίσω από την αδυναμία μας να συλλάβουμε το Απόλυτο. Στην χρονική αναδίπλωση αυτού του Απολύτου –στην απόφαση δηλαδή του Απόλυτου να εμφανιστεί στο σχετικό αλλά και να το ενοικήσει-, η μοναδική θεότητα που σαν ψήγμα ενυπάρχει, είναι αυτή της ανθρώπινης υπόστασης. Από το μεγαλείο, πάλι πίσω στην μικρότητα.
Εγώ Ειμί λοιπόν ο θεός του κόσμου τούτου.
Εγώ Ειμί αυτός που εκπροσωπεί την ύπαρξη.
Εγώ Ειμί το σύμπαν.
Εγώ Ειμί ο κόκκος της άμμου.
Εγώ Ειμί το παν και το τίποτα, η μικρότητα και το μεγαλείο!
Και είτε το θέλω είτε όχι, σαν άνθρωπος, αλλά και σαν ανθρωπότητα διεσπαρμένη στα άπειρα διαστήματα, οφείλω την σκέψη του να την υλοποιήσω. Δεν είμαι ο εργάτης, δεν είμαι ο αχθοφόρος της αλήθειας. Συμμετέχω στην αλήθεια και είμαι μέρος της.
Και όταν στον χώρο του επέκεινα κληθώ να ταυτοποιήσω την προσωπικότητά μου, καλά θα κάνω να ξέρω τι σημαίνει «Εγώ Ειμί». Όσο για το επέκεινα, δεν είναι ο δεύτερος όροφος της πολυκατοικίας, ούτε μια άλλη διάσταση. Ό,τι συνδέεται με την δημιουργία που βλέπουμε, έχει να κάνει με την πορεία του ανθρώπου για να συλλάβει την σκέψη του. Το επέκεινα είναι η επόμενη κατάσταση συνείδησης. Όχι κάπου σ’ αυτό που λένε σαν αστρικό επίπεδο, με τίποτα. Ίσως να βρίσκεται σ’ αυτό που κάποιοι λένε σαν Ουράνια κατοικία.