Ο τίτλος, Η Ονειρική Τριλογία του Χρόνου, περιέχει δυο σκέλη που χρήζουν άμεσης ερμηνείας τουλάχιστον όσον αφορά την έννοια που τους προσδίδω. Το ποια είναι η τριλογία και γιατί είναι ονειρική.
Όσον αφορά το πρώτο. Η απάντηση είναι απλή. Παρελθόν, παρόν, μέλλον. Πριν, τώρα, μετά. Χθες, σήμερα, αύριο. Διαλέξτε και πάρετε όποια σας αρέσει. Προσοχή όμως. Υπάρχει παγίδα. Άλλο πριν, τώρα, μετά και άλλο χθες, σήμερα, αύριο. Η διαφορά του κρύβεται στο εύρος της διαδικασίας. Και αυτό που σχετίζεται με το εύρος είναι το ονειρικό κομμάτι του χρόνου.
Τι είναι ο χρόνος; Ένα ποτάμι που κυλάει μπροστά στα μάτια μας από το παρελθόν για να διαμορφώσει στο παρόν το μέλλον; Ή μήπως η ροή είναι αντίθετη; Το μέλλον έρχεται στο παρόν για να γίνει παρελθόν;
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως και τα δυο συμβαίνουν συγχρόνως. Τόσο το απώτερο παρελθόν παρέχει στοιχεία στο παρόν που το αλλάζουν δημιουργώντας ένα καινούργιο πρόσφατο παρελθόν, αλλά συγχρόνως και η θέαση ενός πιθανού μέλλοντος προσφέρει στοιχεία στο παρόν που αφενός προσθέτουν το δικό τους χρώμα στο άμεσο παρελθόν αλλά και διαμορφώνουν νέες συνθήκες για το άμεσο μέλλον.
Το ποτάμι του χρόνου κυλάει και προς τις δυο κατευθύνσεις.
Ένα είναι βέβαιο. Η ζωή βρίσκεται μόνο στο παρόν. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό που πρέπει να μας απασχολεί. Γιατί όσο και αν θέλουμε η έννοια του παρόντος να είναι απίθανα χρονικά περιορισμένη, δεν είναι μηδενική. Έχει κάποιο εύρος που τα όριά του καθορίζονται από την τρέχουσα διεργασία. Το τι κάνουμε τώρα στο παρόν έχει με την σειρά του την αρχή του και το τέλος του και ο χρονικός ορίζοντας αυτών των δυο ορίζει το εύρος της πράξης. Προσοχή, η πράξη δεν μπορεί να γίνει παρελθόν αν δεν τελειώσει. Μπορεί βέβαια αυτό που θεωρούμε σαν πράξη να είναι ένα σύνολο από πράξεις και η κάθε μια από αυτές να τελειώνει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε.
Προτού όμως συνεχίσουμε ας δούμε την επίδραση του παρελθόντος στην διαμόρφωση του παρόντος, κάτι που μάλλον δεν χρειάζεται και μεγάλης ανάλυσης. Είναι λίγο πολύ αυτονόητο. Αυτό που δεν είναι, είναι η παρέμβαση του παρόντος στην αξιοποίηση του παρελθόντος. Και αυτό που σας είπα δεν είναι σοφιστεία. Όταν αναφερόμαστε στο παρελθόν, στην ουσία μιλάμε για μνήμες που έχουν διαμορφώσει τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στο σήμερα. Το τι έγινε στο παρελθόν είναι αμετάβλητο. Το πως όμως το θυμόμαστε, το πως δηλαδή το ανακαλούμε στην μνήμη μας και κατ΄ επέκταση το πως υπεισέρχεται στην διαμόρφωση του παρόντος, έχει να κάνει με αυτό που νομίζουμε πως είχε γίνει. Τι θα συμβεί όμως αν μια νέα πληροφορία αλλάξει το τρόπο αξιολόγησης της παλιάς μνήμης; Τι θα συμβεί αν μια πολύ πιο νέα εμπειρία τροποποιήσει τα τότε κριτήρια μας; Δεν θ’ αλλάξει η επίδραση του παρελθόντος στην διαμόρφωση του παρόντος;
Βρισκόμαστε σε μια διαρκή διαμόρφωση της πραγματικότητας που μας διακρίνει. Και ναι, ο γραμμικός χρόνος κυλάει. Όχι όμως με βάση το ημερολόγιο που καθαρά για πρακτικούς λόγους έχει μια θεσμοθετημένη αρχή. Ο χρόνος κυλάει πάντα στο αέναο τώρα. Τα πάντα που ζήσαμε είναι μνήμες που απέχουν κάποιο διάστημα από το τώρα. Και αυτά που θα ζήσουμε είναι αντίστοιχα μνήμες που θα δημιουργηθούν κάποιο διάστημα πάλι από το τώρα. Απλά τα δυο αυτά βρίσκονται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Και τα δυο όμως είναι στοιχεία του παρόντος.
Με όλα αυτά που είπαμε καταλαβαίνουμε πως το αέναο τώρα είναι μια διαρκώς διαμορφούμενη στιγμή και είναι τυχερός αυτός που καταφέρνει να δίνει εύρος σ’ αυτήν την στιγμή. Γιατί εύρος, εδώ, σημαίνει συνειδητότητα. Όσο μεγαλύτερη συνειδητότητα, τόσο η στιγμή αποκτά εύρος και διαμορφώνει μνήμες. Όσο λιγότερη η συνειδητότητα, τόσο το εύρος ελαχιστοποιείται και η απουσία μνήμης χαρακτηρίζει την πάροδο του χρόνου.
Άλλο να κοιμάσαι χωρίς όνειρα και άλλο να ονειρεύεσαι. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις, δεν ξέρω που ή πως, αλλά μόνο τα όνειρα θα έχουν γίνει μνήμες.
Το ίδιο όμως συμβαίνει και με το μέλλον. Αυτό δεν το διαμορφώνουν μνήμες αλλά δυνατότητες, κάτι δηλαδή σαν δυναμικές μνήμες. Αυτές είναι που αξιοποιούμε για να διαμορφώσουμε το παρόν. Όχι μόνες τους, μαζί με τις μνήμες. Δυνατότητες και μνήμες είναι τα εργαλεία με τα οποία χτίζουμε το παρόν. Και αυτές όμως έχουν στοιχεία από το παρελθόν. Οι δυνατότητες χτίζονται με εργαλεία του παρελθόντος.
Για να μην μακρηγορώ. Το παρελθόν επηρεάζει την διαμόρφωση του μέλλοντος, και το μέλλον διαφοροποιεί την αντιμετώπιση του παρελθόντος. Και όλα συναντώνται στο αέναο τώρα. Όχι στο σήμερα, στο τώρα, που όσο πιο συνειδητοί είμαστε, τόσο μεγαλύτερο εύρος έχει.
Και ξέρετε τι άλλο σημαίνει αυτό το εύρος; Είναι σαν να ζούμε περισσότερο.
Και ας προσθέσουμε στο σημείο αυτό την πορεία του ανθρώπου προς μεγαλύτερη συνειδητότητα, δηλαδή προς πιο διευρυμένα πεδία συνείδησης. Όσοι φτάσουν εκεί, θα έχουν στην διάθεση τους ένα μεγαλύτερο τώρα. Και αυτό θα συνεχίζεται εσαεί.
Ας δούμε όμως για λίγο την ονειρική διάσταση του χρόνου, γιατί ο χρόνος είναι ένα όνειρο. Ο λόγος είναι η ρευστότητα του. Και την ρευστότητα αυτή είναι που ονομάζουμε ζωή. Τι υπάρχει έξω από αυτήν; Τίποτα.
Ποιος όμως είναι αυτός που ονειρεύεται; Και το Εγώ και το Υπερεγώ ή Ανώτερο Εγώ. Για το Εγώ το όνειρο του χρόνου είναι γραμμικό. Όσο όμως ανεβαίνουμε κλίμακες συνειδητότητας, όταν δηλαδή καταφέρουμε να ενσωματωθούμε στην προσωπικότητα του Υπερεγώ, τόσο απομακρυνόμαστε από την γραμμικότητα του χρόνου και μπαίνουμε στην κβαντική του έννοια. Και τότε είναι που ο θάνατος χάνει κάθε του αίγλη και γίνεται διάβαση.
Μια παρατήρηση. Το παρελθόν δεν βρίσκεται κάπου παγιωμένο ώστε να μπορούμε κατά βούληση να το επισκεπτόμαστε. Βρίσκεται όπως είπα αρκετές φορές στην ανάρτηση, κλειδωμένο στις ζωντανές μνήμες. Το ίδιο και το μέλλον. Δεν είναι μια πραγματικότητα που σαν σκηνή από θεατρικό έργο περιμένει την σειρά του για να διαδραματιστεί. Ως εκ τούτου τα ταξίδια στο μέλλον είναι απλά μια δυνατότητα να δει κάποιος κάτι την ώρα που γίνεται μόνο αν βρίσκεται σε κατάλληλη κβαντική πραγματικότητα ανώτερου συνειδησιακού επιπέδου. Και για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Η καθ’ οιονδήποτε τρόπο απώλεια μνήμης δεν έχει να κάνει με το Υπερεγώ και την πορεία του αλλά με το Εγώ και την ζωή στο τώρα.
Εν κατακλείδι: Όσο αυξάνεται η συνειδητότητα, τόσο ελαττώνεται το παρελθόν και το μέλλον. Το όριο αυτής της πορείας είναι ένα τώρα αιώνιο. Και αυτό είναι που χαρακτηρίζει την έννοια της θεότητας. Στους κόλπους της, δεν υπάρχει ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Υπάρχει ένα αέναο παρόν.
Και αυτός είναι ο τρόπος.