Αντί άλλης παρουσίασης, θέλω να σας αναφέρω το σκηνικό της σύλληψης αυτού του θεατρικού μου έργου. Και αναφέρομαι στην κεντρική ιδέα και όχι στην γενικότερη πλοκή που είναι καθαρά φανταστική.
Πριν πολλά χρόνια, όταν υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό σαν Μηχανικός Αξιωματικός, πήρα μετάθεση για να αναλάβω την θέση του Πρώτου Μηχανικού σε ένα Αρματαγωγό. 
Αμέσως διαπίστωσα πως το πλήρωμα συμπεριφερόταν πολύ περίεργα. Δεν άργησα να καταφέρω έναν υπαξιωματικό μηχανικό, τον Γιάννη Δρ., να μου πει τι ακριβώς συνέβαινε. Είχαν όλοι τους επηρεαστεί γιατί στο τελευταίο τους ταξίδι κουβάλησαν “τρελούς” από την Αθήνα στην Λέρο. Οι σκηνές που μου περιέγραψε δεν θύμιζαν συμπεριφορές ανθρώπων από καμία πλευρά. Οι νοσοκόμοι έδιναν τα φάρμακα με τις φούχτες αδιαφορώντας για πιθανές συνταγές. Τους είχαν στοιβαγμένους στον χώρο αρμάτων, ήταν ξαπλωμένοι στις κουβέρτες τους πάνω στο σιδερένιο κατάστρωμα και για τουαλέτες τους είχαν ανοίξει απλά λίγο τις μπροστινές πόρτες και είχαν κατεβάσει όσο έπαιρνε τον καταπέλτη.
Από την περιγραφή του Γιάννη κράτησα σημειώσεις και όταν θέλησα πολύ αργότερα να γράψω ένα θεατρικό έργο, τις χρησιμοποίησα για να στήσω το σκηνικό.