Άλλο ελευθερία και άλλο κάνω ότι μου καπνίσει, κοινώς αφήνω τα πάθη μου ανεξέλεγκτα. Ο κάθε άνθρωπος, και περισσότερο αυτός που θέλει να λέγεται πολιτισμένος, οφείλει να αναπτύξει την τεχνική εκείνη που θα του επιτρέψει να δαμάζει τα πάθη του. Και τι είναι πάθος; Πάθος είναι κατά γενική ομολογία κάθε αλλοφροσύνη της ψυχής που μπορεί να παρεμποδίσει την ελευθερία του ανθρώπου. Με τον ορισμό αυτό, που από κάποιο κιτάπι αντέγραψα,  μας δίνεται η ερμηνεία του όρου αλλά και το όριό της. Είναι αρκετά γνωστό το ότι η ψυχή μας κάθε άλλο παρά σταθερότητα παρουσιάζει. Και πως αλήθεια θα μπορούσε να είναι σταθερή όταν αυτός τούτος ο λόγος ύπαρξής της είναι να λειτουργεί σαν ενδιάμεσος παράγοντας ώστε να εξασφαλίζεται η δυνατότητα επικοινωνίας των δύο ακραίων όρων; Η ευπάθεια της ψυχής είναι βασικό της χαρακτηριστικό, είναι θα έλεγα λειτουργικό της χαρακτηριστικό. Η ευπάθεια όμως αυτή ελέγχεται από την διάνοια, από την φρόνηση που αποκωδικοποιεί τους παλμούς της ψυχής και αντιλαμβάνεται τα τεκταινόμενα. Όταν όμως η ευπάθεια αυτή ξεπερνά κάποια όρια, τότε η νόηση δεν ελέγχει την ψυχή και τότε οι φρένες, η λογική δεν εισακούεται. Τότε μια άλλη φρόνηση επικρατεί, η λογική του παραλόγου και τότε η ψυχή αλλόφρων, λειτουργεί ανεξάρτητα. Για

Δεν υπάρχει κάτι το οποίο να γεννιέται και κάποια στιγμή αυτό το κάτι να μην πεθάνει. Και αυτό δεν είναι κάτι που είναι είτε διαπραγματεύσιμο είτε μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κάποια άλλη ερμηνεία. Είναι εντελώς ξεκάθαρο. Ό,τι γεννιέται, πεθαίνει. Ο άνθρωπος τώρα είναι μια διαφορετική ιστορία. Και αυτός ακολουθεί τον ίδιο νόμο. Υπάρχει η στιγμή της γέννησης και η στιγμή του θανάτου. Μπορεί να μην είναι εντελώς ξεκάθαρη η στιγμή της γέννησης. Πολλοί λένε ότι είναι όταν γίνεται η σύλληψη. Άλλοι πάλι λένε ότι είναι η στιγμή που το βρέφος παίρνει την πρώτη  του αναπνοή. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες ερμηνείες. Κάπου όμως μεταξύ της σύλληψης και της πρώτης αναπνοής είναι και η στιγμή που πραγματικά το άτομο αρχίζει και ζει. Και κάποια στιγμή υπάρχει ο θάνατος. Που κι αυτός δεν είναι ξεκάθαρος. Γιατί από τη στιγμή που το άτομο θα σταματήσει ν’ αναπνέει μέχρι τη στιγμή που θα πάψει να υπάρχει το ίδιο του το σώμα, μεσολαβεί κάποιο διάστημα και κάπου εκεί μέσα, σ’ αυτό το διάστημα υπάρχει και η στιγμή του πραγματικού θανάτου. Ο θάνατος όμως είναι κάτι το οποίο θα συμβεί. Σαν άνθρωπος είναι συμβιωτικός, δηλαδή αποτελείται από όργανα, τα οποία με την σειρά τους αποτελούνται από

Ας ξεκινήσουμε από κάποιους αριθμούς. Η ανθρωπότητα σήμερα αριθμεί περίπου 8 δις. Με μια γενική προσέγγιση οι μισοί από αυτούς είναι γυναίκες και οι άλλοι άνδρες. Μένω στην απλή λογική ότι μια αδελφή ψυχή, κατά βάση ανήκει στο αντίθετο φύλλο. Αν αυτά τα 4 δις οποιασδήποτε κατηγορίας τα χωρίσουμε στα τέσσερα ηλικιακά κομμάτια, έχουμε 1δις ανθρώπους σε κάθε ομάδα ατόμων που βρίσκονται βέβαια διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Για να βρεθεί λοιπόν μια αδελφή ψυχή –σύμφωνα μ’ αυτούς που πιστεύουν κάτι τέτοιο- στατιστικά τουλάχιστον είναι αδύνατο. Τώρα το να γεννηθεί στον ίδιο τόπο και στο ίδιο μέρος αποτελεί ένα κοσμικό Τζόκερ. Και ρωτάω: Τί γίνεται στο σπίτι σου κι’ αμπάρωσες τον σύρτη σου; Πώς γίνεται και αρκετοί πιστεύουν ότι ήδη έχουν βρει την αδελφή ψυχή τους; Μήπως έχουν βρει κάτι άλλο ή μπας και αυτή η ρήση έχει άλλη ερμηνεία; Αν στην θέση «Αδελφή» βάλουμε την λέξη «Ομοιο-κραδανώμενη», κάτι ίσως γίνεται.  Τότε όμως η ψυχή γίνονται ψυχές και τα συνεπακόλουθα μερικές φορές καταλήγουν σε τραγικές ιστορίες. Και να δείτε που πολλές φορές αυτοί ή αυτές είναι οι κουμπάροι ή οι κουμπάρες. Πριν σας πω την προσωπική μου άποψη, αυτό το ομοιο-κραδανώμενη δεν μου πολυκάθεται σε σχέση με την αδελφοποίηση