Εξέλιξη και άνθρωπος! Πολλά έχουν γραφτεί και περισσότερα έχουν ειπωθεί για το τι είναι άνθρωπος και ποια πρέπει να είναι η πορεία του όσο υπάρχει εν ζωή. Και διερωτάται ο σύγχρονος σκεπτόμενος: Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη διασπορά απόψεων; Υπάρχει ή δεν υπάρχει ένα ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ που να τα συνοψίζει όλα σε μια γενικώς αποδεκτή θέση;
Θα σας απαντήσω με ειλικρίνεια ότι δεν γνωρίζω. Το προσωπικό μου συμπέρασμα έχει να κάνει με αυτά που εγώ διάβασα και σκέφτηκα αλλά καταλαβαίνετε φαντάζομαι ότι δεν είναι δυνατόν να έχω μελετήσει όλες τις απόψεις. Στην πορεία της ζωής μου ακολούθησα διάφορους δρόμους που ο καθένας τους με οδήγησε σε καινούργια μονοπάτια που ευτυχώς από κάποιο σημείο και μετά όλα συγκλίνανε.
Μην παρεξηγήσετε το ότι έγραψα πως ακολούθησα διάφορους δρόμους. Όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που δεν παραδέχονται τίποτα απολύτως, ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι που στόχο έχει να τους οδηγήσει στο τερματισμό που έστω και ασυνείδητα έχουν θέσει.
Η ίδια η ζωή έχει την δική της πορεία για την οποία παλεύει με νύχια και δόντια. Το κακό είναι πως ο άνθρωπος εξ ορισμού οδεύει στο δικό της μονοπάτι και πάνω σ’ αυτό είναι που κτίζει τους παράδρομους που πιστεύει πως θα τον βοηθήσουν.
Επειδή ο στόχος μου είναι ν’ αναφερθώ στο διά ταύτα, προσπερνάω την αναγκαστική πορεία που είτε σαν ζωή, είτε σαν ανθρωπότητα ακολουθούμε, και ας δούμε την ατομική πορεία.
Ο άνθρωπος σαν ύπαρξη ανήκει στις συμβιωτικές. Και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί ν’ αμφισβητηθεί. Έχει κύτταρα, έχει όργανα, έχει ένα νευρικό σύστημα, και τι δεν έχει. Το κάθε ένα όμως από αυτά, έχει την δική του συνείδηση, όσο χαμηλή και αν είναι αυτή.
Όταν όμως κάποια από αυτά συμπορευτούν, δημιουργείται κάτι σαν επισυνείδηση, που εκφράζει πλέον το καινούργιο σύνολο. Και αυτό δεν σταματάει, γιατί όταν τα μικρά αυτά σύνολα δημιουργήσουν ένα μεγαλύτερο, μια νέα επισυνείδηση εμφανίζεται. Στο επίπεδο των επισυνειδήσεων θα έλεγα πως η καινούργια είναι μία συνείδηση ανώτερου επιπέδου. Και αυτό για τον άνθρωπο συνεχίζεται μέχρι να φτάσει σε εκείνο το επίπεδο που πλέον η επισυνείδηση αναγνωρίζεται σαν το ανθρώπινο Εγώ. Και σ’ αυτό το σημείο το άθροισμα των επισυνειδήσεων σταματάει.
Αν κάποιοι λένε πως η συνείδηση έχει να κάνει μόνο με τις λειτουργίες του εγκεφάλου, κακό στην κεφαλή τους. Το αν ο εγκέφαλος είναι το όργανο στην λειτουργία του οποίου κατά βάση στηρίζεται το Εγώ, είναι άλλο πράγμα και άλλο η ταύτιση των δύο αυτών.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι πως το Εγώ αρχίζει να σχηματίζεται από την γέννηση και τελειώνει με τον θάνατο.
Τώρα, για ότι έχει να κάνει με αυτό το Εγώ (αυτογνωσία, βελτίωση, κλπ.) ο κάθε πικραμένος, καθώς και η κάθε φιλοσοφική, κοινωνική ή μεταφυσική ομάδα λένε και τα δικά τους. Διάθεση να έχετε και χρόνο, και δεν μπορεί, κάπου θα κολλήσετε. Όλες μα όλες αυτές οι ομάδες (Τεκτονισμός, Μαρτινισμός, Χριστιανισμός, κλπ.) λένε τα ίδια πράγματα. Αναφέρονται στην βέλτιστη διαμόρφωση του Εγώ μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Για την ταμπακέρα δεν μιλάει κανείς. Όλοι μόνο κάτι υπονοούμενα σου λένε και σε αφήνουν να βγάλεις μόνος σου το φίδι από την τρύπα. Και ποια είναι η ταμπακέρα; Αυτός ο απαράδεκτος θείος σπινθήρας που όλοι οι ένθεοι παραδέχονται ότι υπάρχει.
Άλλοι τον ανεβάζουν, άλλοι τον κατεβάζουν και γενικά αυτό που κάνουν είναι να παίζουν μαζί του. Και το χειρότερο; Να μαλώνουν μεταξύ τους λες και είναι κτήμα τους.
Αυτό που τουλάχιστον εξ ορισμού προκύπτει είναι πως αυτός ο σπινθήρας είναι μια συνείδηση ενός ακόμα παραπάνω επιπέδου. Είναι κάποιο Εγώ που στην εξελικτική κλίμακα είναι ένα σκαλί παραπάνω. Και επειδή βρίσκεται πάνω απ’ την ουσία που χαρακτηρίζει αυτό που καταλαβαίνουμε, ας το πούμε Υπερουσιαστικό Εγώ για να συνεννοούμαστε.
Συμπέρασμα: Από την μια το Εγώ, από την άλλη το Υπερουσιαστικό Εγώ. Βαθμός συνείδησης το ένα, βαθμός συνείδησης και το άλλο. Γύρω-γύρω όλοι και στην μέση ο άνθρωπος που προσπαθεί να καταλάβει τι πρέπει να κάνει.
Και το ερώτημα είναι: Μπορεί ο άνθρωπος όντας εν ζωή να περάσει την συνειδησιακή πληροφορία του Εγώ στο Υπερουσιαστικό Εγώ; Και αν το καταφέρει, τί σημαίνει αυτό; Αν δεν το καταφέρει;
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Αα, να μην ξεχάσω να σας πω, πως το πήδημα αυτό όλοι κάποια στιγμή θα το κάνουμε. Αυτό είναι εξάλλου και ο απώτερος σκοπό της Ύπαρξης. Περιμένατε κάτι διαφορετικό;